Przejdź do zawartości

Karloman II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karloman II
Ilustracja
Król Franków Zachodnich
razem z Ludwikiem III
Okres

od 10 kwietnia 879
do 12 grudnia 884

Koronacja

4 września 879

Poprzednik

Ludwik II Jąkała

Następca

Karol Otyły

Król Akwitanii
Okres

od 879
do 884

Poprzednik

Ludwik II Jąkała

Następca

Karol Otyły

Król Górnej Burgundii
Okres

od 879
do 884

Poprzednik

Karloman I

Następca

Karol Otyły

Dane biograficzne
Dynastia

Karolingowie

Data urodzenia

ok. 866

Data śmierci

12 grudnia 884

Ojciec

Ludwik II Jąkała

Matka

Ansgarda Burgundzka

Karloman II (ur. w 866[1], zm. 12 grudnia 884[1]) – król Franków Zachodnich od 879 r., do 882 r. współrządził z bratem Ludwikiem III. Był młodszym synem króla Ludwika II Jąkały i jego pierwszej żony, Ansgardy Burgundzkiej, córki hrabiego Harduina.

Ludwik III i Karloman II pokonują wikingów, rysunek z XV w.

Ojciec Karlomana zmarł podczas wyprawy przeciwko wikingom w 879 r. Karloman i Ludwik III zostali razem okrzyknięci królami, aczkolwiek niektórzy możni woleli wybór tylko jednego monarchy. W marcu 880 r. dokonali podziału państwa. Karlomanowi przypadła Burgundia i Akwitania.

Tymczasem przeciwko Ludwikowi i Karlomanowi zbuntował się książę Boso, który w lipcu 879 r. ogłosił się niezależnym królem Prowansji. Latem 880 r. bracia ruszyli przeciwko buntownikowi i zajęli Mâcon oraz północną część posiadłości Bosona. Następnie połączyli swoje siły z królem wschodniofrankijskim Karolem Otyłym i w sierpniu 880 r. oblegli Vienne. Oblężenie trwało do listopada, ale nie przyniosło sukcesu. Vienne zostało zdobyte dopiero latem 882 r. przez Ryszarda, hrabiego Autun.

W sierpniu 882 r. zmarł Ludwik III i Karloman został jedynym królem Franków Zachodnich. Królestwo znajdowało się jednak w złym stanie, osłabiane samowolą możnowładców i najazdami wikingów. Władza królewska natomiast słabła coraz bardziej.

Karloman zmarł podczas polowania 12 grudnia 884 r. Jego następcą został jego kuzyn, Karol Otyły.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b E. Brandenburg, Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 3.