Feliks Baranowski

Feliks Baranowski
Data i miejsce urodzenia	28 maja 1915 ; Zarzeczewo
Data śmierci	21 czerwca 1992
	Minister oświaty
Okres	od 11 września 1956; do 13 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Witold Jarosiński
Następca	Władysław Bieńkowski
	Minister gospodarki komunalnej
Okres	od 21 listopada 1952; do 1 lutego 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Kazimierz Mijal
Następca	Kazimierz Mijal
	Odznaczenia

Feliks Baranowski (ur. 28 maja 1915 w Zarzeczewie, zm. 21 czerwca 1992) – polski nauczyciel, związkowiec i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji oraz minister gospodarki komunalnej (1952–1956) i minister oświaty (1956).

Życiorys

Grób Feliksa Baranowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Syn Jana i Stanisławy, brat Bronisława, uzyskał wykształcenie średnie, z zawodu nauczyciel. W latach 30. należał do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Od 1936 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, w okresie 1941–1943 Polskich Socjalistów, następnie do 1945 Robotniczej Partia Polskich Socjalistów, od 1945 „lubelskiej” PPS, a następnie od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Pracował w strukturach partyjnych, w 1945 kierownik wydziału ogólnoorganizacyjnego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, a w 1948 wydziału samorządowo-organizacyjnego. W okresie 1945–1948 członek Rady Naczelnej i CKW. W latach 1946–1947 I sekretarz wojewódzkiego komitetu PPS Warszawa-województwo, od czerwca do października 1948 pełnił funkcję przewodniczącego WK PPS Warszawa-województwo, a następnie do grudnia sekretarz stołeczny PPS. W PZPR członek Komitetu Centralnego (1948–1964), członek biura organizacyjnego KC (1948–1954) i kierownik wydziału oświaty KC w 1956. Ponadto był I sekretarzem komitetu wojewódzkiego w Poznaniu (1950–1951) i w Bydgoszczy (1951–1952, 1956–1958). Członek Centralnej Komisji Rewizyjnej w latach 1964–1968.

Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji, w latach 1958–1961 sekretarz Klubu Poselskiego PZPR. W latach 1949–1950 podsekretarz stanu w Ministerstwie Administracji Publicznej, od 1952 do 1956 minister gospodarki komunalnej, a następnie w 1956 minister oświaty.

Od 1961 do 1969 był ambasadorem PRL w Niemczech Wschodnich. Na emeryturze był działaczem ZBoWiD, w maju 1985 na kongresie tej organizacji został wybrany w skład Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD^[1].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D35-7-7)^[2].

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (11 maja 1946)^[3]
Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)^[4]
Medal im. Ludwika Waryńskiego (1987)^[5]
Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)^[6]

Przypisy

↑ Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 104, 6 maja 1985, s. 1-2
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 475 „za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
↑ W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 6, 23 marca 1988, s. 21
↑ Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3

Bibliografia

Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
Informacje w BIP IPN
TadeuszT. Mołdawa TadeuszT., Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 332, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887 .

[1] Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 104, 6 maja 1985, s. 1-2

[2] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[3] M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 475 „za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.

[4] M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.

[5] W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 6, 23 marca 1988, s. 21

[6] Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]