Ludy austronezyjskie

Ludy austronezyjskie (Austronezyjczycy)^[1], właściwie ludy austronezyjskojęzyczne^[a], także ludy malajsko-polinezyjskie^[2] – ogólne określenie grup etnicznych posługujących się językami należącymi do rodziny austronezyjskiej^[b].

Prawdopodobnie ich wspólni przodkowie zamieszkiwali kontynentalną część Azji Południowo-Wschodniej i Tajwan. Następnie w kilku falach migracji rozprzestrzenili się, sięgając po Madagaskar na zachodzie i Hawaje i Wyspę Wielkanocną na wschodzie.

Prawdopodobnie odbyło się to pod naporem ludów chińsko-tybetańskich, począwszy od około 2000 p.n.e.

Uwagi

↑ Nie jest to bowiem określenie wydzielonego genetycznie ludu ani kultury, lecz termin o podłożu lingwistycznym (Solheim 2006 ↓, s. 2).
↑ Dawniej zwane malajsko-polinezyjskimi; w nowszej terminologii „języki malajsko-polinezyjskie” to największa gałąź rodziny austronezyjskiej, nieobejmująca języków tajwańskich (Blust 2013 ↓, s. 22–23; Genzor 2015 ↓, s. 395).

Przypisy

↑ Huptyś 2014 ↓, s. 20.
↑ John S.J.S. Major John S.J.S., Constance A.C.A. Cook Constance A.C.A., Ancient China: A History, Abingdon–New York: Routledge, 2017, s. 18, DOI: 10.4324/9781315715322, ISBN 978-1-315-71532-2, ISBN 978-1-317-50366-8, ISBN 978-0-7656-1599-2, ISBN 978-0-7656-1600-5, OCLC 960040279 [dostęp 2024-02-12] (ang.).

Bibliografia

PeterP. Bellwood PeterP., James J.J.J. Fox James J.J.J., DarrellD. Tryon DarrellD. (red.), The Austronesians: Historical and Comparative Perspectives, Canberra: ANU E Press, 2006, DOI: 10.22459/A.09.2006, ISBN 1-920942-85-8, ISBN 0-731521-32-3, OCLC 225298720, JSTOR: j.ctt2jbjx1 [dostęp 2024-02-12] (ang.).
RobertR. Blust RobertR., The Austronesian languages, wyd. popr., Canberra: Asia-Pacific Linguistics, School of Culture, History and Language, College of Asia and the Pacific, The Australian National University, 2013 (Asia-Pacific Linguistics 008), ISBN 978-1-922185-07-5, OCLC 851066712 [dostęp 2024-02-12] (ang.).
JozefJ. Genzor JozefJ., Jazyky sveta: história a súčasnosť, wyd. 1, Bratislava: Lingea, 2015, ISBN 978-80-8145-114-0, OCLC 950004358 (słow.).
SzymonS. Huptyś SzymonS., Języki antypodów: Współczesny stan badań nad językami papuaskimi i austronezyjskimi, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014, ISBN 978-83-233-3778-2, OCLC 898263549 [dostęp 2024-04-24] .
WilhelmW. Solheim WilhelmW., Origins of the Filipinos and Their Languages [online], 9th Philippine Linguistics Congress (25–27 January 2006), styczeń 2006 [zarchiwizowane z adresu 2008-08-03] (ang.).

[nota1-2] Nie jest to bowiem określenie wydzielonego genetycznie ludu ani kultury, lecz termin o podłożu lingwistycznym (Solheim 2006 ↓, s. 2).

[nota2-4] Dawniej zwane malajsko-polinezyjskimi; w nowszej terminologii „języki malajsko-polinezyjskie” to największa gałąź rodziny austronezyjskiej, nieobejmująca języków tajwańskich (Blust 2013 ↓, s. 22–23; Genzor 2015 ↓, s. 395).

[CITEREFHuptyś201420-1] Huptyś 2014 ↓, s. 20.

[history-3] John S.J.S. Major John S.J.S., Constance A.C.A. Cook Constance A.C.A., Ancient China: A History, Abingdon–New York: Routledge, 2017, s. 18, DOI: 10.4324/9781315715322, ISBN 978-1-315-71532-2, ISBN 978-1-317-50366-8, ISBN 978-0-7656-1599-2, ISBN 978-0-7656-1600-5, OCLC 960040279 [dostęp 2024-02-12] (ang.).

[1]

[a]

[2]

[b]