John Galliano

John Galliano

Juan Carlos Antonio Galliano Guillén

John Galliano (2010)
Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1960 Gibraltar, Wielka Brytania
Zawód, zajęcie	projektant mody
Narodowość	brytyjska
Edukacja	Central Saint Martins, East London College of Further Education
Małżeństwo	Alexis Roche
Odznaczenia
Strona internetowa

Juan Carlos Antonio Galliano Guillén (ur. 28 listopada 1960 na Gibraltarze) – brytyjski projektant mody, twórca eleganckich i nowatorskich projektów inspirowanych motywami historycznymi (takich, jak „kolekcja Dickensowska”). W roku 1990 zaprojektował kostiumy do baletu Corrulao Ashleya Page’a, wykonanego przez Ballet Rambert. 27 listopada 2001 na Buckingham Palace królowa brytyjska Elżbieta II uhonorowała go Orderem Imperium Brytyjskiego. W 1987, 1994, 1995 i 1997 (ex aequo z Alexandrem McQueenem) został uznany projektantem roku.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się na Gibraltarze w rodzinie rzymskokatolickiej jako syn Anity i Juana Galliano. Miał też żydowskie korzenie. Jego ojciec był Gibraltarczykiem, a matka była Hiszpanką i tańczyła flamenco. Kiedy miał sześć lat, wraz z rodziną przeprowadził się do Anglii. Wychowywał się w wielokulturowej dzielnicy Londynu. Uczęszczał do Wilson's School w Waddonie, w dzielnicy Londynu. W latach 1981–84 studiował na wydziale projektowania mody w Central Saint Martins College of Art and Design.

Kariera

Już podczas studiów dostawał zamówienia od Teatru Narodowego na projekty kostiumów. Jego kolekcja dyplomowa „Les Incroyables“, w 1984 roku, była inspirowana rewolucją francuską. Wykupił ją w całości londyński butik Browns. Po ukończeniu studiów stworzył własną markę, skierowaną do bogatych biznesmenów, która po zaledwie kilku latach upadła, a Galliano musiał ogłosić bankructwo. Wykonywał proste zamówienia, jednak dopiero spotkanie z redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a” odmieniło jego sytuację. Poznał też Annę Wintour i Andre Leona Talleya (ówczesnego korespondenta „Vanity Fair” w Paryżu), które przedstawiły Marii Saõ Schlumberger, znanej paryskiej finansjerze, która udostępniła swój XVIII-wieczny hôtel particulier specjalnie na jego pokaz.

Galliano wykonał słynną kolekcję uszytą z jednej belki materiału. Zachwyt Diane von Fürstenberg, która pisała o projektancie na łamach New York Fashion Week, sprawił, że zainteresowały się nim kolejne finansjery. W 1995 został naczelnym projektantem Givenchy i pierwszym Brytyjczykiem we francuskim domu mody haute couture. Jego pierwsza kolekcja, mix inspiracji i prostych linii, składała się z bogato zdobionych fraków i długich sukni z kokardami. W latach 1997–2011 był naczelnym projektantem Christiana Diora.

Kiedy Galliano dołączył do Diora, marka została włączona w koncern LVMH (Louis Vuitton Möet Hennessy). Bernard Arnault, właściciel koncernu, wykupił dwie marki: Givenchy i Diora. W roli projektanta Diora obsadzono Galliano. Jego zadaniem miało być przyciągnięcie młodszej klienteli i zarazem odczarowanie niedostępnych kolekcji haute couture poprzez tańsze linie ready-to-wear. U Diora Galliano projektował między innymi żakiety z szerokimi, bufiastymi ramionami i szerokie spódnice do kolan. Swoje inspiracje czerpał z historii i sztuki.

25 lutego 2011, na chwilę przed rozpoczęciem Paris Fashion Week, świat obiegło skandaliczne doniesienie o jego głośnym wybryku w jednej z paryskich restauracji La Perle, gdzie Galliano obraził żydowską kobietę, która usłyszała od niego wyzwiska typu „brudna żydowska mordo, powinnaś być trupem”, i azjatyckiego mężczyznę. Zaraz po antysemickich i rasistowskich komentarzach, prawdziwy skandal wywołało jednak nagrane telefonem komórkowym wideo z grudnia 2010, na którym pijany Galliano w tym samym barze wyznaje miłość do Hitlera i pozytywnie „wypowiada się” o holocauście. Skandal odbił się na jego karierze, musiał na wiele lat pożegnać się ze światem mody, a jego miejsce u Christiana Diora zajął Marc Jacobs. Unieważniono Order Narodowy Legii Honorowej, który otrzymał w 2009. Naomi Campbell załatwiła mu pobyt w klinice odwykowej w Arizonie, w której leczyli się Elton John i Donatella Versace. Na miejscu odwiedziła go Linda Evangelista, a Kate Moss zleciła mu zaprojektowanie swojej sukni ślubnej. Przez kolejne dwa lata projektant trzymał się z dala od mody, skupiając się na walce z nałogami.

Na początku 2013, Galliano przyznał, że odstawił wszystkie używki i postanowił wrócić. Pierwszą szansę dał mu dom mody Óscar de la Renta, dla którego zaprojektował kolekcję na sezon jesień/zima 2013. Udzielił głośnego wywiadu, gdzie podziękował za drugą szansę. W 2014 dom mody Maison Martin Margiela potwierdził, że Galliano obejmie stanowisko dyrektora kreatywnego. Jego pierwsza kolekcja na paryskim tygodniu mody została przyjęta z zachwytem. Galliano połączył modę z innowacyjnymi rozwiązaniami. Zaprojektował groteskowe, zdekonstruowane kreacje obok niemal ascetycznych sukni w odcieniach czerwieni. Niecodzienne połączenia widać było również w trzeciej kolekcji dla Margiela. Na wiosnę/lato 2016 Galliano zaproponował klasyczne, białe sylwetki, obok zabawnych tekstur, brokatów, cekinów i licznych odwołań do Davida Bowiego.

Życie prywatne

Nie krył się ze swoim homoseksualizmem; już w latach studenckich jego chłopakiem był Żyd John Flett (1963-91). Zaraz po ukończeniu szkoły i zaprezentowaniu swojej dyplomowej kolekcji, zaczął imprezować w znanych klubach z drag queens. W 2011 zmarł na atak serca 38-letni Steven Robinson, jego życiowy partner i współpracownik. Związał się ze stylistą Alexisem Roche.