Lesław Adam

Lesław Adam

Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1908 Lwów
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1979 Wrocław
profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo finansowe i podatkowe
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Doktorat	1937 Uniwersytet Lwowski
Habilitacja	1957
Profesura	1964
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Wrocławski Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu
Odznaczenia

Lesław Adam (ur. 12 sierpnia 1908 we Lwowie, zm. 9 lipca 1979 we Wrocławiu) – polski prawnik, specjalista prawa finansowego i podatkowego, wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego.

Życiorys

Był uczniem gimnazjum w Przemyślu oraz Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego we Lwowie, gdzie w 1926 zdał egzamin maturalny. W 1930 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytecie Jana Kazimierza, następnie był asystentem, starszym asystentem i wykładowcą w Katedrze Prawa Narodów i Nauki o Państwie, równocześnie pracując w lwowskiej Izbie Skarbowej. w 1937 obronił pracę doktorską Delegacje prawodawcze Ministrów w Anglii współczesnej, w latach 1938–1939 przebywał w Wielkiej Brytanii, Francji i Szwajcarii jako stypendysta Fundacji Rockefellera. W chwili wybuchu II wojny światowej pozostawał asystentem wolontariuszem w Katedrze Prawa Narodów, po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa pracował jeszcze do początku 1940 w Katedrze Prawa Państwowego. Następnie przebywał we Frysztaku i Jaśle, gdzie pracował jako księgowy i handlowiec. Współpracował z delegaturą Rady Głównej Opiekuńczej we Frysztaku. Pod koniec 1945 kierował referatem gospodarczym Brygady Wywiadowczej-WiN w Rzeszowie.

W 1945 zorganizował Państwowe Studium Administracyjne w Rzeszowie i następnie został jego dyrektorem. Od początku 1946 został zatrudniony na Uniwersytecie Wrocławskim jako zastępca profesora i kierownik Katedry Skarbowości i Prawa Skarbowego. We wrześniu 1946 został aresztowany pod zarzutem działalności konspiracyjnej i następnie skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Rzeszowie na karę 5 lat pozbawienia wolności, w 1947 został jednak zwolniony z mocy amnestii. Następnie powrócił na Uniwersytet Wrocławski, gdzie do 1950 kierował Katedrą (od 1950 Zakładem) Skarbowości i Prawa Skarbowego, od 1950 Katedrą Prawa Finansowego. Równocześnie od 1947 wykładał w Wyższej Szkole Handlowej we Wrocławiu, od 1950 w Wyższej Szkole Ekonomicznej, gdzie w latach 1950–1968 kierował Katedrą Prawa Finansowego. Prowadził także Wyższe Seminarium dla pracowników wrocławskich uczelni poświęcone zagadnieniom finansów z ekonomicznego i prawnego punktu widzenia.

Na Uniwersytecie Wrocławskim został w 1957 zatrudniony jako docent, w 1964 mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W 1978 przeszedł na emeryturę.

Prace doktorskie pod jego kierunkiem napisali m.in. Edward Bertold, Janusz Chechliński, Eugenia Fojcik-Mastalska, Krystyna Jandy-Jendrośka, Józef Kaleta, Ryszard Mastalski, Marek Mazurkiewicz.

W latach 1962–1968 był przewodniczącym zarządu Oddziału PTE. W latach 1948–1954 zasiadał w Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu jako przewodniczący Komisji Planowania, a następnie Komisji Finansów, Budżetu i Planu. Od 1948 należał do Stronnictwa Demokratycznego.

Autor 15 publikacji, w tym 5 książek. Najważniejsze to Podatki i opłaty w kapitalizmie (1962 r.) oraz Założenia regulacji prawnej kontroli finansowej (1972 r.).

W PRL został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1977 otrzymał Złoty Medal Uniwersytetu Wrocławskiego.

Został pochowany na cmentarzu św. Rodziny we Wrocławiu.