Przejdź do zawartości

Janusz Rieger

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Rieger
Ilustracja
Janusz Rieger (2019)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

20 września 1934[1]
Kraków

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: językoznawstwo słowiańskie
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1967
Uniwersytet Warszawski

Habilitacja

1977

Profesura

1989

Funkcja Jednostka PAN

członek, sekretarz, wiceprzewodniczący
Komitet Językoznawstwa; Komitet Słowianoznawstwa

Nauczyciel akademicki, badacz
Instytut

Instytutu Slawistyki PAN

Okres zatrudn.

1960–1997

Instytut

Instytut Języka Polskiego PAN

Okres zatrudn.

1997–2004

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski; Wydział „Artes Liberales”

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Janusz Andrzej Rieger (ur. 20 września 1934 w Krakowie) – polski językoznawca i slawista specjalizujący się w historii języka polskiego na Kresach, profesor nauk humanistycznych, pracownik naukowy Instytutu Slawistyki Polskiej Akademii Nauk (1960–1997) oraz Instytutu Języka Polskiego PAN (1997–2004), wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie

[edytuj | edytuj kod]
Janusz Rieger (z prawej) z ojcem Andrzejem na plaży, około 1936–1939

Urodził się w 1934 w Krakowie jako syn Andrzeja Riegera, prokuratora i podporucznika rezerwy Wojska Polskiego, który w 1940 został zamordowany w Katyniu; oraz Antoniny z domu Latinik, pierwszej mistrzyni Polski we florecie; wnuk inżyniera i wynalazcy Romana Riegera (od strony ojca) i generała Franciszka Latinika (od strony matki). Jego młodszy brat Jerzy urodził się w 1938[a]. Jego stryjem był Adam Rieger, kuzynem od strony ojca Stefan Rieger, zaś kuzynami od strony matki: Irena i Andrzej Popielowie oraz Jerzy i Jan Vetulani.

Młodość i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

W młodości Janusz Rieger był instruktorem harcerskim oraz ministrantem w kościele św. Floriana, gdzie wikariuszem był ksiądz Karol Wojtyła. Wraz ze swym bratem Janusz Rieger należał do tzw. Środowiska[2][13][14], studenckiej grupy duszpasterskiej skupionej wokół Wojtyły, odrzucającej doktrynę marksistowską. Jako członek Środowiska brał udział w konwersatoriach oraz wycieczkach krajoznawczych organizowanych przez Karola Wojtyłę[b][17][18][19].

Janusz Rieger planował studiować prawo, lecz uniemożliwiły to względy polityczne, w szczególności fakt że jego ojciec padł ofiarą zbrodni katyńskiej[20]. W latach 1951–1955 Janusz Rieger studiował rusycystykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie wśród jego wykładowców byli m.in. Zdzisław Stieber i Jan Janów[1][21]. W 1956 roku jako doktorant rozpoczął pracę na Uniwersytecie Warszawskim. Tam w 1967 obronił pracę doktorską.

Praca naukowa i społeczna

[edytuj | edytuj kod]

Od 1960 roku pracował w Zakładzie Słowianoznawstwa, przekształconym następnie w Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. Habilitował się w 1977. W latach 1980–1981 był wiceprzewodniczącym „Solidarności” w PAN[22][23], co skutkowało spowolnieniem jego awansów w karierze naukowej[20]. Wykładał na Uniwersytecie Łódzkim (1980–1982) oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1988–1990)[1]. Tytuł profesora nauk humanistycznych otrzymał w 1989 roku[22][23].

W latach 1990–1998 był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Slawistyki PAN. W instytucie tym był zatrudniony do 1997. Następnie od 1997 do 2004 był profesorem Instytutu Języka Polskiego PAN. Był wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego, m.in. w Instytucie Badań Interdyscyplinarnych „Artes Liberales”. Był promotorem w osiemnastu przewodach doktorskich[22][24].

Został wybrany na członka Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (w 1983; w 1990 na członka zwyczajnego)[22][c]; członka Komitetu Językoznawstwa PAN (w 1974; w latach 1975–1984 był jego sekretarzem; w latach 1990–2002 wiceprzewodniczącym)[22][26] – a w jego ramach na członka Komisji Dialektologicznej Komitetu Językoznawstwa PAN[27]; członka czynnego Towarzystwa Naukowego KUL[28] oraz członka Komitetu Słowianoznawstwa PAN (1991–2015). Został także członkiem honorowym Charkowskiego Towarzystwa Naukowego (1999) oraz Komitetu Językoznawstwa PAN (2005)[22].

W pracy badawczej interesowały go zagadnienia takie jak język polski na Wschodzie, dialektologia ukraińska, onomastyka słowiańska[1], historia języka ukraińskiego i rosyjskiego, kontakty językowe oraz leksykografia. W latach 80. XX wieku współorganizował zespół naukowców z Białorusi, Ukrainy, Litwy i Łotwy, który podjął się dokumentacji polszczyzny kresowej[20]. Od 1989 prowadził dalsze badania nad polszczyzną dawnych polskich Kresów; organizował badania nad gwarami polskimi na Ukrainie[22], badał także język i kulturę Łemków[29]. Wraz z Wiaczesławem Wereniczem był inicjatorem i współredaktorem dwóch serii Komitetu Językoznawstwa PAN: dwunastotomowej serii Studia nad polszczyzną kresową (1982–2010) oraz serii Język polski dawnych Kresów Wschodnich[20].

Od 1988 roku współpracował przy wydawaniu Karpackiego Atlasu Dialektologicznego jako przewodniczący zespołu polskiego i współredaktor wszystkich tomów, był także członkiem jego Kolegium Redakcyjnego (1997–1998). Od 1991 roku jest członkiem Kolegium Redakcyjnego kwartalnika Slavia Orientalis[22]. Był recenzentem oraz członkiem rady naukowej zeszytów językoznawczych wydawanych w Rocznikach Humanistycznych[30][31].

W 1992 roku wraz z kierowanym przez siebie zespołem otrzymał Nagrodę im. Kazimierza Nitscha za Atlas gwar bojkowskich[22]. Janusz Rieger był inicjatorem przetłumaczenia z języka angielskiego na język ukraiński i wydania na Ukrainie ponad tysiącstronicowej pracy Historyczna fonologia języka ukraińskiego Jurija Shevelowa (Charków 2002), którą opatrzył słowem wstępnym[20]. Wydanie to miało na celu ułatwienie językoznawcom ukraińskim zapoznania się z najnowszymi wynikami badań oraz metodologią lingwistyczną[20].

Janusz Rieger aktywnie działał na rzecz integracji środowisk akademickich polskich i ukraińskich, w szczególności poprzez pomoc młodzieży ukraińskiej, a także pochodzącej z innych krajów byłego ZSRR w otrzymywaniu stypendiów, m.in. z Kasy Mianowskiego[20]. Stypendia te pozwalały studentom i doktorantomz ze Wschodu w realizowaniu kilkumiesięcznych staży w Polsce[20]. Janusz Rieger był organizatorem Studium Polonistycznego dla młodych naukowców ze Wschodu w Instytucie Slawistyki PAN (1993–1996, grant Fundacji Batorego) oraz inicjatorem Międzynarodowej Szkoły Humanistycznej w Ośrodku Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW. Był jednym z fundatorów założonej w 1992 roku Fundacji Slawistycznej wspierającej badania i upowszechnianie wiedzy o językach i kulturach krajów słowiańskich[32]. W latach 1989–1997 był wiceprzewodniczącym Komisji Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych. Angażował się w działania popularyzujące wiedzę o kulturze łemkowskiej, był m.in. gościem Łemkowskiej Watry w Zdyni[33].

Janusz Rieger zredagował i opatrzył przypisami dziennik swojego ojca, Andrzeja Riegera, prowadzony od września 1939, a potem w niewoli radzieckiej aż do śmierci w kwietniu 1940 – wydany w 2015 roku pod tytułem Zapiski z Kozielska[34][35]. W ocenie historyka Mečislava Boráka dziennik „stanowi dzisiaj jedno z podstawowych źródeł opisujących obóz w Kozielsku”[36].

W 2006 na zlecenie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii m.in. wraz z prof. Jerzym Dumą pod kierownictwem prof. Ewy Wolnicz-Pawłowskiej opracował wykazy nazw wodnych poszczególnych dorzeczy na podstawie literatury toponomastycznej[37].

Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy z 22 listopada 2017 roku Janusz Rieger został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej slawistyki, za osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej oraz popularyzowanie historii i kultury Kresów Wschodnich”[38]. W marcu 2020 Lubelski Oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich przyznał mu Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Józefa Łobodowskiego za „szczególnie zaangażowane na rzecz współpracy polsko-ukraińskiej”[20][39][40][41].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego żona, Ewa z domu Giedrojć (ur. 1936), jest inżynierem elektronikiem. Mają córkę Annę (ur. 1961), lekarkę[d].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Monografie autorskie

  • 1969: Nazwy wodne dorzecza Sanu (Zakład Narodowy im. Ossolińskich)
  • 1975: Nazwy rzeczne w dorzeczu Warty (wraz z Ewą Wolnicz-Pawłowską; Zakład Narodowy im. Ossolińskich)
  • 1977: Imiennictwo ludności wiejskiej w ziemi sanockiej i przemyskiej w XV w. (Zakład Narodowy im. Ossolińskich)
  • 1988: Gewässernamen im Flußgebiet des Wisłok (Stuttgart, Franz Steiner Verlag Wiesbaden)
  • 1989: Z dziejów języka rosyjskiego (Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne), wyd. drugie uzupełnione 1998
  • 1995: Słownictwo i nazewnictwo łemkowskie (Wydawnictwo Naukowe Semper)
  • 2003: Gewässernamen im Flußgebiet des San (Stuttgart, Franz Steiner Verlag)
  • 2006: Słownictwo polszczyzny gwarowej na Litwie (wraz z Ireną Masojć, Krystyną Rutkowską; Wydawnictwo DiG)
  • 2007: Słownictwo gwarowe przesiedleńców z Ukrainy: słownik porównawczy kilku wsi w Tarnopolskiem (redakcja; Wydawnictwo Lexis)
  • 2014: Słownictwo polszczyzny gwarowej na Brasławszczyźnie (Wydawnictwo Naukowe Sub Lupa)[e]
  • 2019: Język polski na Kresach (Wydawnictwo DiG)[45]

Słowniki i atlasy

  • 1979: Słownik tematyczny rosyjsko-polski (wraz z Ewą Rieger; Wiedza Powszechna), wyd. drugie rozszerzone 2003
  • 1980: Atlas gwar bojkowskich (opracował zespół pod kierunkiem J. Riegera głównie na podstawie zapisów terenowych Stefana Hrabca, t. I–VII, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1980–1991)
  • 2007: Українсько–польський тематичний словник – Ukraïns’ko-pol’s’kij tematičnij slovnik (Słownik tematyczny-ukraińsko-polski; wraz z Orisą Dems’ka-Kul'čic’ką; Vidavnictvo Ukraïns’kogo katolic’kogo unìversitetu)
  • 2012: Общекарпатский диалектологический атлас. Указатели – Obŝekarpatskij dialektologičeskij atlas (Ogólnokarpacki atlas dialektologiczny. Znaki; redakcja; Instytut Języka Polskiego PAN)
  • 2016: Mały słownik łemkowskiej wsi Bartne (Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)
  • 2017: Atlas ukraińskich gwar nadsańskich opracowany na podstawie zapisów terenowych Stefana Hrabca. Tom 1 (Wydział „Artes Liberales” UW)

Redakcja

  • 2002: Język mniejszości w otoczeniu obcym (redakcja; Wydawnictwo Naukowe Semper)
  • 2004: Dawna i współczesna polszczyzna na Kresach (redakcja; Wydawnictwo Naukowe Semper)
  • 2008: Słownictwo kresowe: studia i materiały (redakcja; Wydawnictwo DiG)
  • 2017: Leksyka prawnicza w polskich zapiskach sądowych z Ukrainy (XVI i XVII wiek) (redakcja naukowa; Wydawnictwo DiG)

Opracowania

  • 1997: A Lexical Atlas of the Hutsul Dialects of the Ukrainian Language (na podstawie notatek Jana Janowa i jego studentów; Harvard University Press; Semper)
  • 2015: Zapiski z Kozielska, dziennik Andrzeja Riegera (opracowanie i redakcja; Narodowe Centrum Kultury)
  • 2018: Słownik gwary łemkowskiej wsi Wysowa autorstwa Ołeksandra Hojsaka (wraz z Madiną Aleksiejewą, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego)

Na podstawie materiału źródłowego[22].

Ocena i odbiór

[edytuj | edytuj kod]

W dniach 4–6 listopada 1999 w Warszawie odbyła się konferencja zorganizowana dla uczczenia 65-lecia urodzin i 40-lecia pracy naukowej Janusza Riegera[46]. W następstwie konferencji ukazała się publikacja zbiorowa Kontakty językowe polszczyzny na pograniczu wschodnim: prace ofiarowane Profesorowi Januszowi Riegerowi (2000) pod redakcją Ewy Wolnicz-Pawłowskiej i Wandy Szulowskiej[46].

W 2020 Tadeusz Lewaszkiewicz ocenił, że Janusz Rieger „to wybitny polonista, slawista i językoznawca ogólny, m.in. znakomity znawca polszczyzny południowokresowej i północnokresowe”[47]. W ocenie Doroty Krystyny Rembiszewskiej opracowany przez zespół pod kierunkiem Janusza Riegera Atlas gwar bojkowskich „stanowi ważne źródło do badań porównawczych, rejestruje historyczną dziś leksykę obszaru położonego na północ od głównego grzbietu Karpat, z miastami Sanok, Lesko, Drohobycz”[48]. W ocenie Feliksa Czyżewskiego prace Janusza Riegera dotyczące języka polskiego na Kresach Wschodnich „mają ważne znaczenie tak dokumentacyjne, jak i przede wszystkie metodologiczne (pozwalają uzasadnić genezę polszczyzny kresowej). Stanowią próbę odpowiedzi na pytanie: Czy jest to polszczyzna ludności etnicznej ruskiej czy dawnych osadników szlacheckich przybyłych z Mazowsza i Małopolski”[20].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nagroda im. Kazimierza Nitscha za Atlas gwar bojkowskich (1992, nagroda zespołowa)[22];
  • Honorowe członkostwo Charkowskiego Towarzystwa Naukowego (1999)[22];
  • Honorowe członkostwo Komitetu Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk (2005)[22];
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej slawistyki, za osiągnięcia w pracy naukowo-dydaktycznej oraz popularyzowanie historii i kultury Kresów Wschodnich” (2017)[38];
  • Międzynarodowa Nagroda Literacka im. Józefa Łobodowskiego przyznana przez Lubelski Oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich za „szczególnie zaangażowane na rzecz współpracy polsko-ukraińskiej” (2020)[20][39][40][41].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Jerzy Rieger (ur. 1938) został pianistą, akompaniatorem i wykładowcą Akademii Muzycznej w Krakowie[2][3] oraz nauczycielem w Archidiecezjalnej Szkole Muzycznej II stopnia im. ks. Kardynała Franciszka Macharskiego w Krakowie[4]. Był członkiem tzw. Środowiska, studenckiej grupy duszpasterskiej powstałej wokół Karola Wojtyły; wraz z którym Jerzy Rieger brał udział w wycieczkach górskich i kajakowych[3][5][6]. Był współinicjatorem i został Przewodniczącym Rady Fundacji Szlaki Papieskie[7], działającej w Krakowie od 2003[8][9], pod patronatem honorowym metropolity krakowskiego, stawiającej sobie za cel upamiętnienie Jana Pawła II oraz miejsc z nim związanych[10]. Jerzy Rieger opublikował szereg wspomnień o Janie Pawle II[11][12][13]. Ożenił się z Lucyną[3].
  2. ↑ Janusz Rieger na przestrzeni lat utrzymywał bliskie stosunki z Karolem Wojtyłą, który był jego spowiednikiem, koncelebrował mszę przy okazji ślubu Riegerów i chrzcił ich dzieci. Po wybraniu Karola Wojtyły na papieża, Janusz Rieger odwiedzał go w Rzymie i w Castel Gandolfo, brał udział w uroczystościach związanych z jego pielgrzymkami do Polski. Utrzymywali kontakt korespondencyjny[15]. W listopadzie 2020 Janusz Rieger był sygnatariuszem listu profesorów polskich uczelni wyższych, sprzeciwiających się działaniom w ich ocenie oczerniającym Jana Pawła II, przypisującym mu odpowiedzialności za tuszowanie przestępstw seksualnych w Kościele katolickim, w ocenie sygnatariuszy listu w sposób nieuzasadniony[16].
  3. ↑ W 1994 opublikował w Roczniku Towarzystwa Naukowego Warszawskiego artykuł wspomnieniowy o Bohdanie Galsterze[25].
  4. ↑ Anna Rieger-Kaczanowska[15], lekarka, absolwentka Akademii Medycznej w Warszawie, specjalistka w zakresie chorób wewnętrznych i kardiologii. Pracowała m.in. w Centralnym Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu oraz w Szpitalu Bielańskim[42][43][44].
  5. ↑ Publikacja dostępna w całości online. Zobacz: Słownictwo polszczyzny gwarowej na Brasławszczyźnie. Warszawa: 2014.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Rieger, Janusz. encyclopediaofukraine.com. [dostęp 2023-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  2. ↑ a b Wielki – Święty – Wujek. Miejska Biblioteka Publiczna w Limanowej, 31 października 2014. [dostęp 2019-07-29].
  3. ↑ a b c Szlakowa Akademia Familijna – poświęcenie SacroTRUCKa w Wigrach. diecezjaelk.pl, 7 czerwca 2021. [dostęp 2021-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  4. ↑ Absolwenci szkoły muzycznej II stopnia. asm2.edu.pl. [dostęp 2022-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  5. ↑ Śladami papieża. interia.pl, 21 maja 2007. [dostęp 2021-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  6. ↑ „Szlaki Papieskie to narodowe relikwie” – spotkanie w bibliotece w Pisarzowej. gminalimanowa.pl, 2 sierpnia 2019. [dostęp 2021-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  7. ↑ Katalog wystawy „Karol Wojtyła na turystycznym szlaku”. szlakipapieskie.pl. [dostęp 2021-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  8. ↑ Fundacja Szlaki Papieskie. rejestr.io. [dostęp 2021-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  9. ↑ Papieskim szlakiem. dziennikpolski24.pl, 28 sierpnia 2009. [dostęp 2021-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  10. ↑ O nas. szlakipapieskie.pl. [dostęp 2021-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  11. ↑ Tadeusz Borutka (oprac.): „Z waszą ziemią związany byłem od dzieciństwa...”: związki rodzinne, turystyczne i pastoralne z diecezją bielsko-żywiecką. Kraków: Czuwajmy, 2007.
  12. ↑ Jerzy Rieger: Turysta. W: Jan Paweł II. Człowiek kultury. K. Flader, W. Kawecki (red.). Kraków: 2008.
  13. ↑ a b Pan Jerzy Rieger opowiada o spływach i wędrówkach z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Szlaki Papieskie, 9 sierpnia 2021. [dostęp 2021-12-28].
  14. ↑ Zbigniew Wielgosz: Od nich wiele zależy. Gość Niedzielny Tarnów, 23 kwietnia 2015. [dostęp 2019-07-29].
  15. ↑ a b Janusz Rieger. Centrum Myśli Jana Pawła II, 18 grudnia 2013. [dostęp 2016-02-11].
  16. ↑ Apel ludzi nauki o prawdę i szacunek w pamięci o Janie Pawle II. ekai.pl, 22 listopada 2020. [dostęp 2020-11-23].
  17. ↑ Janusz Rieger: Moje i mojej rodziny spotkania z Wujkiem i Środowiskiem. W: Zapis drogi... Wspomnienie „Środowiska” o nieznanym duszpasterstwie księdza Karola Wojtyły. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2005.
  18. ↑ Katarzyna Woynarowska: Gdy deszcz nie pada w Cisnej. Niedziela, 40/2011. [dostęp 2020-04-09]. Cytat: Janusz Rieger, który był uczestnikiem tych wędrówek, pamięta wyprawę w 1952 r. i nocleg w cerkwi w Cisnej w 1953 r., która wówczas służyła za skład siana.
  19. ↑ Maria Oświecimska: Co ja z wami mam? Duszpasterstwo turystyczne ks. Karola Wojtyły. s. 78. Cytat: Młodego księdza Karola Wojtyłę poznałam na narciarskiej wycieczce na Leskowiec. Ponadto na tej wycieczce obecni byli Nana i Janusz Rieger..
  20. ↑ a b c d e f g h i j k Feliks Czyżewski. Laudacja wygłoszona z okazji wręczenia Międzynarodowej Nagrody im. Józefa Łobodowskiego Panu Profesorowi Januszowi Andrzejowi Riegerowi. „Lublin. Kultura i Społeczeństwo”. 1–2 (105–106), s. 88–89, styczeń–kwiecień 2021. Lubelski Oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. [zarchiwizowane z adresu]. 
  21. ↑ Rieger Janusz Andrzej. W: Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. III. Ośrodek Przetwarzania Informacji OPI, 2000, s. 655.
  22. ↑ a b c d e f g h i j k l m Janusz Rieger. Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. [dostęp 2017-05-03].
  23. ↑ a b Prof. Janusz Andrzej Rieger, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-02-11].
  24. ↑ Spis obronionych rozpraw doktorskich na Wydziale „Artes Liberales” UW od 2010 roku. al.uw.edu.pl. [dostęp 2024-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  25. ↑ Janusz Rieger. Wspomnienia pośmiertne. Bohdan Galster (1931–1994). „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego”. 57, s. 35–37, 1994. 
  26. ↑ Aktualny skład. komjezyk.pan.pl. [dostęp 2021-01-11].
  27. ↑ Komisja Dialektologiczna KJ PAN. Skład osobowy w kadencji 2020-2023. komjezyk.pan.pl. [dostęp 2021-01-11].
  28. ↑ Członkowie Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. tnkul.pl. [dostęp 2021-02-25].
  29. ↑ Karolina Głowacka: Co znaczy łemkowskie słowo „blandaty”?. Radio TOK FM, 15 kwietnia 2017. [dostęp 2017-05-03].
  30. ↑ Roczniki Humanistyczne, Zeszyt 6: Językoznawstwo. kul.pl. [dostęp 2021-01-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-30)].
  31. ↑ Reviewers. ojs.tnkul.pl. [dostęp 2021-01-30].
  32. ↑ Fundatorzy Fundacji Slawistycznej. fundacjaslawistyczna.pl. [dostęp 2018-03-30].
  33. ↑ Nasi goście. watrazdynia.pl. [dostęp 2021-01-11].
  34. ↑ Zapiski z Kozielska. Narodowe Centrum Kultury. [dostęp 2016-05-10].
  35. ↑ Zapiski z Kozielska... Rozmowa z prof. Januszem Riegerem. pamietamkatyn1940.pl, 17 września 2022. [dostęp 2022-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  36. ↑ Mečislav Borák: Ofiary Zbrodni Katyńskiej z obszaru byłej Czechosłowacji – Resume. Ministerstvo zahraničních věcí České republiky. [dostęp 2018-12-01].
  37. ↑ https://www.gov.pl/attachment/89cb0d42-a981-4dd6-a443-67e605d2e129
  38. ↑ a b M.P. z 2018 r. poz. 21.
  39. ↑ a b Międzynarodowa Nagroda Literacka im. Józefa Łobodowskiego dla Prof. Janusza Riegera. Wydział Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2020-05-14].
  40. ↑ a b Międzynarodowa Nagroda im. Łobodowskiego. Co jest grane, 6 marca 2020. [dostęp 2020-03-06].
  41. ↑ a b Międzynarodowa Nagroda Literacka im. Józefa Łobodowskiego. Mazovia.pl, 6 marca 2020. [dostęp 2020-03-06].
  42. ↑ Anna Rieger-Kaczanowska. cmgamma.pl. [dostęp 2021-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  43. ↑ Anna Rieger-Kaczanowska. znanylekarz.pl. [dostęp 2021-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  44. ↑ Rieger-Kaczanowska Anna. leszno.zozwola.pl. [dostęp 2021-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  45. ↑ Katarzyna Konczewska. Język polski na Kresach Janusza Riegera na tle badań nad polszczyzną kresową po roku 2015. „Acta Baltico-Slavica”. 44, s. 238–262, 2020. Warszawa. 
  46. ↑ a b Kontakty językowe polszczyzny na pograniczu wschodnim: prace ofiarowane Profesorowi Januszowi Riegerowi. ispan.waw.pl. [dostęp 2021-01-24].
  47. ↑ Tadeusz Lewaszkiewicz. Katarzyna Konczewska, Polacy i język polski na Grodzieńszczyźnie. Instytut Języka Polskiego PAN, Kraków 2021, s. 192. „Slavia Occidentalis”, s. 181, 2020. [zarchiwizowane z adresu]. 
  48. ↑ Perspektywa współczesna i historyczna w badaniach nad wschodnią Słowiańszczyzną w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. W: Humanistyka między narodami: interdyscyplinarne studia polsko-ukraińskie. Jarosław Ławski, Lucjan Suchanek (redakcja naukowa). Białystok–Kraków: 2020, s. 96, seria: Colloquia Orientalia Bialostocensia 45. Studia Odeskie 6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Rieger&oldid=73777052”