Przejdź do zawartości

Joseph Mascolo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joseph Mascolo
Ilustracja
Joseph Mascolo (2008)
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1929
West Hartford

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 2016
Los Angeles

Zawód

aktor, muzyk

Współmałżonek

Rose Maimone (1953–1986; jej śmierć)
Patricia Schultz (2005–2016; jego śmierć)

Lata aktywności

1957–2016

Joseph Mascolo (ur. 13 marca 1929 w West Hartford, zm. 7 grudnia 2016 w Los Angeles) – amerykański aktor telewizyjny i filmowy, występował w roli Massimo Marone’a w operze mydlanej CBS Moda na sukces, którą grał w latach 2001–2006[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w West Hartford[2][3], w stolicy Hartford, w stanie Connecticut jako syn włoskich imigrantów Anny (1910–2010; z domu DeTuccio) i Petera Mascolo (1901–2008)[4]. Uczęszczał do West Point Academy[4]. Studiował muzykę klasyczną na Uniwersytecie Miami z zamiarem zostania dyrygentem operowym[5]. Jego ścieżka kariery rozszerzyła się, gdy profesor zasugerował, aby studiował aktorstwo u renomowanej nauczycielki Stelli Adler[6]. Uczęszczał na lekcje gry na klarnecie w orkiestrze Metropolitan Opera w Nowym Jorku[5].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1957 debiutował na Broadwayu w musicalu Opera za trzy grosze[7]. Powrócił na Broadway w roli Kazara w sztuce Życie nocne (1962) i jako Ricci w komedii Kolacja o ósmej (1966)[7]. Występował w przedstawieniach off-broadwayowskich – jako Eddie Carbone w sztuce Arthura Millera Widok z mostu (1965)[8] z udziałem Jona Voighta i Dustina Hoffmana[9] i Penny Change (1963)[10].

Na ekranie debiutował jako Carlo w westernie Hot Spur (1968). Zagrał potem także w kilku filmach, w tym w dramacie kryminalnym Wielka wygrana Shafta (1972) z Richardem Roundtree i Mosesem Gunnem, Dziennik szalonej gospodyni (1973), Szczęki 2 (1978) i Sprawa Sharky’ego (1981)[11].

W 1982 autor scenariusza opery mydlanej NBC Dni naszego życia wprowadził postać Stefano DiMery, po tym jak zauważył go jako Salvatore Maranzano w telewizyjnym dramacie kryminalnym NBC The Gangster Chronicles[12]. Zyskał ogromną popularność dzięki i pozostał w serialu przez 18 lat, zdobywając nagrodę Soap Opera Digest za wybitnego złoczyńcę w 1997[5][13]. Przez pięć lat grał rolę Massimo Marone w operze mydlanej CBS Moda na sukces, który pojawił się w rodzinie Forresterów nieoczekiwanie, jako ojciec Ridge’a Forrestera[1].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1953 ożenił się z Rose G. Maimone[14], z którą miał syna Petera. Maimone zmarła 1 kwietnia 1986. 22 października 2005 poślubił Patricię Schultz[14]. Małżonkowie wychowywali wspólnego syna i córkę Patricii z poprzedniego związku[1].

Przez wiele lat zmagał się z chorobą Alzheimera[15]. Zmarł 7 grudnia 2016 w Los Angeles w wieku 87 lat[15].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1968: Hot Spur jako Carlo
  • 1972: Wielka wygrana Shafta (Shaft’s Big Score!) jako Gus Mascola
  • 1973: Happy Mother’s Day, Love George jako Piccolo
  • 1973: The Spook Who Sat by the Door jako senator Hennington
  • 1977: Stonestreet: Who Killed the Centerfold Model? (TV) jako Max Pierce
  • 1978: Szczęki 2 (Jaws 2) jako Len Peterson
  • 1981: The Gangster Chronicles (TV) jako Salvatore Maranzano
  • 1981: Sprawa Sharky’ego (Sharky’s Machine) jako Joe Tipps
  • 1982: Żar (Heat) jako Baby
  • 1982: Yes, Giorgio jako Dominic Giordano
  • 1984: Ernie Kovacs (Ernie Kovacs: Between the Laughter, TV) jako Richards
  • 1989: Hulk przed sądem (The Trial of the Incredible Hulk, TV) jako Albert G. Tendelli

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1957-1961: True Story jako Tony Brenner
  • 1961: From These Roots jako Jack Lander
  • 1975: Baretta jako Frank Cassell
  • 1975-1976: Bronk jako major Pete Santori
  • 1976: Kojak jako detektyw Jeff Braddock
  • 1977: Switch jako Phillip Aspen / Martin Lorrimer
  • 1977: Prywatny detektyw Jim Rockford (The Rockford Files) jako Gibby
  • 1978: Lou Grant jako McIntyre
  • 1982-2016: Dni naszego życia (Days of Our Lives) jako Stefano DiMera
  • 1984: Hart to Hart jako Nick Rhodes
  • 1986: CBS Schoolbreak Special jako Ed Martinson
  • 1986: Posterunek przy Hill Street jako Melvin Jardino
  • 1986: Joe Bash jako Charlie
  • 1986: Santa Barbara jako Carlo Alvarez
  • 1987: Detektyw Hunter (Hunter) jako Mick Shaughnessy
  • 1987: Córeczki milionera (Rags to Riches) jako Viktor Leskov
  • 1987: It's Garry Shandling's Show jako porucznik Gerard
  • 1988: McCall (The Equalizer) jako Tony Costa
  • 1989: Szpital miejski (General Hospital) jako Nicholas Van Buren
  • 2001-2006: Moda na sukces (The Bold and the Beautiful) jako Massimo Marone

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Joseph Mascolo nie żyje. Fakt.pl. [dostęp 2016-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-01)]. (pol.).
  2. Personalidade: Joseph Mascolo (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2018-11-01]. (port.).
  3. Joseph Mascolo (13 de Março de 1929). Filmow.com. [dostęp 2018-11-01]. (port.).
  4. a b Joseph Mascolo (1929-2016). Find A Grave Memorial. [dostęp 2018-11-01]. (ang.).
  5. a b c Joseph Mascolo Archives. Soap Opera Digest. [dostęp 2016-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-12)]. (ang.).
  6. David Emery (2016-12-09): 'Days of Our Lives' Star Joseph Mascolo Dies at 87. Snopes.com. [dostęp 2016-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-13)]. (ang.).
  7. a b Joseph Mascolo. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  8. Mascolo, Joseph 1935(?)- (Joe Mascolo). Encyclopedia.com. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  9. Joseph Mascolo Biography. „TV Guide”. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  10. Joseph Mascolo. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  11. Joseph Mascolo. Listal. [dostęp 2018-11-01]. (ang.).
  12. Joseph Mascolo Biography. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  13. Joseph Mascolo (Stefano DiMera on „Days of Our Lives”). Soaps.com. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  14. a b Joseph Mascolo Dating. FamousFix. [dostęp 2018-11-01]. (ang.).
  15. a b Associated Press (2016-12-12): Joseph Mascolo, ‘Days of Our Lives’ Villain, Dies at 87. „The New York Times”. [dostęp 2016-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-13)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]