Domenico Ferrata

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	19 kwietnia 1885
Konsekrator	Lodovico Jacobini
Współkonsekratorzy	Isidore-Joseph du Rousseaux; Édouard-Joseph Bélin
Konsekrowani biskupi
Giovanni Maria Giuseppe Santarelli	20 listopada 1904
Współkonsekrowani biskupi
Friedrich Xaver Odo Fiala	17 maja 1885
Antonio Sabatucci	26 października 1890
Joaquim Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti	26 października 1890
Jerónimo Tomé da Silva	26 października 1890
Joseph Déruaz	19 marca 1891

Domenico Ferrata
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	4 marca 1847 ; Gradoli
Data i miejsce śmierci	10 października 1914 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	4 września 1914–10 października 1914
	Sekretarz Kongregacji Nauki Wiary
Okres sprawowania	2 stycznia 1914–10 października 1914
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	18 września 1869
Nominacja biskupia	2 kwietnia 1885; tytularny arcybiskup Tessalonica
Sakra biskupia	19 kwietnia 1885
Kreacja kardynalska	22 czerwca 1896; Leon XIII
Kościół tytularny	S. Prisca
	Multimedia w Wikimedia Commons

Domenico Ferrata (ur. 4 marca 1847 w Gradoli, zm. 10 października 1914 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał, Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej.

Życiorys

Ukończył szkołę jezuicką w Orvieto, a następnie seminarium w rodzinnej diecezji Montefiascone. Uzyskał doktorat utroque iuris w Rzymie. Święcenia kapłańskie otrzymał 18 września 1869. Był profesorem prawa kanonicznego na Ateneum S. Apolinare (od 1876), a następnie teologii dogmatycznej na Ateneum Propaganda Fide. Od 1879 był prywatnym szambelanem i audytorem nuncjatury we Francji. Funkcję tę pełnił do 1882, po czym został podsekretarzem w Kongregacji Obrzędów i Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła. Uzyskał tytuł prałata domowego. Był nadzwyczajnym apostolskim delegatem do Szwajcarii. Został kanonikiem Patriarchalnej bazyliki liberiańskiej. Od 1884 przewodził Pontyfikalnej Akademii Kościelnej.

2 kwietnia 1885 roku otrzymał nominację na tytularnego arcybiskupa Tessalonica. Został też parę dni później nuncjuszem w Belgii. Sakry udzielił mu kardynał Lodovico Jacobini. Sekretarz Kongregacji ds. Nadzwyczajnych Spraw Kościoła od 1889. Dwa lata później został nuncjuszem we Francji.

Na konsystorzu z czerwca 1896 kreowany kardynałem. Od 1899 do 1900 pełnił funkcję Kamerlinga Świętego Kolegium Kardynałów. Od 1899 był prefektem Świętej Kongregacji Odpustów i Relikwii. Od października 1900 stał na czele Świętej kongregacji Obrzędów. Urząd ten pełnił do 1902 roku, kiedy to został prefektem kolejnej kongregacji, tym razem Kongregacji Biskupów. W 1908 papież Pius X powołał do istnienia Kongregację ds. Dyscypliny Sakramentów i na jej czele stanął właśnie Ferrata. W 1913 został archiprezbiterem Patriarchalnej bazyliki laterańskiej. Brał udział w konklawe 1903 i 1914, na którym wybrano Benedykta XV. Nowy papież mianował go Sekretarzem Stanu, lecz ten zmarł niespełna miesiąc po nominacji. Pochowany został w rodzinnym miasteczku.

Bibliografia

[1] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)