Jim Palmer
| |||||
| miotacz | |||||
| Pełne imię i nazwisko |
James Alvin Palmer | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Cakes | ||||
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1945 | ||||
| Debiut |
17 kwietnia 1965 | ||||
| Ostatni występ |
12 maja 1984 | ||||
| Statystyki | |||||
| Win–loss record |
268–152 | ||||
| ERA |
2,86 | ||||
| Strikeouty |
2212 | ||||
| Kariera klubowa | |||||
| |||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||
| Rok wprowadzenia |
1990 | ||||
| Głosów |
92,6% (1. głosowanie) | ||||
| Metoda elekcji | |||||
James Alvin Palmer (ur. 15 października 1945) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza przez 19 sezonów w Major League Baseball.
Palmer podpisał kontrakt jako wolny agent z Baltimore Orioles w 1963[1]. 17 kwietnia 1965 zaliczył debiut w MLB w meczu przeciwko Boston Red Sox[1]. W tym samym roku Orioles pokonali w World Series Los Angeles Dodgers 4–0; Palmer wystąpił w meczu numer 2 rozegrał pełny mecz i zaliczył shutout[2]. 13 sierpnia 1969 w spotkaniu z Oakland Athletics rozegrał no-hittera[3].
W 1970 po raz pierwszy zagrał w All-Star Game i wystąpił w dwóch meczach World Series, w których Orioles pokonali Cincinnati Reds 4–1[4]. W sezonie 1973 miał najlepszy wskaźnik ERA (2,40), zaliczył 22 wygrane (3. wynik w lidze) i po raz pierwszy otrzymał nagrodę Cy Young Award dla najlepszego miotacza w American League[1]. W 1975 zwyciężył w MLB w klasyfikacji zwycięstw, zaliczył najwięcej shutoutów (10) i miał najlepszy wskaźnik ERA 2,09[1]. W latach 1976–1977 zaliczył najwięcej zwycięstw i rozegrał najwięcej inningów; w 1976 po raz trzeci został nagrodzony Cy Young Award jako pierwszy zawodnik w American League[1][5].
W 1983 zwyciężył w World Series po raz trzeci i jednocześnie stał się jedynym miotaczem w historii MLB, który zdobywał mistrzostwo w trzech różnych dekadach[5]. Po raz ostatni zagrał 12 maja 1984[1]. W późniejszym okresie był między innymi komentatorem dla stacji ABC, od 1989 jest sprawozdawcą meczów Orioles w lokalnej stacji telewizyjnej[5][6]. W 1990 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[7].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 6× All-Star | 1970, 1971, 1972, 1975, 1977, 1978 | [1] |
| 4× Gold Glove Award | 1976, 1977, 1978, 1979 | [8] |
| 3× zwycięzca w World Series | 1966, 1970, 1983 | [5] |
| AL Cy Young Award | 1973, 1975, 1976 | [1] |
| Baseball Hall of Fame | od 1990 | [7] |
| # 22 zastrzeżony przez Orioles | 1985 | [9] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Jim Palmer Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ No-hitters by club. mlb.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ 1970 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ a b c d Jim Palmer Biography. sabr.org. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ Broadcasters – Jim Palmer. orioles.com. [dostęp 2013-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 sierpnia 2011)]. (ang.).
- ↑ a b Palmer, Jim. baseballhall.org. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
- ↑ Rawlings Gold Glove Award winners. mlb.com. [dostęp 2013-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 marca 2010)]. (ang.).
- ↑ Retired Uniform Numbers in the American League. baseball-almanac.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).