Joachim IV (patriarcha Konstantynopola)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1870
Miejscowość	Konstantynopol
Miejsce	Sobór św. Jerzego
Konsekrator	Grzegorz VI

Joachim IV
Ἰωακεὶμ Δ΄
	Nikolaos Krusuludis; Νικόλαος Κρουσουλούδης
	Patriarcha Konstantynopola
Kraj działania	Imperium Osmańskie
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1837 ; Kallimasia
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1887 ; Kallimasia
Miejsce pochówku	Kalimasia Chiu↗
	Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania	1884–1886
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Patriarchat Konstantynopolitański
Śluby zakonne	1863
Diakonat	1863
Prezbiterat	do 1870
Chirotonia biskupia	1870
Wybór patriarchy	1 października 1884
	Multimedia w Wikimedia Commons

Joachim IV, imię świeckie Nikolaos Krusuludis (ur. 5 lipca 1837 w Kalimasji na Chios, zm. 15 lutego 1887 tamże) – grecki biskup prawosławny, patriarcha Konstantynopola w latach 1884–1886.

Życiorys

Był synem Joannisa Krusuludisa i jego żony Lemonii, siostry patriarchy konstantynopolitańskiego Joachima II. We wczesnym dzieciństwie razem z rodzicami przeniósł się do Konstantynopola. W 1861 ukończył patriarszą szkołę teologiczną na Chalki. W tym samym roku złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Joachim, by uczcić wuja-patriarchę. W 1863 został I sekretarzem Świętego Synodu Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Siedem lat później został wyświęcony na biskupa; w listopadzie tego samego roku mianowano go metropolitą Larisy. Po pięciu latach został przeniesiony do metropolii Derkon. W 1877 kierował komisją Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, która miała rozstrzygnąć konflikt między greckimi i rosyjskimi mnichami monasteru św. Pantelejmona na Athosie^[1].

W 1883 metropolita Joachim zachorował na gruźlicę. Wyjechał na leczenie najpierw do Palermo, a następnie do kurortów austro-węgierskich i bułgarskich. Przebywając we Włoszech, spotkał się z papieżem Leonem XIII, co było gestem bezprecedensowym^[1]. W roku następnym, po powrocie do Turcji, został wybrany na patriarchę Konstantynopola, następcę Joachima III, który zrezygnował z urzędu. Jako patriarcha Joachim IV okazał się zdolnym administratorem. Udało mu się poprawić relacje Kościoła z państwem tureckim (ich pogorszenie, łamanie przez państwo przywilejów tradycyjnie przynależnych Cerkwi w państwie osmańskim, było powodem rezygnacji jego poprzednika^[2]). Wielokrotnie wzywał prawosławnych do życia w zgodzie z przedstawicielami innych narodowości i wyznań, zwłaszcza z Żydami. Dbał o majątek Patriarchatu i zdołał spłacić większość długów Kościoła (13 z 15 tys. lir tureckich). Odremontował również patriarszą katedrę św. Jerzego w Stambule^[1].

Joachim IV uporządkował relacje Patriarchatu Konstantynopolitańskiego z dwoma autokefalicznymi Kościołami serbskimi – Metropolią Karłowicką w Austro-Węgrzech oraz Serbskim Kościołem Prawosławnym w Serbii; w okresie sprawowania przez niego urzędu Patriarchat Konstantynopolitański wznowił kontakty z obydwiema Cerkwiami. Uznał autokefalię Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego i faktyczną samodzielność Metropolii Czarnogóry. Trudne były natomiast stosunki Patriarchatu Konstantynopolitańskiego z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. Cerkiew Rosyjska źle odebrała uporządkowanie stosunków między Patriarchatem Konstantynopolitańskim a Patriarchatem Rumuńskim i Metropolią Karłowicką; negatywnie odniosła się również do faktu, że patriarcha uznał za ważny wybór metropolity belgradzkiego Teodozjusza, o elekcji którego przesądził król serbski Milan I Obrenowić, a w konsekwencji także usunięcie z urzędu prorosyjskiego metropolity belgradzkiego Michała. Rosyjski Kościół Prawosławny protestował również, gdy patriarcha wydał zgodę na rozwód małżeństwa Marii (córki Michała Sturdzy) i Konstantina Gorczakowów, którym zarówno Cerkiew Rosyjska, jak i Rumuńska rozwodu odmówiła^[1].

W 1886 Joachim IV odszedł z urzędu z powodu pogorszenia stanu zdrowia. Osiadł w majątku rodzinnym na Chios i tam zmarł w roku następnym. Został pochowany w rodzinnej wsi w cerkwi Przemienienia Pańskiego^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ИОАКИМ IV. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].
↑ ИОАКИМ III. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].

[:0-1] ИОАКИМ IV. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].

[2] ИОАКИМ III. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].

[1]

[2]

Do 1204	Konstantyn III Lichudes (1059–1063) Jan VIII Ksifilinos (1064–1075) Kosma I Jerozolimski (1075–1081) Eustracjusz Garidas (1081–1084) Mikołaj III Gramatyk (1084–1111) Jan IX Agapet (1111–1134) Leon Styppes (1134–1143) Michał II Kurkuas (1143–1146) Kosma II Attykos (1146–1147) Mikołaj IV Muzalon (1147–1151) Teodot II (1151–1153) Neofit I (1153) Konstantyn IV Chliaren (1154–1156) Łukasz Chryzoberges (1156–1169) Michał III z Anchialos (1170–1177) Charyton Eugeniota (1177–1178) Teodozjusz I Boradiota (1179–1183) Bazyli II Kamater (1183–1186) Nicetas II Muntanes (1186–1189) Dozyteusz (1189) Leoncjusz Teotokita (1189) Dozyteusz (1189–1191) Jerzy II Ksyfilin (1191–1198) Jan X Kamater (1198–1206)
W Nicei 1204–1261	Michał IV Autorejan (1206–1212) Teodor II Irenik (1213–1216) Maksymus II (1216) Manuel I Charitopul (1217–1222) German II (1222–1240) Metody II (1240) Manuel II (1244–1255) Arseniusz Autorejan (1255–1259) Nicefor II (1260–1261)
1261–1453	Arseniusz Autorejan (1261–1267) German III (1267) Józef I Galezjota (1267–1275) Jan XI Bekkos (1275–1282) Józef I Galezjota (1282–1283) Grzegorz II Cypryjczyk (1283–1289) Atanazy I (1289–1293) Jan XII (1294–1303) Atanazy I (1303–1309) Nifon I (1310–1314) Jan XIII Glykys (1315–1320) Gerazym I (1320–1321) Izajasz (1323–1334) Jan XIV Kalekas (1334–1347) Izydor (1347–1350) Kalikst I (1350–1354) Filoteusz Kokkin (1354–1355) Kalikst I (1355–1363) Filoteusz Kokkin (1364–1376) Makary (1376–1379) Nil Kerameus (1379–1388) Antoni IV (1389–1390) Makary (1390–1391) Antoni IV (1391–1397) Kalikst II Ksantopul (1397) Mateusz I (1397–1410) Eutymiusz II (1410–1416) Józef II (1416–1439) Metrofan II (1440–1443) Grzegorz III Mammas (1443–1450) Atanazy II (1450–1453)
Po 1453	Gennadiusz II Scholar (1453–1456, 1458, 1462–1463, 1464) Izydor II Ksantopulos (1456–1457) Sofroniusz I Syropulos (1463–1464) Joazaf (1464, 1464–1466) Marek II Ksylokarawes (1466) Symeon I z Trapezuntu (1466, 1471–1474, 1481–1486) Dionizy I (1466–1471, 1489–1491) Rafał I (1475–1476) Maksym III Manasses (1476–1481) Nefon II (1486–1488, 1497–1498, 1502) Maksym IV (1491–1497) Joachim I (1498–1502, 1504) Pachomiusz I (1503–1504, 1504–1513) Teolept I (1513–1522) Jeremiasz I (1522–1546) Joannik I (1524–1525) Dionizy II (1546–1555) Joazaf II (1555–1556) Metrofan III (1565–1572, 1579–1580) Jeremiasz II Tranos (1572–1579, 1580–1584, 1587–1595) Pachomiusz II (1584–1585) Teolept II (1585–1586) Mateusz II (1596, 1598–1602, 1603) Gabriel I (1596) Teofan I Karikes (1596–1597) Melecjusz I Pegas (1597–1598, 1601) Neofit II (1602–1603, 1607–1612) Rafał II (1603–1607) Tymoteusz II (1612–1620) Cyryl I Lukaris (1612, 1620–1623, 1623–1635, 1637–1638) Grzegorz IV z Amasei (1623) Antym II (1623) Cyryl II Kontares (1633, 1635–1636, 1638–1639) Atanazy III Patelaros (1634) Neofit III Nicejski (1636–1637) Parteniusz I (1639–1644) Parteniusz II (1644–1646, 1648–1651) Joannik II (1646–1648, 1651–1656) Cyryl III (1652, 1654) Paisjusz I (1652–1655) Parteniusz III (1656–1657) Gabriel II (1657) Parteniusz IV (1657–1662, 1665–1667, 1671, 1675–1676, 1684–1685) Dionizy III (1662–1665) Klemens (1667) Metody III (1668–1671) Dionizy IV Muzułmanin (1671–1673, 1676–1679, 1682–1684, 1686–1687, 1693–1694) Gerazym II (1673–1674) Atanazy IV (1679) Jakub (1679–1682, 1685–1688) Kallinik II (1688, 1689–1693, 1694–1702) Neofit IV (1688) Gabriel III (1702–1707) Neofit V (1707) Cyprian I (1707–1709, 1713–1714) Atanazy V (1709–1711) Cyryl IV (1711–1713) Kosma III (1714–1716) Jeremiasz III (1716–1726, 1732–1733) Paisjusz II (1726–1732, 1740–1743, 1744–1748) Serafim I (1733–1734) Neofit VI (1734–1740, 1743–1744) Cyryl V (1748–1751, 1752–1757) Kallinik III (1757) Serafim II (1757–1761) Joannik III (1761–1763) Samuel I Chaceres (1763–1768, 1773–1774) Melecjusz II (1768–1769) Teodozjusz I (1769–1773) Sofroniusz II (1774–1780) Gabriel IV (1780–1785) Prokopiusz I (1785–1789) Neofit VII (1789–1794, 1798–1801) Gerazym III (1794–1797) Grzegorz V (1797–1798, 1806–1808, 1818–1821) Kallinik IV (1801–1806, 1808–1809) Jeremiasz IV (1809–1813) Cyryl VI (1813–1818) Eugeniusz II (1821–1822) Antym III (1822–1824) Chryzant I (1824–1826) Agatangel (1826–1830) Konstancjusz I (1830–1834) Konstancjusz II (1834–1835) Grzegorz VI (1835–1840, 1867–1871) Antym IV (1840–1841, 1848–1852) Antym V (1841–1842) German IV (1842–1845, 1852–1853) Melecjusz III (1845) Antym VI (1845–1848, 1853–1855, 1871–1873) Cyryl VII (1855–1860) Joachim II (1860–1863, 1873–1878) Sofroniusz III (1863–1866) Joachim III (1878–1884, 1901–1912) Joachim IV (1884–1886) Dionizy V (1887–1891) Neofit VIII (1891–1894) Antym VII (1895–1897) Konstantyn V (1897–1901) German V (1913–1918) Melecjusz IV Metaksakis (1921–1923) Grzegorz VII (1923–1924) Konstantyn VI (1924–1925) Bazyli III (1925–1929) Focjusz II (1929–1935) Beniamin (1936–1946) Maksym V (1946–1948) Atenagoras I (1948–1972) Dymitr I (1972–1991) Bartłomiej I (od 1991)