Przejdź do zawartości

Gaël Monfils

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gaël Monfils
Ilustracja
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

1 września 1986
Paryż

Wzrost

193 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

2004

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Peter Lucassen, Mikael Tillström

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

11

Najwyżej w rankingu

6 (7 listopada 2016)

Australian Open

QF (2016, 2022)

Roland Garros

SF (2008)

Wimbledon

4R (2018)

US Open

SF (2016)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

155 (8 sierpnia 2011)

Australian Open

1R (2006, 2014)

Roland Garros

2R (2007, 2010)

US Open

1R (2005, 2010, 2011)

Strona internetowa

Gaël Sébastien Monfils (ur. 1 września 1986 w Paryżu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008) i Rio de Janeiro (2016).

W kwietniu 2021 zaręczył się z Eliną Switoliną. Para pobrała się 16 lipca 2021 roku[1].

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Występując jeszcze jako junior Monfils wygrał w roku 2004 trzy wielkoszlemowe turnieje w grze pojedynczej: Australian Open, Rolanda Garrosa i Wimbledon; w listopadzie 2004 roku został liderem rankingu juniorskiego. Jesienią tego samego roku zadebiutował w gronie tenisistów zawodowych, dochodząc do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Metzu.

Sezon 2005

[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2005 roku Francuz osiągnął swój pierwszy finał rozgrywek z cyklu ATP World Tour, na ziemnych kortach w Sopocie. Pojedynek finałowy wygrał 7:6(6), 4:6, 7:5 z Niemcem Florianem Mayerem. Dwa kolejne turniejowe finały rozegrał w październiku, najpierw w Metzu, gdzie finałowy pojedynek przegrał z Ivanem Ljubičiciem, a potem w Lyonie, ponosząc porażkę z Andym Roddickiem. Rok 2005 Francuz ukończył już w czołowej „pięćdziesiątce” rankingu światowego – na 30. pozycji.

Sezon 2006

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2006 Monfils zainaugurował od turnieju w Ad-Dausze, gdzie awansował do finału. Mecz o tytuł przegrał ze Szwajcarem Rogerem Federerem. Ponadto w maju uzyskał półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Rzymie, eliminując po drodze m.in. Roddicka; przegrał z Rafaelem Nadalem. Podczas wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Francuz doszedł do 1/8 finału, pokonując m.in. Jamesa Blake’a. W pojedynku o ćwierćfinał rozgrywek nie sprostał Novakowi Đokoviciowi.

Sezon 2007

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2007 Monfils zakończył mając na koncie jeden rozegrany finał, na kortach w Pörtschach; wcześniej, w trakcie trwania turnieju wygrał m.in. z Andym Roddickiem oraz Lleytonem Hewittem, jednak w finale uległ Juanowi Mónaco.

Sezon 2008

[edytuj | edytuj kod]

W 2008 roku jednym z lepszych wyników Francuza był półfinał Rolanda Garrosa, po drodze eliminując m.in. Davida Ferrera. Spotkanie o finał zawodów przegrał z Federerem. Latem Francuz zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Dotarł tam do ćwierćfinału turnieju singlowego i I rundy zawodów deblowych. Na początku października Monfils awansował do finału turnieju w Wiedniu, jednak mecz o mistrzostwo zakończył porażką z Philippem Petzschnerem. Pod koniec tego samego miesiąca osiągnął również ćwierćfinał rozgrywek ATP Masters Series w Madrycie, gdzie został pokonany przez Andy’ego Murraya.

Sezon 2009

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 2009 roku Monfils doszedł do finału turnieju w Acapulco, gdzie przegrał finałowy pojedynek z Nicolásem Almagro. Podczas Rolanda Garrosa Francuz uzyskał ćwierćfinał pokonując m.in. Roddicka, lecz w dalszej fazie przegrał z Federerem. Drugi singlowy tytuł Monfils wywalczył we wrześniu w Metzu. W finale rezultatem 7:6(1), 3:6, 6:2 wygrał z Philippem Kohlschreiberem. Pod koniec listopada osiągnął finał rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, jednak w finale lepszym od Francuza okazał się być Novak Đoković.

Sezon 2010

[edytuj | edytuj kod]

W lipcu 2010 roku Francuz doszedł do finału turnieju na ziemnych kortach w Stuttgarcie. Finałowy pojedynek przegrał poprzez krecz w drugim secie z Albertem Montañésem. Powodem dla którego Francuz poddał mecz była skręcona kostka. W październiku Francuz osiągnął finał zawodów w Tokio, eliminując po drodze m.in. Andy’ego Roddicka (Monfils obronił piłkę meczową). Spotkanie finałowe rozegrał z Rafaelem Nadalem, z którym przegrał w dwóch setach. W tym samym miesiącu Francuz wygrał swój trzeci turniej ATP World Tour, podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pokonał m.in. Johna Isnera, Jo-Wilfrieda Tsongę oraz w finale Ivana Ljubičića. W listopadzie po raz drugi z rzędu doszedł do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu (hala Bercy). Monfils po drodze pokonał m.in. Rogera Federera, jednak w finale nie sprostał Robinowi Söderlingowi.

Sezon 2011

[edytuj | edytuj kod]

Na początku sierpnia 2011 roku Monfils awansował do finału zawodów w Waszyngtonie. Francuz po drodze obronił w półfinale meczbola z Johnem Isnerem, jednak finałowy pojedynek przegrał z Radkiem Štěpánkiem. Drugi w sezonie finał francuski tenisista osiągnął w Sztokholmie. Turniej zakończył się końcowym triumfem Monfilsa, który w finale pokonał Jarkko Nieminena.

Sezon 2012

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2012 roku dostał się do finału turnieju w Ad-Dausze. Zmierzył się tam ze swoim rodakiem – Jo-Wilfriedem Tsongą, z którym ostatecznie przegrał z wynikiem 5:7, 3:6. Kolejny finał Monfils osiągnął w Montpellier, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Gilles’a Simona, przeciwko któremu obronił piłkę meczową. W spotkaniu finałowym Francuz nie sprostał Tomášowi Berdychowi.

Sezon 2013

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 roku pierwszy finał do jakiego Francuz doszedł miał miejsce w Nicei, pod koniec maja. Pojedynek o tytuł przegrał z Albertem Montañésem. Drugi finał w sezonie osiągnął w sierpniu, w Winston-Salem. Finałowe spotkanie przegrał 3:6, 1:2. W drugim secie poddał pojedynek ze względu na uraz biodra Jürgenowi Melzerowi.

Sezon 2014

[edytuj | edytuj kod]

Sezon 2014 Monfils zaczął od awansu do finału w Ad-Dausze, pokonany w trzech setach przez Rafaela Nadala. Piąty tytuł singlowy Monfils wywalczył w lutym podczas zawodów w Montpellier, po zwycięskim finale z Richardem Gasquetem.

Sezon 2015

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2015 Monfils osiągnął 1 finał, w Marsylii, gdzie został pokonany przez Gillesa Simona.

Sezon 2016

[edytuj | edytuj kod]

Rok później, w Rotterdamie w meczu mistrzowskim uległ Martinowi Kližanowi. W kwietniu Francuz został finalistą turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo ulegając Rafaelowi Nadalowi. Podczas US Open Series Monfils wygrał turniej w Waszyngtonie po finale z Ivem Karloviciem. Następnie był w półfinale w Toronto i US Open, gdzie przegrywał z Novakiem Đokoviciem. Latem startował na igrzyskach olimpijskich w Rio de Janeiro osiągając ćwierćfinał gry pojedynczej i 1 rundę gry podwójnej.

Sezon 2017

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2017 Monfils po raz pierwszy w karierze awansował do finału rozgrywek na nawierzchni trawiastej, w Eastbourne, gdzie ostatecznie poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem[2]. Podczas meczu pierwszej rundy na French Open z Dustinem Brownem odniósł 400. zwycięstwo w cyklu ATP World Tour[3]. Na US Open doznał w meczu trzeciej rundy z Davidem Goffinem kontuzji prawego kolana, przez co zrezygnował ze startów do końca sezonu, który zakończył na 46. miejscu w rankingu ATP[4].

Sezon 2018

[edytuj | edytuj kod]

Nowy rok Monfils rozpoczął od triumfu w Dosze, pokonując w ostatnim spotkaniu Andrieja Rublowa 6:2, 6:3. W październiku w finale w Antwerpii przegrał z Kyle’em Edmundem 6:3, 6:7(2), 6:7(4).

Sezon 2019

[edytuj | edytuj kod]

Rok 2019 Monfils zakończył z jednym singlowym tytułem, w Rotterdamie wygrywając ze Stanem Wawrinką.

W zawodach wielkoszlemowych został ćwierćfinalistą US Open, ponosząc porażkę z Mattem Berrettinim. Startując w cyklu ATP Tour Masters 1000 najlepszy wynik uzyskał w Montrealu, półfinał. Mecz o udział w finale poddał walkowerem Rafaelowi Nadalowi z powodu urazu kostki[5].

W całym sezonie Francuz zagrał 56 meczów, odnosząc 37 zwycięstw, a rok ukończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.

Puchar Davisa

[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2009 roku Monfils zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, podczas rywalizacji z Holandią. Swój singlowy pojedynek przegrał z Thiemo de Bakkerem. W 2010 roku doszedł wraz z drużyną do finału imprezy eliminując wcześniej Niemcy, Hiszpanię i Argentynę. W finale przeciwko Serbii Monfils wygrał najpierw z Janko Tipsareviciem, a następnie przegrał z Novakiem Đokoviciem. Ostatecznie Serbowie wygrali rywalizację 2:3.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 6. miejscu w listopadzie 2016 roku.

Finały w turniejach ATP Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (11–22)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 7 sierpnia 2005 Sopot Ceglana Niemcy Florian Mayer 7:6(6), 4:6, 7:5
Finalista 1. 9 października 2005 Metz Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 6:7(7), 0:6
Finalista 2. 31 października 2005 Lyon Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Andy Roddick 3:6, 2:6
Finalista 3. 7 stycznia 2006 Ad-Dauha Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 6:7(5)
Finalista 4. 26 maja 2007 Pörtschach Ceglana Argentyna Juan Mónaco 6:7(3), 0:6
Finalista 5. 12 października 2008 Wiedeń Twarda (hala) Niemcy Philipp Petzschner 4:6, 4:6
Finalista 6. 28 lutego 2009 Acapulco Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 4:6, 4:6
Zwycięzca 2. 27 września 2009 Metz Twarda (hala) Niemcy Philipp Kohlschreiber 7:6(1), 3:6, 6:2
Finalista 7. 15 listopada 2009 Paryż Twarda (hala) Serbia Novak Đoković 2:6, 7:5, 6:7(3)
Finalista 8. 18 lipca 2010 Stuttgart Ceglana Hiszpania Albert Montañés 2:6, 2:1 krecz
Finalista 9. 10 października 2010 Tokio Twarda Hiszpania Rafael Nadal 1:6, 5:7
Zwycięzca 3. 1 listopada 2010 Montpellier Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 6:2, 5:7, 6:1
Finalista 10. 14 listopada 2010 Paryż Twarda (hala) Szwecja Robin Söderling 1:6, 6:7(1)
Finalista 11. 7 sierpnia 2011 Waszyngton Twarda Czechy Radek Štěpánek 4:6, 4:6
Zwycięzca 4. 23 października 2011 Sztokholm Twarda (hala) Finlandia Jarkko Nieminen 7:5, 3:6, 6:2
Finalista 12. 7 stycznia 2012 Ad-Dauha Twarda Francja Jo-Wilfried Tsonga 5:7, 3:6
Finalista 13. 5 lutego 2012 Montpellier Twarda (hala) Czechy Tomáš Berdych 2:6, 6:4, 3:6
Finalista 14. 25 maja 2013 Nicea Ceglana Hiszpania Albert Montañés 0:6, 6:7(3)
Finalista 15. 24 sierpnia 2013 Winston-Salem Twarda Austria Jürgen Melzer 3:6, 1:2 krecz
Finalista 16. 4 stycznia 2014 Ad-Dauha Twarda Hiszpania Rafael Nadal 1:6, 7:6(5), 2:6
Zwycięzca 5. 9 lutego 2014 Montpellier Twarda (hala) Francja Richard Gasquet 6:4, 6:4
Finalista 17. 22 lutego 2015 Marsylia Twarda (hala) Francja Gilles Simon 4:6, 6:1, 6:7(4)
Finalista 18. 14 lutego 2016 Rotterdam Twarda (hala) Słowacja Martin Kližan 7:6(1), 3:6, 1:6
Finalista 19. 17 kwietnia 2016 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 5:7, 7:5, 0:6
Zwycięzca 6. 24 kwietnia 2016 Waszyngton Twarda Chorwacja Ivo Karlović 5:7, 7:6(6), 6:4
Finalista 20. 1 lipca 2017 Eastbourne Trawiasta Serbia Novak Đoković 3:6, 4:6
Zwycięzca 7. 6 stycznia 2018 Doha Twarda Rosja Andriej Rublow 6:2, 6:3
Finalista 21. 21 października 2018 Antwerpia Twarda (hala) Wielka Brytania Kyle Edmund 6:3, 6:7(2), 6:7(4)
Zwycięzca 8. 17 lutego 2019 Rotterdam Twarda (hala) Szwajcaria Stan Wawrinka 6:3, 1:6, 6:2
Zwycięzca 9. 9 lutego 2020 Montpellier Twarda (hala) Kanada Vasek Pospisil 7:5, 6:3
Zwycięzca 10. 16 lutego 2020 Rotterdam Twarda (hala) Kanada Félix Auger-Aliassime 6:2, 6:4
Finalista 22. 3 października 2021 Sofia Twarda (hala) Włochy Jannik Sinner 3:6, 4:6
Zwycięzca 11. 9 stycznia 2022 Adelaide Twarda Rosja Karen Chaczanow 6:4, 6:4

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 2R 1R 3R 4R 3R 3R 3R 3R 3R 2R QF 4R 2R 2R 4R 1R QF 0 / 17 33–17
French Open 1R 4R 3R SF QF 2R QF 3R QF 4R 4R 3R 4R 1R 2R 2R 0 / 16 38–15
Wimbledon 3R 1R 3R 3R 3R 2R 3R 1R 3R 4R 1R NH 2R 0 / 12 17–12
US Open 1R 2R 4R 4R QF 2R 2R QF 1R SF 3R 2R QF 3R 2R 0 / 15 32–15
Wygrane turnieje 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 2 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 1 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 2 0 / 4 0 / 1 0 / 2 0 / 60 N/A
Bilans spotkań 3–4 4–4 6–3 8-2 10–3 9–4 9–4 2–1 5–3 11–4 6–4 9–3 10–4 7–4 8–4 3–2 4–4 4–1 1–2 N/A 120–59

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ATP Staff, Introducing Mr. & Mrs. Monfils! Gael & Elina Tie The Knot [online], atptour.com, 16 lipca 2021 [dostęp 2021-07-16] (ang.).
  2. Wirtualna Polska Media, ATP Eastbourne: egzamin zdany celująco. Novak Djoković z tytułem i pokładami pewności siebie przed Wimbledonem – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 1 lipca 2017 [dostęp 2017-11-14] (pol.).
  3. Wirtualna Polska Media, Roland Garros: Gael Monfils pokonał Dustina Browna w meczu showmanów, Jo-Wilfried Tsonga nad przepaścią – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 30 maja 2017 [dostęp 2017-11-14] (pol.).
  4. Wirtualna Polska Media, US Open: Rafael Nadal wygrał kolejną czterosetową batalię. Juan Martin del Potro kontra Dominic Thiem w 1/8 finału – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 3 września 2017 [dostęp 2017-11-14] (pol.).
  5. Rogers Cup: Rafael Nadal into Montreal final against Daniil Medvedev after Gael Monfils withdrawal, „BBC Sport”, 11 sierpnia 2019 [dostęp 2020-05-03] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]