Dromopoda
| Dromopoda | |
| Shultz, 1990 | |
 Zaleszczotek | |
 Kosarz Hadrobunus grandis | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| (bez rangi) | Dromopoda |
Dromopoda – takson stawonogów z gromady pajęczaków, obejmujący skorpiony, kosarze, zaleszczotki i solfugi.
Dromopoda wyróżniają się odnóżami ze stawami między udem a rzepką oraz między rzepką a goleniem zaopatrzonymi w mięśnie prostowniki i o specyficznej budowie, np. łączenie uda i rzepki jest poprzecznie dwukłykciowe, łączenie rzepki i goleni jest formy uproszczonej dwukłyciowej. Ponadto uda drugiej i trzeciej pary odnóży są, oprócz solfug, niepodzielone. Z wyjątkiem solfug przez karapaks biegnie poprzeczna bruzda odpowiadająca granicy między tergitami pierwotnych segmentów prosomy. Wszystkie grupy mają specyficzne narządy przedgębowe, u skorpionów i kosarzy jest to stomoteka[1], a u zaleszczotków i solfug rostrosoma[2].
Takson ten został wprowadzony w 1990 roku Jeffreya W. Shultza. W wynikach jego analizy filogenetycznej Dromopoda zajęły siostrzaną pozycję względem pozostałych pajęczaków, zgrupowanych w kladzie Micrura. W obrębie Dromopoda zaleszczotki i solfugi tworzyły klad Haplocnemata, który tworzył wraz ze skorpionami klad Novogenuata, podczas gdy kosarze miały pozycję bazalną[1]. Monofiletyzm Dromopoda, Novogenuata i Haplocnemata rozpoznany został również w wynikach W.C. Wheelera i Cheryl Hayashi z 1998[3] oraz Gonzalo Giribeta i innych z 2002[4]. Analiza J.W. Shultza z 2007 również rozpoznała Dromopoda, jednak jako grupę siostrzaną dla Haplocnemata wskazała nierozpoznawany we wcześniejszych analizach klad Stomothecata (skorpiony i kosarze)[2]. Monofiletyzmowi Dromopoda oraz Haplocnemata przeczą natomiast wyniki nowszych analiz filogenetycznych: Mirosławy Dabert i innych z 2010 (roztocze difiletyczne; Acariformes siostrzane dla solfug, a Parasitiformes dla zaleszczotków)[5], Almira Pepato i innych z 2010 (Acariformes siostrzane dla solfug, tworzące z nimi Poecilophysidea)[6], A. Pepato i Pavla Klimova z 2015 (również monofiletyczne Poecilophysidea)[7], Russella Garwooda i Jasona Dunlopa z 2014 (solfugi zajmują pozycję siostrzaną dla Acariformes)[8] oraz Jesúsa Ballesterosa i Prashanta Sharmy z 2019 (zaleszczotki w pozycji siostrzanej dla Acariformes)[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x.
- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007.
- ↑ W.C. Wheeler, C.Y.Hayashi. The phylogeny of the extant chelicerate orders. „Cladistics”. 14, s. 173–192, 1998.
- ↑ G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002.
- ↑ Mirosława Dabert, Wojciech Witaliński, Andrzej Kaźmierski, Ziemowit Olszanowsk. Molecular phylogeny of acariform mites (Acari, Arachnida): Strong conflict between phylogenetic signal and long-branch attraction artifacts. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 56 (1), s. 222-41, 2010. DOI: 10.1016/j.ympev.2009.12.020.
- ↑ Almir R Pepato, Carlos E.F. da Rocha, Jason A Dunlop. Phylogenetic position of the acariform mites: sensitivity to homology assessment under total evidence. „BMC Evolutionary Biology”. 10 (235), 2010.
- ↑ A.R. Pepato, P.B. Klimov. Origin and higher-level diversification of acariform mites – evidence from nuclear ribosomal genes, extensive taxon sampling, and secondary structure alignment. „BMC Evolutionary Biology”. 15, s. 178, 2015.
- ↑ Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641.
- ↑ Jesús A. Ballesteros, Prashant P. Sharma. A Critical Appraisal of the Placement of Xiphosura (Chelicerata) with Account of Known Sources of Phylogenetic Error. „Systematic Biology”. 68 (6), s. 896-917, 2019. DOI: 10.1093/sysbio/syz011.