Przejdź do zawartości

Jacek Kurczewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Kurczewski
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1943
Edynburg

Wicemarszałek Sejmu I kadencji
Okres

od 25 listopada 1991
do 14 października 1993

Przynależność polityczna

Polski Program Liberalny

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Jacek Maria Kurczewski (ur. 11 stycznia 1943 w Edynburgu) – polski socjolog, specjalizujący się w socjologii i antropologii prawa oraz obyczajów, w latach 1991–1993 poseł i wicemarszałek Sejmu I kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn oficera Polskich Sił Zbrojnych Mieczysława Kurczewskiego i Marii, córki Antoniego Jawornickiego, architekta i urbanisty, profesora Politechniki Warszawskiej[1]. Ukończył w 1965 studia na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskiwał następnie stopnie doktora i doktora habilitowanego. W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.

Kontynuator polskiej szkoły socjologii prawa wywodzącej się od Leona Petrażyckiego, uczeń Adama Podgóreckiego. Zawodowo był związany z Uniwersytetem Warszawskim, kierował Katedrą Socjologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW.

W czasach PRL działał w opozycji demokratycznej. W 1976 podpisał Memoriał 101, list protestacyjny do Sejmu PRL przeciwko zmianom w konstytucji[2]. W okresie wydarzeń sierpniowych w 1980 był sygnatariuszem skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3].

Był doradcą „Solidarności”, od 1987 był członkiem redakcji „Res Publiki”. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w latach 1989–1991 zasiadał w Trybunale Stanu. Od 1991 do 1993 sprawował mandat posła I kadencji z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie zajmował urząd wicemarszałka. Po porażce w wyborach parlamentarnych w 1993 wycofał się z działalności politycznej.

Został stałym współpracownikiem Fundacji im. Stefana Batorego oraz członkiem polskiego Komitetu Helsińskiego. Autor kodeksu etycznego służby cywilnej. Członek Collegium Invisibile[4]. Zasiadł w Radzie Centrum Badania Opinii Społecznej[5]. W latach 1997–1998 był dyrektorem naukowym Oñati International Institute for the Sociology of Law[6]. Od 2014 do 2015 był doradcą sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów[7].

W 2007 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[8]. Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015[9][10].

Jego żoną jest Joanna Kurczewska[1].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Jako autor:

  • Prawo prymitywne: zjawiska prawne w społeczeństwach przedpaństwowych, Wiedza Powszechna, 1973,
  • O badaniu prawa w naukach społecznych, Wydawnictwa UW, 1977,
  • Spór i sądy, Wydawnictwa UW, 1982,
  • Posłowie a opinia publiczna: z badań nad przedstawicielstwem w Trzeciej Rzeczypospolitej, ISNS UW, 1999,
  • Przeciw-obyczaje, TRIO, 2006.

Jako redaktor prac zbiorowych:

  • Prawo w społeczeństwie, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975,
  • Demokracja po polsku, ISNS UW, 1995,
  • Bóg, szatan, grzech. Studia socjologiczne. T. 1. Socjologia grzechu (z Wojciechem Pawlikiem), Miniatura, 1990,
  • Bóg, szatan, grzech. Studia socjologiczne. T. 2. Dzieje grzechu, obszary grzechu (z Wojciechem Pawlikiem), Nomos, 1992,
  • Korupcja w życiu społecznym (z Beatą Łaciak), ISP, 2000,
  • Umowa o kartki, TRIO, 2004,
  • Mazowsze bez granic. Przyczynek do antropologii kulturowej regionu, TRIO i Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, 2005,
  • Wielka sieć. E-seje z socjologii Internetu, TRIO, 2006,
  • Praktyki cielesne, TRIO, 2006,
  • Antagonizm i pojednanie w środowiskach wielokulturowych (z Aleksandrą Herman), słowo/obraz terytoria, 2012.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Magdalena Bajer. Kurczewscy. „Forum Akademickie”. Nr 4, 2014. [dostęp 2019-09-20]. 
  2. Dalsze protesty w kraju. „Kultura”. Nr 3 (342), s. 30, 1976. Paryż. 
  3. Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-25].
  4. Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2011-04-02].
  5. Rada CBOS. cbos.pl. [dostęp 2014-04-11].
  6. Presentation. iisj.net. [dostęp 2018-08-16]. (ang.).
  7. Informacje na stronie KPRM. [dostęp 2015-02-26].
  8. M.P. z 2007 r. nr 52, poz. 596
  9. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].
  10. Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]