Lolita Flores
 Lolita Flores (2008) | |
| Imię i nazwisko |
María Dolores González Flores |
|---|---|
| Pseudonim |
Lolita |
| Data i miejsce urodzenia |
6 maja 1958 |
| Pochodzenie | |
| Gatunki | |
| Zawód |
aktorka, piosenkarka, tancerka |
| Aktywność |
od 1964 |
| Wydawnictwo |
CBS Corporation, Sony BMG |
| Powiązania |
Alba Flores, Antonio Flores, Carmen Flores, Lola Flores, Rosario Flores |
| Strona internetowa | |
Lolita Flores, właśc. María Dolores González Flores (ur. 6 maja 1958 w Madrycie) − hiszpańska aktorka, artystka flamenco i osobowość telewizyjna pochodzenia romskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodzi z rodziny artystów flamenco; jest córką Loli Flores i Antonio Gonzáleza (znanego pod pseudonimem El Pescaílla), a także starszą siostrą Antonio Floresa i Rosario Flores. Jej ciotką jest piosenkarka Carmen Flores, ciotecznym bratem − piłkarz Quique Sánchez Flores[1], a bratanicą aktorka Alba Flores.
Zadebiutowała jako aktorka dziecięca w 1964, rolą cygańskiej dziewczynki w filmie La gitana y el charro[2]. W 1969, u boku swoich rodziców, zagrała w komedii muzycznej El taxi de los conflictos. Swój pierwszy album muzyczny, Amor, Amor, wydała w 1975[3]; płyta osiągnęła status platynowej[4]. Jej kolejne albumy, Abrázame (1976), Mi carta (1977) i Espérame (1978), także odniosły komercyjny sukces i zapewniły piosenkarce popularność w Hiszpanii i w krajach Ameryki Łacińskiej[4]. W 1975 wystąpiła gościnnie w popularnej wówczas telenoweli Cuentos y leyendas, rok później zagrała główną rolę w filmie Haz la loca... no la guerra[2].
W latach 80. kontynuowała współpracę z wytwórnią muzyczną CBS Corporation. Nagrywała kolejne albumy: Seguir soñando (1980), Atrévete (1982), Águila real (1983), Para volver (1985) i Locura de amor (1987). Równolegle z karierą muzyczną, pracowała dla telewizji. W latach 1992−1993, razem ze swoją matką, prowadziła program Sabor de Lolas, w 1995 była prowadzącą talk-show Ay Lola, Lolita, Lola. Występowała w serialach m.in. Los ladrones van a la oficina, Hostal Royal Manzanares, Entre Morancos y Omaítas.
W 2002 ponownie pojawiła się na dużym ekranie. Za rolę Chelo w firmie Rencor, w reżyserii Miguela Albaladejo, otrzymała Goyę, nagrodę Hiszpańskiej Akademii Sztuki Filmowej dla najlepszej aktorki[3]. W tym samym roku jej płyta Lola, Lolita, Dolores, osiągnęła status złotej[3]. W 2005 zadebiutowała w teatrze rolą Conchity w sztuce Nilo Cruza, Ana en el trópico. W 2007 zagrała główną rolę w filmie telewizyjnym La princesa del polígono, w reżyserii Rafy Montesinosa, za którą otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Kina w Walencji. Wystąpiła także w filmach El libro de las aguas (2008), Luz de soledad (2016), Carne (2017) i Paella today (2017).
W 2010 wydała książkę Lolita. Flores y alguna espina, będącą autobiografią pisaną w formie rozmowy z pisarzem Javierem Menéndezem Floresem. Wtedy też ukazała się jej ostatnia płyta, De Lolita a Lola.
Od 2015 jest jurorką w programie Tu cara me suena (format ten w Polsce znany jest jako Twoja twarz brzmi znajomo). Od 2019 występuje w madryckim Teatro Infanta Isabel w roli Aurory Greenway w spektaklu La fuerza del cariño[5], opartym na powieści Larrego McMurtry’ego, Czułe słówka. Rok wcześniej, zdobyła uznanie krytyki, występując w tytułowej roli w sztuce Fedra, wystawianej przez Teatro Barcelona[6].
Jej pierwszym mężem był argentyński producent i impresario, Guillermo Furiase. Ich dziećmi są aktorka Elena Dolores Furiase González i gitarzysta Guillermo Antonio Furiase González. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1995. W latach 2010−2015, Flores była żoną kubańskiego aktora Pablo Durána.
Identyfikuje się jako Romka[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Quique Sánchez Flores. Libertad Digital. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ a b Lolita Flores. IMDb. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ a b c Biografía de Lolita Flores. Buena Musica. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ a b Laura Lunardelli: Lolita Flores: "He hecho en mi vida todo lo que he querido a nivel profesional". La Nacion, 2017-06-17. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ Magüi Mira: La fuerza del cariño. Teatro Infanta Isabel. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ Javier Sens: Lolita lleva a Fedra bajo el volcán. El Pais, 2019-01-19. [dostęp 2020-03-03]. (hiszp.).
- ↑ Anaxtu Zabalbeascoa: Lolita Flores: “Con los años, una aprende a aguantar a la fiera. Si no, estaría presa”. 2020-02-17. [dostęp 2020-03-03].