Lewica Związkowa
| Państwo | |
|---|---|
| Data założenia |
1929 |
| Zakończenie działalności |
1935 |
| Profil działalności | |
| Członkowie |
ok. 51 000 |
Lewica Związkowa (LZ) – nielegalna, klasowa centrala związków zawodowych kierowana przez Komunistyczną Partię Polski (KPP).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Działała od 1929 do 1935 i należała do związkowej Czerwonej Międzynarodówki[1]. W jej skład wchodziły: związki rewolucyjne, opozycja w związkach reformistycznych oraz grupy lewicy w fabrykach. LZ zdobyła oddziały związków klasowych: włókniarzy, szoferów, metalowców na Pradze, zarząd ZZK Warszawa Główna.
Jej przedstawiciele występowali na zebraniach zwoływanych przez Związek Tramwajarzy Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) i Związku Związków Zawodowych (ZZZ), brali aktywny udział we wszystkich posiedzeniach Warszawskiej Rady Zawodowej. Według materiałów KPP Lewica Związkowa w 1933 liczyła około 41 tysięcy członków (głównie w Łodzi i Warszawie), a wraz z Zachodnią Białorusią i Zachodnią Ukrainą 51 tysięcy[2]. W 1935 mocą uchwały KC KPP rozwiązana. Większość jej członków wstąpiła do Związku Stowarzyszeń Zawodowych (ZSZ)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Władysław Ratyński, Lewica Związkowa w II Rzeczypospolitej [online], Centrum Badań i Studiów Marksistowskich, 30 marca 2018, s. 5-6 [dostęp 2024-08-02] (pol.).
- ↑ Felicja Kalicka, Rozwój jednolitego frontu w 1933 r., [w:] Nina Zachariasz (red.), Z zagadnień jednolitego frontu KPP i PPS w latach 1933-1934., Warszawa: Książka i Wiedza, Zakład Historii Partii przy KC PZPR, 1967, s. 164.
- ↑ Lewica Związkowa, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-08-02].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia Powszechna PWN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1974-76, tom. 2