Pierwszy skok na nartach oddał w 2002 roku, w sezonie 2004/2005 rozpoczął starty w cyklu Lotos Cup[3]. Jako junior początkowo uprawiał też kombinację norweską, jednak w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS w tej dyscyplinie sportu wystąpił tylko raz – 15 lutego 2011 w Libercu zajął 34. miejsce w zawodach zimowego olimpijskiego festiwalu młodzieży Europy (Gundersen HS100/7,5 km)[4].
W FIS Cup w skokach narciarskich zadebiutował w styczniu 2011 w Szczyrku, dwukrotnie zajmując 57. miejsce. Pierwsze punkty zdobył w Wiśle 8 września 2012, zajmując 19. miejsce[5]. W maju 2013 wystąpił w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, gdzie zdobył 3 złote medale (2 indywidualnie i 1 drużynowy)[3].
Jako jeden z czterech nowych zawodników znalazł się w kadrze juniorów reprezentacji Polski na sezon 2013/2014[6]. 3 sierpnia 2013 w Kuopio w swoim debiutanckim starcie zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 13. pozycję. Dwa tygodnie później stanął na najniższym stopniu podium FIS Cup w Zakopanem. 27 grudnia tego samego roku zdobył pierwsze punkty zimowej edycji Pucharu Kontynentalnego – był 8. w Engelbergu. Znalazł się w najlepszej trzydziestce również w trzech kolejnych konkursach cyklu. 19 stycznia 2014 zadebiutował w Pucharze Świata, w zawodach w Zakopanem zajmując 45. miejsce. 31 stycznia w debiucie w zawodach tej rangi Wolny zwyciężył w konkursie skoków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2014. Następnego dnia zdobył złoty medal również w konkursie drużynowym, startując wraz z Krzysztofem Biegunem, Klemensem Murańką i Aleksandrem Zniszczołem[7].
W 2014 zadebiutował w Letnim Grand Prix. Kilkukrotnie zdobył punkty tego cyklu, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 11. pozycji, w zawodach w Hakubie. We wrześniu 2014 trzykrotnie zwyciężał w konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego[8]. 3 października 2014 podczas kwalifikacji do konkursu LGP w Klingenthal upadł po skoku na 138 metrów i naderwał więzadło krzyżowe przednie[9][10]. W związku z powikłaniami po kontuzji nie wystąpił w żadnych oficjalnych zawodach w sezonie zimowym 2014/2015. Pierwsze skoki po kontuzji oddał na skoczni w Szczyrku po ponad roku od upadku[11].
Do występów w zawodach międzynarodowych powrócił w grudniu 2015, startując w Pucharze Kontynentalnym w Renie. 10 stycznia 2016 w Willingen po raz pierwszy po kontuzji, a po raz drugi w karierze wystartował w zawodach indywidualnych Pucharu Świata. Za zajęcie 30. miejsca zdobył pierwszy w karierze punkt do klasyfikacji generalnej tego cyklu. 24 stycznia zajął 27. lokatę w zawodach PŚ w Zakopanem. W ramach Pucharu Kontynentalnego najwyżej w sezonie klasyfikowany był na 4. miejscu, również w Zakopanem, w lutym 2016[12].
Regularnie startował w zawodach Letniego Grand Prix 2016. Najwyżej sklasyfikowany był na 20. pozycji w Wiśle. W zimowej części sezonu 2016/2017 występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W najlepszym występie zajął 8. miejsce w zawodach w Zakopanem[13].
W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 9. pozycji, w rozgrywanych w lipcu zawodach w Hinterzarten. W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata regularnie występował w tym cyklu. W najlepszym występie, w konkursie w Innsbrucku, znalazł się na 15. miejscu[14]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 36. pozycji z 73 punktami[15]. W lutym 2018 startował w Pucharze Kontynentalnym. Trzy razy zajął 2., a raz – 3. lokatę[14].
W ramach Letniego Grand Prix 2019 trzykrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce w zawodach indywidualnych. Najwyżej sklasyfikowany został na 6. miejscu, w sierpniu w Courchevel. Regularnie startował w konkursach Pucharu Świata 2019/2020, w większości z nich nie zdobył jednak punktów. W najlepszym występie, w grudniu 2019 w Niżnym Tagile, zajął 16. pozycję[17]. W klasyfikacji generalnej cyklu znalazł się na 38. miejscu z 58 punktami[15].
W sezonie 2020/2021 początkowo występował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Dwukrotnie stanął na podium tego cyklu: w rozgrywanych w grudniu 2020 zawodach zajął 2. miejsce w Ruce oraz zwyciężył w Engelbergu. Od stycznia 2021 regularnie startował w Pucharze Świata, w większości występów zdobywając punkty. Dwukrotnie kończył zawody indywidualne w pierwszej dziesiątce – w styczniu był 9. w Titisee-Neustadt, a w marcu 10. w Planicy[18]. Sezon zakończył na 27. miejscu w klasyfikacji generalnej ze 195 punktami[15].
W otwierającym Letnie Grand Prix 2021 konkursie w Wiśle odniósł pierwsze w karierze indywidualne zwycięstwo w zawodach tej rangi[19]. W dalszej części sezonu letniego w trzech startach w tym cyklu jeszcze dwukrotnie kończył zawody w pierwszej dziesiątce, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym 2021 dwa razy stawał na podium, zajmując 2. i 3. pozycję. W zimowej części sezonu 2021/2022 w Pucharze Świata siedmiokrotnie zdobył punkty, a najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu (w marcu 2022 w Planicy), zaś w Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował 2. lokatę. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których był 11. indywidualnie, a w zawodach drużynowych zajął 5. miejsce[20].
W Letnim Grand Prix 2022 dwukrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce podczas lipcowych zawodów w Wiśle. Konkurs rozgrywany 24 lipca ukończył na 3. miejscu. W zimowej części sezonu 2022/2023 startował naprzemiennie w Pucharze Świata oraz Pucharze Kontynentalnym. W najwyższej rangi cyklu w 12 występach ani razu nie zdobył punktów, a w Pucharze Kontynentalnym 2022/2023 najwyżej sklasyfikowany był na 8. pozycji[21].
W sezonie zimowym 2023/2024 ani razu nie wystąpił w Pucharze Świata[22]. W wywiadzie przed styczniowymi zawodami cyklu w Wiśle skrytykował metody szkoleniowe trenera kadry B Davida Jiroutka, za co został przez Polski Związek Narciarski zawieszony na dwa tygodnie[23][24]. W Pucharze Kontynentalnym 2023/2024 raz stanął na podium – 4 lutego 2024 w Lillehammer zajął 3. miejsce[22].
Seefeld/Innsbruck
Vikersund
Val di Fiemme/Predazzo
Wisła
Willingen
Planica
Engelberg
Iron Mountain
Ruka
