Przejdź do zawartości

Gordon Johncock

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gordon Johncock
Ilustracja
Imię i nazwisko

Gordon Walter Johncock

Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1936
Hastings

Sukcesy

1973: Indianapolis 500 (zwycięzca)
1976: USAC (mistrz)
1982: Indianapolis 500 (zwycięzca)

Gordon Walter Johncock (ur. 5 sierpnia 1936 w Hastings w stanie Michigan)[1]amerykański kierowca wyścigowy.

Dwukrotny zwycięzca Indianapolis 500 (1973, 1982), mistrz USAC (1976).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

USAC/CART

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1964–1992 wziął udział w 262 wyścigach zaliczanych do punktacji USAC National Championship oraz CART (od 1979). Wygrał 25, natomiast 20 razy startował z pole position. W 1976 roku zdobył swój jedyny tytuł mistrzowski, wyprzedzając o zaledwie 20 punktów Johnny Rutherforda (według ówczesnych reguł USAC, za zwycięstwo przyznawano 300, 400 lub 1000 punktów; w zależności od dystansu wyścigu).

W najlepszych latach swojej kariery reprezentował barwy zespołu Patrick Racing (1973-1984). W tym okresie startował w samochodach o bardzo charakterystycznym malowaniu koncernu STP, zwykle z numerem „20” (zdjęcie).

Indianapolis 500

[edytuj | edytuj kod]

Oba zwycięstwa Johncocka w słynnym wyścigu zapisały się w kronikach historii, choć z całkowicie różnych powodów[2].

Edycja z 1973 roku miała wyjątkowo tragiczny przebieg; już w trakcie treningów zginął Art Pollard, natomiast tuż po starcie wyścigu doszło do zbiorowego karambolu, zainicjowanego przez Salta Walthera, który doznał rozległych poparzeń. Później wyścig dwukrotnie przekładano z powodu opadów deszczu, aż wreszcie dokończono w środę, 30 maja.

Na 58. okrążeniu poważny wypadek w zakręcie numer cztery zaliczył partner Johncocka z zespołu Patrick Racing, Swede Savage, który zmarł w szpitalu miesiąc później. Kolejną ofiarą zmagań był Armando Teran, mechanik zespołu Patrick Racing, potrącony na alei serwisowej przez ciężarówkę straży pożarnej. Sam wyścig ostatecznie zakończył się przedwcześnie po 133. z 200 okrążeń z powodu kolejnych opadów deszczu.

W 1982 roku sytuacja początkowo wyglądała podobnie, w trakcie treningów śmierć poniósł Gordon Smiley, a na starcie wyścigu ponownie doszło do groźnego karambolu, tym razem zainicjowanego przez Kevina Cogana. Jednak w trakcie rywalizacji Johncock stoczył fantastyczny pojedynek z Rickiem Mearsem. W końcowej części wyścigu Mears niwelował stratę do rywala o ponad sekundę na okrążeniu, ale Johncock odparł decydujący atak na ostatnim okrążeniu i wygrał z przewagą 0.160 sekundy[3][4]. Wówczas była to najmniejsza zwycięska różnica na mecie w historii wyścigu; w 1992 roku wynik ten pobili Al Unser Jr. i Scott Goodyear (0,043 sekundy).

Poza dwoma zwycięstwami, największą szansę na kolejny triumf Johncock miał w 1977 roku, gdy zajmował pozycję lidera, aż do awarii silnika na 16 okrążeń przed metą.

Końcowe lata kariery

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 roku doznał złamania kostki w wypadku podczas Michigan 500, wskutek czego pauzował do końca sezonu. W 1984 roku doznał niemal identycznego urazu podczas treningu przed Indianapolis 500, lecz zdołał wystartować w wyścigu. Ten sezon był jednocześnie jego ostatnim, pełnym cyklem startów. W późniejszych latach występował w pojedynczych wyścigach, wyłącznie na superszybkich owalach w Indianapolis, Pocono oraz Michigan.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Dwukrotnie rozwiedziony, ma pięcioro dzieci. Na stałe mieszka w Coldwater w stanie Michigan.[potrzebny przypis]

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Indianapolis 500

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nadwozie Silnik Start Wynik Uwagi
1965 Watson Offenhauser 14 5
1966 Gerhardt Ford 6 4
1967 Gerhardt Ford 3 12 Wypadek
1968 Gerhardt Offenhauser 9 27 Wibracje nadwozia
1969 Gerhardt Offenhauser 5 19 Zawór silnika
1970 Gerhardt Offenhauser 17 28 Silnik
1971 McLaren Ford 12 29 Wypadek
1972 McLaren Offenhauser 26 20 Zawór układu wydechowego
1973 Eagle Offenhauser 11 1
1974 Eagle Offenhauser 4 4
1975 Wildcat DGS 2 31 Zapłon
1976 Wildcat DGS 2 3
1977 Wildcat DGS 5 11 Silnik
1978 Wildcat DGS 6 3
1979 Penske Cosworth 5 6
1980 Penske Cosworth 17 4
1981 Wildcat Cosworth 17 9 Silnik
1982 Wildcat Cosworth 5 1
1983 Wildcat Cosworth 10 14 Skrzynia biegów
1985 March Cosworth Wycofał się przed kwalifikacjami
1987 March Buick 18 22 Zawór silnika
1988 Lola Cosworth Nie zakwalifikował się
1989 Lola Buick 23 31 Silnik
1991 Lola Cosworth 33 6
1992 Lola Buick 30 29 Silnik

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gordon Johncock. ChampCarStats. [dostęp 2017-08-07].
  2. Wee Gordy Wins Big (ang.) (dostęp 2009-03-20).
  3. picasaweb.google.com Zdjęcie nr 1.
  4. Pro.Corbis.Com Zdjęcie nr 2.