Klemens II
| Suidger von Morsleben | |
| Papież Biskup Rzymu | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
październik 1005 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Papież | |
| Okres sprawowania |
1046–1047 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
24 grudnia 1046 |
Klemens II, właśc. Suidger von Morsleben (zm. 9 października 1047 w Pesaro) – papież w okresie od 24 grudnia 1046 do 9 października 1047[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był hrabią i pochodził z Saksonii[2]. Przed wyborem na papieża był biskupem w Bambergu od 28 grudnia 1040 do 1046[1]. Cesarz Henryk III wyznaczył Swidgera do objęcia Stolicy Piotrowej, po abdykacji papieża Grzegorza VI (20 grudnia 1046)[2]. Początkowo Henryk, chciał by papieżem został arcybiskup Hamburga Adalbert[1].
Zaraz po wyborze na papieża, Klemens II koronował Henryka na cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a jego żonę Agnieszkę na cesarzową[1]. Wkrótce potem, cesarz nadał sobie tytuł patrycjusza i nakazał przysiąc, że Rzymianie nie mogą dokonać elekcji papieskiej bez zgody cesarza i patrycjusza[1]. Klemens popierał reformy kluniackie i zaangażował się w zwalczanie symonii[2]. 5 stycznia 1047 roku przewodniczył synodowi, który potępił symonię i nałożył 40-dniową pokutę na duchownych, którzy świadomie przyjęli sakrament święceń, wskutek symonii[1]. W tym samym roku spotkał się także z Odilonem, opatem Cluny, a następnie wydał bullę powierzającą opactwo władzom Francji[1]. Korespondował z Piotrem Damianim, który wyrażał niezadowolenie z powodu powolnych reform w Kościele[1]. 1 października 1047 roku przebywał w opactwie św. Tomasza obok Pesaro, gdzie zmarł osiem dni później[1].
Klemens II został pochowany w Katedrze w Bambergu[2].
22 października 1731 i 3 czerwca 1942 roku przeprowadzono ekshumacje zwłok papieża w celu wykonania badań toksykologicznych – ekspertyza potwierdziła dawne pogłoski, że przyczyną jego śmierci było zatrucie związkami ołowiu[1]. Nie jest jednak pewne czy było to otrucie, ponieważ w tamtych czasach związki ołowiu były stosowane jako lek na choroby weneryczne.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Pope Clement II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-11-24]. (ang.).
