Faruk I

Faruk I
	Król Egiptu i Sudanu
Okres	od 28 kwietnia 1936; do 26 lipca 1952
Poprzednik	Fu’ad I
Następca	Fu’ad II
	Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1920 ; Kair
Data i miejsce śmierci	18 marca 1965 ; Rzym
Ojciec	Fu’ad I
Matka	Nazli Sabri
Rodzeństwo	księżniczka Fauzijja; księżniczka Fa’iza; księżniczka Fajka; księżniczka Fathijja
Żona	1. Farida; 2. Nariman Sadik
Dzieci	księżniczka Firjal; księżniczka Fauzijja; księżniczka Fadija; Fu’ad II
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Faruk I, arab. ‏فاروق الأول‎ (ur. 11 lutego 1920 w Kairze, zm. 18 marca 1965 w Rzymie) – król Egiptu i Sudanu w 1936–1952.

Jego pełny tytuł: „Jego Wysokość Faruk I z łaski Boga Król Egiptu i Sudanu, Suweren Nubii, Kordofanu i Darfuru”.

Młodość

Książę Faruk w mundurze egipskiego skauta, 1933

Król Faruk I z królową Faridą i księżniczką Firjal ok. 1940

Urodził się w Pałacu Abidin w Kairze. Był pra-prawnukiem Muhammada Alego i synem króla Egiptu Fu’ada I. Miał pochodzenie albańskie, czerkieskie, tureckie, francuskie i greckie^[1]^[2], z czego trzy ostatnie za pośrednictwem swojej matki Nazli Sabri^[3]^[4].

We wczesnej młodości należał do egipskiej federacji skautingu. Jako książę koronny otrzymał gruntowne wykształcenie. W październiku 1935 rozpoczął naukę w Królewskiej Akademii Wojskowej Woolwich w Londynie.

Król Egiptu

Przedwczesna śmierć ojca zmusiła Faruka do powrotu do kraju. Przejął on panowanie po swoim ojcu, jednak miał tylko szesnaście lat i z powodów formalnych, jako niepełnoletni, nie mógł objąć tronu. W związku z tym wyznaczono Radę Regencyjną, która sprawowała władzę w jego imieniu. W tym czasie wyjaśniono wszystkie procedury prawne i w dniu 29 lipca 1937 odbyła się uroczystość koronacji^[5]. Według konstytucji egipskiej pełnoletniość królewską ustalono na 18 lat księżycowych i ten wiek Faruk I osiągnął tego dnia^[6].

Podobnie jak ojciec, Faruk I odrzucał ustrój demokratyczny, oficjalnie panujący w kraju od 1922. Zapowiedział wprawdzie reformy socjalne, jednak nigdy ich nie wprowadził. Z powodu nieudolnych i nepotycznych rządów i osobistego bogacenia się kosztem narodu początkowo popularny król szybko stracił poparcie ludności. Dodatkowo jego niewłaściwe decyzje polityczno-gospodarcze pogłębiły kryzys ekonomiczny.

W polityce zagranicznej okres rządów Faruka I odznaczał się przede wszystkim konfliktem z Wielką Brytanią. Chociaż na mocy umowy z 26 sierpnia 1936 ograniczono wojskową obecność Brytyjczyków do obszaru Kanału Sueskiego, to jednak podczas II wojny światowej wojska brytyjskie ponownie zajęły cały kraj. Faruk I nie zgadzał się z tym i był pozytywnie nastawiony do państw Osi. Z tego powodu Egipt nigdy nie przystąpił do działań wojennych i zachował neutralność aż do ostatniego roku wojny. Przez całą wojnę w królewskim pałacu w Kairze przebywali włoscy dyplomaci, na których internowanie Faruk nie wyrażał zgody. Faruk wysyłał także listy do niemieckiego feldmarszałka Erwina Rommla, zapewniając go, że inwazja na Egipt będzie mile widziana, ponieważ pomoże w wyzwoleniu kraju spod panowania brytyjskiego^[7]. Pod dużym naciskiem Wielkiej Brytanii, Faruk przystąpił do wojny dopiero w 1945, gdy walki w Afryce Północnej zostały już dawno zakończone. Po wojnie Brytyjczycy ponownie wycofali większość swoich wojsk z Egiptu.

W latach 1948–1949 egipskie wojska wzięły udział w I wojnie izraelsko-arabskiej, w wyniku której Liga Państw Arabskich utraciła 78% terytorium Palestyny. Pod egipską kontrolą znalazła się jedynie Strefa Gazy. Duże straty poniesione podczas tej wojny były przyczyną wzrostu niezadowolenia społecznego.

W dniu 23 lipca 1952 grupa egipskich wojskowych przeprowadziła zamach stanu, na którego czele stanęli Muhammad Nadżib i Gamal Abdel Nasser. Zamach stanu zapoczątkował rewolucję egipską. Król Faruk I został zmuszony do abdykacji na rzecz swojego nieletniego syna Fu’ada II (miał zaledwie pół roku). Małoletniego króla reprezentowała przez pewien czas w kraju Rada Regencyjna pod przewodnictwem księcia Muhammada Abdula Moneima.

Sam obalony król Faruk I udał się na wygnanie do Włoch, gdzie mieszkał aż do śmierci. Zmarł podczas posiłku w restauracji w Rzymie. Jego ciało przewieziono do Egiptu i tam pochowano.

Małżeństwa i dzieci

Faruk I był według oficjalnych źródeł dwukrotnie żonaty:

W 1938 w Kairze poślubił swoją pierwszą żonę Faridę. Pochodziła ona z egipskiej rodziny szlacheckiej, o tureckich korzeniach. W listopadzie 1948 rozwiedli się. Mieli troje dzieci:
- księżniczka Firjal (1938–2009) – wyszła za mąż za Szwajcara, Jean-Pierre’a Perretena
- księżniczka Fauzijja (1940–2005)
- księżniczka Fadija (1943–2002) – wyszła za mąż za Szwajcara, Pierre’a Alexievitcha Orloffa
W 1951 w Kairze poślubił swoją drugą żonę Nariman Sadik. Pochodziła ona z egipskiej rodziny szlacheckiej. W lutym 1954 rozwiedli się. Mieli jedno dziecko:
- król Fu’ad II

Włoska śpiewaczka operowa Irma Capece Minutolo wyznała w wywiadzie w 2005, że król Faruk poślubił ją w 1957 „zgodnie z tradycją islamską”. Nie zostało to jednak potwierdzone^[8].

Odznaczenia

Egipskie^[9]

Zagraniczne^[9]

Order Łaźni I kl. (Wlk. Brytania)
Łańcuch Wiktoriański (Wlk. Brytania)
Order Serafinów (1937, Szwecja)
Order Annuncjaty (Włochy)
Order śś. Maurycego i Łazarza I kl. (Włochy)
Order śś. Cyryla i Metodego (Bułgaria)
Order Domowy Chakri (Syjam)
Order Haszymitów (Irak)
Order Salomona z łańcuchem (Etiopia)
Order Pahlawiego z łańcuchem (1938, Iran)
Order Wielkiego Słońca z łańcuchem (1947, Afganistan)
Order Husseina ibn Alego z łańcuchem (1949, Jordania)
Order Odrodzenia I kl. z brylantami (1948, Jordania)
Order Orła Czarnego z łańcuchem (Albania)
Order Chryzantemy z łańcuchem (Japonia)
Order Idrysa I z łańcuchem (1949, Libia)
Order Umajjadów I kl. (Syria)
Order Zbawiciela I kl. (1938, Grecja)
Order Leopolda I kl. z mieczami (Belgia)
Order Legii Honorowej I kl. (1937, Francja)^[10]
Order Smoka Annamu I kl. (Francja/Wietnam)
Order Lwa Niderlandzkiego I kl. (1938, Holandia)
Order Lwa Białego I kl. z łańcuchem (Czechosłowacja)
Order Gwiazdy Jerzego Czarnego I kl. (Jugosławia)
Order Izabeli Katolickiej I kl. z łańcuchem (1951, Hiszpania)^[11]
Order Karola I I kl. z łańcuchem (Rumunia)
Order św. Karola I kl. (Monako)
Order Orła Białego (Polska)^{[polskie źródła nie potwierdzają nadania]}
Wstęga Dwóch Orderów (1951, Portugalia)^[12]^[13]:
- Order Chrystusa I kl.
- Order Avis I kl.
Order Wieży i Miecza I kl. (1951, Portugalia)^[13]
Legia Zasługi I kl. (St. Zjednoczone)

Przypisy

↑ Montgomery-Massingberd 1980 ↓, s. 287.
↑ Goldschmidt 2000 ↓, s. 191.
↑ Rosten 2015 ↓.
↑ Samir Raafat: Women whose husbands ruled the realm. egyptianeurope.org, 2005-03. [dostęp 2013-09-07]. (ang.).
↑ Yunan Labib Rizk. Crowning moment. „Al-Ahram Weekly”, 2005-08-03. Kair. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).
↑ W kilku wierszach. „Codzienna Gazeta Handlowa”. 170, s. 6, 29 lipca 1937.
↑ Oscar Pinkus: The war aims and strategies of Adolf Hitler. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc., 2005, s. 161. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).
↑ Samia Nkrumah. Thrice-married man?. „Al-Ahram Weekly”, 2005-03-23. Kair. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).
↑ ^a ^b The Muhammad ‘Ali Dynasty genealogy. royalark.net. [dostęp 2017-10-22]. (ang.).
↑ Legia Honorowa dla króla Faruka. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 170 z 31 lipca 1937.
↑ Decreto de 1 de abril de 1951.... boe.es. [dostęp 2017-10-24]. (hiszp.).
↑ Banda da Grã-Cruz das Duas Ordens 1931/1955. arquivo.presidencia.pt. [dostęp 2015-08-22].
↑ ^a ^b Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2017-10-24]. (port.).

Bibliografia

HughH. Montgomery-Massingberd HughH., Burke's Royal Families of the World, t. 2, 1980, ISBN 978-0-85011-029-6, OCLC 18496936 .
ArthurA. Goldschmidt ArthurA., Biographical dictionary of modern Egypt, 2000, ISBN 1-55587-229-8 .
DavidD. Rosten DavidD., The Last Cheetah of Egypt: A Narrative History of Egyptian Royalty from 1805 to 1953, 2015, ISBN 978-1-4917-7939-2 .

[CITEREFMontgomery-Massingberd1980287-1] Montgomery-Massingberd 1980 ↓, s. 287.

[CITEREFGoldschmidt2000191-2] Goldschmidt 2000 ↓, s. 191.

[CITEREFRosten2015-3] Rosten 2015 ↓.

[egyptian-4] Samir Raafat: Women whose husbands ruled the realm. egyptianeurope.org, 2005-03. [dostęp 2013-09-07]. (ang.).

[5] Yunan Labib Rizk. Crowning moment. „Al-Ahram Weekly”, 2005-08-03. Kair. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).

[6] W kilku wierszach. „Codzienna Gazeta Handlowa”. 170, s. 6, 29 lipca 1937.

[7] Oscar Pinkus: The war aims and strategies of Adolf Hitler. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc., 2005, s. 161. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).

[8] Samia Nkrumah. Thrice-married man?. „Al-Ahram Weekly”, 2005-03-23. Kair. [dostęp 2011-05-04]. (ang.).

[ra-9] The Muhammad ‘Ali Dynasty genealogy. royalark.net. [dostęp 2017-10-22]. (ang.).

[10] Legia Honorowa dla króla Faruka. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 170 z 31 lipca 1937.

[11] Decreto de 1 de abril de 1951.... boe.es. [dostęp 2017-10-24]. (hiszp.).

[ap-12] Banda da Grã-Cruz das Duas Ordens 1931/1955. arquivo.presidencia.pt. [dostęp 2015-08-22].

[prez-13] Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2017-10-24]. (port.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

Tulunidzi (868–905)	Ahmad Ibn Tulun Chumarawajh Dżajsz Ibn Chumarawajh Harun Ibn Chumarawajh Szajban
Ichszydydzi (935–969)	Muhammad Ibn Tughdż Abu al-Kasim Unudżur Abu al-Hasan Ali Abu al-Misk Kafur Abu al-Fawaris Ahmad
Fatymidzi (969–1171)	Al-Mu’izz Al-Aziz Al-Hakim Az-Zahir Al-Mustansir Al-Mustali Al-Amir Al-Hafiz Az-Zafir Al-Fa’iz Al-Adid
Ajjubidzi (1171–1250)	Saladyn Al-Aziz Usman Al-Mansur Muhammad Al-Adil Sajf ad-Din Al-Kamil Muhammad Al-Adil Abu Bakr As-Salih Ajjub Al-Mu’azzam Turan Szah
Mamelucy (1250–1517)	Szadżar ad-Durr Ajbak Al-Mansur Ali Kutuz Bajbars Baraka Chan Salamisz Kalawun Al-Aszraf Chalil An-Nasir Muhammad Al-Adil Kitbugha Ladżin An-Nasir Muhammad Al-Muzaffar Bajbars An-Nasir Muhammad Al-Mansur Abu Bakr Kudżuk An-Nasir Ahmad As-Salih Isma’il Al-Kamil Szaban Al-Muzaffar Hadżdżi An-Nasir Hasan As-Salih Salih An-Nasir Hasan Al-Mansur Muhammad Al-Aszraf Szaban Al-Mansur Ali As-Salih al-Mansur Hadżdżi Barkuk As-Salih al-Mansur Hadżdżi Barkuk An-Nasir Faradż Al-Mansur Abd al-Aziz An-Nasir Faradż Al-Musta’in (abbasydzki kalif) Al-Mu’ajjad Szajch Al-Muzaffar Ahmad Az-Zahir Tatar As-Salih Muhammad Barsbaj Al-Aziz Jusuf Czakmak Al-Mansur Usman Al-Aszraf Inal Al-Mu’ajjad Ahmad Az-Zahir Chuszkadan Jalbaj Timurbugha Kajtbaj An-Nasir Muhammad II Kansuh Dżanpulat Al-Adil Tumanbaj Kansuh al-Ghauri Al-Aszraf Tumanbaj
Wicekrólestwo Egiptu (1805–1914)	Muhammad Ali Ibrahim Pasza Muhammad Ali Abbas I Sa’id Pasza Isma’il Pasza Taufik Pasza Abbas II Hilmi
Sułtanat Egiptu (1914–1922)	Husajn Kamil Fu’ad I
Królestwo Egiptu (1922–1953)	Fu’ad I Faruk I Fu’ad II