Przejdź do zawartości

Dostojka titania

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dostojka titania
Boloria titania
(Esper, 1793)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

motyle

Rodzina

rusałkowate

Gatunek

dostojka titania

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]

Dostojka titania (Boloria titania)

Dostojka titania (Boloria titania) – motyl dzienny z rodziny rusałkowatych.

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Rozpiętość skrzydeł od 40 do 43 mm, dymorfizm płciowy niewielki[2]. Wierzch skrzydeł rudy z rysunkiem w postaci ciemnych plamek i kresek[2]. Przy nasadzie skrzydła tworzą wzór, przypominający złamaną obwódkę[2]. Spód rudy z rysunkiem skrzydła przedniego takim samym, jak z wierzchu, natomiast tył jest brązowo-biały z czarnymi plamkami[2]. Gąsienice szaro-brunatne lub czarno-brunatne z słabo zaznaczonym deseniem, głowa czarna[2]. Oszczecinione wyrostki jasno-brązowe[2]. Poczwarka natomiast posiada duży, żółto-szary garb, na którym występują nieregularne, ciemne plamki[2]. Na grzbiecie występują dwa rzędy żółtych kropek[2].

Siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Wilgotne łąki leśne i polany w lasach zarówno liściastych, jak i mieszanych, skraje lasów i torfowisk[2].

Biologia i rozwój

[edytuj | edytuj kod]

Jajo jest białawe z czerwonym odcieniem, o kształcie stożkowatym, które na wierzchołku jest równo ścięte[2]. Chorion posiada podłużne, perełkowate żeberkowanie[2]. Pojawia się tylko w jednym pokoleniu w okresie od 2 dekady czerwca do 3 dekady lipca[2]. Gąsiennica tego gatunku żyje na rdeście wężowniku, natomiast jaja składane są od spodu liści[2]. Zimuje tylko gąsiennica w pierwszym stadium wzrostowym w suchych i zwiniętych liściach[2]. Przepoczwarzają się na łodygach lub liściach, niekoniecznie rośliny pokarmowej[2].

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek holarktyczny, borealno-górski. W Polsce występował jedynie w Puszczy Białowieskiej, ostatni raz stwierdzony został w 1939 roku[2]. Najbliższe Polski stanowiska tego gatunku znajdują się na Łotwie i w Alpach.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce uznana za gatunek wymarły (EX), natomiast przez IUCN uznawana za gatunek bliski zagrożenia (NT)[2]. Niestety, w Polsce restytucja na chwilę obecną jest niemożliwa, ze względu na brak wiedzy na temat bionomii tego motyla[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Boloria titania, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Jarosław Buszko, Janusz Masłowski, Motyle dzienne Polski: Lepidoptera: Hesperioidea, Papilionoidea, Wyd. 2, Nowy Sącz: Wydawnictwo "Koliber", 2015, s. 143,144, ISBN 978-83-930500-9-3 [dostęp 2024-01-04].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Marcin Sielezniew, Izabela Dziekańska, Motyle dzienne, wyd. Multico, Warszawa 2010, s. 325.