Ius spolii
Ius spolii (łac. prawo łupu, zaboru) – we wczesnym średniowieczu prawo monarchy do przejęcia majątku ruchomego, będącego prywatną własnością zmarłych duchownych. Uprawnienie to było przyczyną napięć między władzą świecką i duchownymi.
W 1180 roku Kazimierz II Sprawiedliwy, panujący od niedawna w dzielnicy małopolskiej, chcąc wzmocnić swoją pozycję, zrzekł się iuris spolii po zmarłych biskupach i opatach na międzydzielnicowym zjeździe książąt i dostojników kościelnych w Łęczycy[1]. Ten akt zapoczątkował formalne uniezależnianie się Kościoła od władzy świeckiej[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek K. Barański: Dynastia Piastów w Polsce. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-14816-4.
- Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak: Historia ustroju i prawa polskiego. Warszawa: LexisNexis, 2009. ISBN 978-83-7620-192-4.