Konrad Libicki
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 grudnia 1980 |
| Poseł RP w Estonii | |
| Okres |
od 19 kwietnia 1929 |
| Poprzednik |
Kazimierz Papée (chargé d’affaires) |
| Następca |
Jan Starzewski (chargé d’affaires) |
| Odznaczenia | |
          
| |
Konrad Libicki, ps. „Bujno” (ur. 23 sierpnia 1891 w Warszawie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, dyplomata, poseł polski w Estonii, dyrektor naczelny Polskiej Agencji Telegraficznej (1933–1938), dyrektor naczelny Polskiego Radia (1938–1939), współzałożyciel i wiceprezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Stanisława, prawnika, i Olimpii z Hinterhoffów[1]. W 1909 zdał egzamin maturalny w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Członek „PET”u, od 1910 członek ZMP „Zet”, od 1911 Związku Walki Czynnej. Studiował początkowo literaturę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1913 we Francji – na Sorbonie i w École pratique des hautes études. Interesował się literaturą francuską, tłumaczył na język polski m.in. Charlesa Baudelaire’a.
Po wybuchu I wojny światowej powrócił do Polski. W październiku 1914 został członkiem Komendy Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej, od stycznia 1915 kierował warszawską POW, od sierpnia 1915 do października 1916 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie powrócił do POW. Od października 1916 do sierpnia 1917 kierował Komendą POW Okręgu „E” z siedzibą w Radomiu. Zaprzyjaźniony z Józefem Piłsudskim.
15 września 1918 zawarł związek małżeński z Natalią Borszewską[2].
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 służył w Wojsku Polskim, w Oddziale II Sztabu Generalnego. Z dniem 2 listopada 1923 został przydzielony do macierzystego 63 pp z jednoczesnym odkomenderowaniem na jedndoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[3]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji ministra spraw wojskowych[4]. Z dniem 1 listopada 1924 został mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Helsingforsie[5]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 31 marca 1927 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy, bez poborów[7]. W grudniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem w stanie nieczynnym[8]. Z dniem 31 marca 1928 przedłużono mu stan nieczynny o kolejnych 12 miesięcy[9]. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony do rezerwy[10].
W 1927 został pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 maja 1927 do 19 kwietnia 1929 kierował Wydziałem Prasowym Departamentu Politycznego MSZ. Od kwietnia 1929 do lipca 1933 był posłem RP w Estonii. W 1933 został dyrektorem naczelnym Polskiej Agencji Telegraficznej, od listopada 1935 był prezesem rady nadzorczej Polskiego Radia SA, od września 1938 dyrektorem naczelnym Polskiego Radia[11].
Po wybuchu II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Francji, a następnie w Wielkiej Brytanii, w latach 1940–1942 przebywał w obozie w Rothesay. W 1944 został mianowany podpułkownikiem[1].
Po wojnie pozostał na emigracji. Pracował w redakcji Reutera. Był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie i jego wiceprezesem. Wspólnie z Janem Starzewskim kierował do połowy lat 80. pismem Niepodległość.
Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 163-4-19,20)[12].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7567[13][14]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[15][16][13]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)[17][18]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[14][13]
- Złoty Krzyż Zasługi[13]
- Złoty Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938)[19]
- Wielka Wstęga Orderu Krzyża Orła (Estonia)[20]
- Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[14].
- Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)[14][21]
- Komandor Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)[14]
- Order Krzyża Wolności I klasy (Estonia)[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Łoza 1938 ↓, s. 424.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 69 z 1 listopada 1923 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 stycznia 1925 roku, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 136.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku, s. 364.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928 roku, s. 96.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 177.
- ↑ Nowy naczelny dyrektor „Polskiego Radia”. „Przegląd Filmowy, Teatralny, Radiowy”, s. 15, Nr 490 z 11-17 września 1938.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: OLIMPIA LIBICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 116.
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 424.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczenia Krzyżem Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 66 z 21 marca 1931.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za zasługi dla dobra polskiej kultury w ogóle”.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1932
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 56, 1933.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 424.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Libicki Konrad [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 102.
- Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918–1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007.
- Konrad Libicki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-02)].
- Attaché wojskowi II Rzeczypospolitej
- Członkowie Komend Naczelnych POW
- Członkowie Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”
- Członkowie Związku Młodzieży Polskiej „Zet”
- Kierownicy Wydziałów MSZ II Rzeczypospolitej
- Komendanci Okręgów POW
- Ludzie radia w Polsce
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości z Mieczami
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Odznaczeni Złotym Wawrzynem Akademickim
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie Legionów Polskich 1914–1918
- Oficerowie PSZ internowani na wyspie Bute
- Oficerowie wywiadu i kontrwywiadu II Rzeczypospolitej
- Upamiętnieni symbolicznym grobem na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Podpułkownicy piechoty Polskich Sił Zbrojnych
- Polacy – Komandorzy Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Orderem Białej Róży Finlandii
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Orła
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Wolności (Estonia)
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Posłowie II Rzeczypospolitej
- Pracownicy Polskiej Agencji Telegraficznej
- Przedstawiciele dyplomatyczni II Rzeczypospolitej w Estonii
- Przedstawiciele dyplomatyczni II Rzeczypospolitej w Finlandii
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1980
- Żołnierze I Brygady Legionów Polskich
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej