Przejdź do zawartości

Johann Joseph Fux

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Joseph Fux
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1660
Hirtenfeld (Styria)

Pochodzenie

Austriackie

Data i miejsce śmierci

13 lutego 1741
Wiedeń

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, pedagog, teoretyk muzyki

Multimedia w Wikimedia Commons

Johann Joseph Fux (ur. 1660 w Hirtenfeld (Styria), zm. 13 lutego 1741 w Wiedniu)[1] – austriacki kompozytor, teoretyk muzyki[1] i pedagog, przedstawiciel późnego baroku.

Skomponował wiele mszy, oratoriów, oper i psalmów, jednak najbardziej jest znany jako teoretyk muzyki i nauczyciel innych kompozytorów, a także jako autor podręcznika kompozycji-rozprawy o kontrapunktcie z 1725 roku: Gradus ad Parnassum, w którym dokładnie omówił technikę kontrapunktu w stylu renesansowego mistrza Palestriny i innych kompozytorów wcześniejszych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Fux urodził się w Hirtenfeld w Styrii w rodzinie chłopskiej. Stosunkowo niewiele wiemy o czasach jego młodości. Prawdopodobnie wyruszył do pobliskiego Grazu, by otrzymać wykształcenie muzyczne. W 1680 roku rozpoczął studia na [[Uniwersytet w Grazu|tamtejszym uniwersytecie]], gdzie mógł się wykazać jako muzyk. Później uczył się też na Uniwersytecie w Ingolstadt (1683 do 1687). Szybko został organistą w kościele św. Maurycego w Ingolstadt i pozostał nim do roku 1688. W tych czasach odwiedził Włochy, gdzie na jego styl duży wpływ wywarł Arcangelo Corelli i kompozytorzy bolońscy.

Johann Joseph Fux

Około roku 1690 był w Wiedniu, gdzie cesarz Leopold I wyraził się pochlebnie o stworzonych przez kompozytora mszach. Od tego momentu cesarz popierał karierę muzyczną Fuxa. W 1698 roku Fux został nadwornym kompozytorem, ale dopiero w 1711 roku został oficjalnym Musikdirektor des Hofes. Fux znów pojechał do Włoch w 1700, by studiować w Rzymie. Tam poznał dzieła renesansowego mistrza Palestriny, którego podziwiał odtąd przez całe życie. Większość życia Fux jednak spędził w Wiedniu, gdzie pracował w katedrze św. Szczepana (od 1701 roku) i na dworze cesarskim.

Jego najsłynniejsza opera Costanza e Fortezza została wystawiona w roku 1723 w Pradze z okazji koronacji Karola VI na króla Czech.

Fux służył dwóm następcom Leopolda: Józefowi I i Karolowi VI. Karol VI powierzał mu wysokie stanowiska na dworze. Pod koniec życia widział, że muzyka barokowa ustępuje początkom pre-klasycyzmu. Jednak jego dzieło teoretyczne Gradus ad Parnassum (1725) było chwalone przez kompozytorów wiedeńskiego klasycyzmu. Korzystał z niego Haydn, który polecił je Beethovenowi, sam Beethoven i Mozart, który posiadał własny egzemplarz dzieła.

Bezpośrednio Fux nauczał takich kompozytorów, jak Georg Christoph Wagenseil, Gottlieb Muffat i Jan Dismas Zelenka. Gradus ad Parnassum był właśnie podręcznikiem stosowanym przez mistrza w czasie lekcji kompozycji. Wawrzyniec Krzysztof Mitzler de Kolof, uczeń Bacha i słynny pisarz saski, przetłumaczył w 1745 roku traktat muzyczny Fuxa z łaciny na niemiecki.

Po śmierci żony 8 czerwca 1731 roku (z którą się ożenił w 1696), Fux poświęcił się komponowaniu muzyki religijnej.

Fux zmarł 13 lutego 1741 roku w Wiedniu[1].

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]

Muzyka kościelna

[edytuj | edytuj kod]
  • Missa, Kyrie cum Gloria, Credo, Sanctus et Agnus
  • Missa canonica, Kyrie cum Gloria, Credo, Sanctus et Agnus
  • Missa Beatissimae Virginis Immaculatae conceptionis, Kyrie cum Gloria, Credo, Sanctus et Agnus
  • Missa pro solemn. fest. Kyrie cum Gloria, Credo, Sanctus et Agnus
  • Missa brevis, Kyrie cum Gloria, Credo, Sanctus et Agnus
  • Missa pro defunctis (1697)
  • Requiem skompozowane na pogrzeb żony Lepolda I cesarzowej Eleonory.
  • Keiserrequiem (oratorium – Wiedeń 1720)
  • Motet Ad te, Dominem, levari animam mea
  • Psalm II Confitebor tibi, Domine a quattro voci, due violini, due oboi, due viole, violoncello e organo.
  • Missa in contrappunto nel terzo tono:
  • Libera me, Domine
  • Salve Regina
  • Missa col titolo d’alternazione a quattro voci ed organo (Fux zamieścił partyturę w Gradus ad Parnassum)
  • Missa de vicissitudinis quatuor vocum et organo (Fux zamieścił partyturę w Gradus ad Parnassum)
  • Missa in fletu solatium quatuor vocum et organo
  • Missa credo in unum Deo quatuor vocum et organo
  • Missa Constantiae a quattro voci, due violini, viole, tre tromboni ed organo
  • Ave Maria a quattro voci, senz’organo
  • La deposizione della croce di Gesù Cristo (oratorio, 1728)

Opery

[edytuj | edytuj kod]

Muzyka instrumentalna

[edytuj | edytuj kod]
  • concentum musico-instrumentalem w 7 partitas divisus (Norymberga, 1701)
  • Sei ouvertures per due violini, viola, basso, due oboi e un contrabbasso
  • Trii per due violini e basso

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 295. ISBN 83-01-11390-1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Article Johann Joseph Fux, in The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. Stanley Sadie. 20 vol. London, Macmillan Publishers Ltd., 1980. ISBN 1-56159-174-2.
  • Johann Joseph Fux, The Study of Counterpoint (Gradus ad Parnassum). Tr. Alfred Mann. New York, W.W. Norton & Co., 1965. ISBN 0-393-00277-2.
  • Knud Jeppesen, Counterpoint: The Polyphonic Vocal Style of the Sixteenth Century. New York, Dover Publications, 1992 (Original 1931). ISBN 0-486-27036-X.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Johann_Joseph_Fux&oldid=75117980”