Magnus Eriksson

Magnus Eriksson
	król Szwecji (jako Magnus II)
Okres	od 1319; do 1364
	król Norwegii (jako Magnus VII)
Okres	od 1319; do 1343 (de facto do 1355)
	Dane biograficzne
Dynastia	Folkungowie
Data urodzenia	1316
Data śmierci	1374
Ojciec	Eryk Magnusson
Matka	Ingeborga
Żona	Blanka z Namur
Dzieci	Eryk XII Magnusson,; Haakon VI Magnusson
	Multimedia w Wikimedia Commons

Magnus Eriksson, Magnus II Smek (ur. 1316, zm. 1374) – król Szwecji 1319–1364, król Norwegii 1319–1343 (faktycznie rządził do 1355) (jako Magnus VII), z dynastii Folkungów, syn szwedzkiego księcia Eryka Magnussona i Ingeborgi, córki Haakona V, króla Norwegii.

W wieku lat trzech odziedziczył tron norweski, a w kilka miesięcy później szlachta szwedzka wybrała go swoim królem. Do szesnastego roku życia krajami rządziły nominalnie jego babka, królowa wdowa Jadwiga (szw. Helvig av Holstein) i matka Ingeborga, ale w rzeczywistości magnaci.

W 1332 zmarł król Danii Krzysztof II, który roztrwonił swoje dobra. Skorzystał na tym Magnus i za ogromną sumę w srebrze zakupił Skanię i Blekinge. Nie przyniosło mu to popularności, bowiem dla konieczności spłaty długów drastycznie podniósł podatki.

W 1334 ożenił się z Blanką, córką hrabiego Jana de Namur i Marii d’Artois, wnuczki króla Francji Ludwika VIII, która urodziła syna Haakona. W 1343 dziecko zostało wyznaczone na następcę Magnusa na tronie norweskim, aczkolwiek do jego pełnoletniości nadal władał ojciec, który w 1355 roku planował wysłanie statku (lub statków) celem ratowania żyjących jeszcze wikingów grenlandzkich (nie wiadomo, czy wyprawa taka doszła do skutku)^[1].

Faworytem Magnusa był jego młody krewniak Bengt Algotson, którego uczynił księciem Finlandii i Hallandu oraz wicekrólem Skanii. Wywołało to niezadowolenie magnatów, którzy w porozumieniu z Kościołem postanowili króla usunąć, a w jego miejsce władcą mianowali starszego, królewskiego syna Eryka XII. Podwójne rządy nie trwały jednak długo, bo w 1359 Eryk zmarł wraz z najbliższą rodziną, prawdopodobnie na dżumę^[2].

W 1360 Dania w szybkiej kampanii odzyskała Skanię. Niezadowoleni panowie szwedzcy porozumieli się z synem księcia Meklemburgii, Albrechtem, zaoferowali mu koronę, szybko (1363) obalili Magnusa i w lutym 1364 formalnie wybrali Albrechta królem Szwecji. Magnus do końca życia mieszkał w Norwegii. Utonął w bliżej nieznanych okolicznościach.

Przypisy

↑ Jones 1997 ↓, s. 292.
↑ Jones 1997 ↓, s. 296.

Bibliografia

Gwyn Jones: The Vikings. London: The Folio Society, 1997. OCLC 38194148. (ang.).

Linki zewnętrzne

Biografia w Nordisk familjebok (szw.) [dostęp 11 lutego 2010]

[CITEREFJones1997292-1] Jones 1997 ↓, s. 292.

[CITEREFJones1997296-2] Jones 1997 ↓, s. 296.

[1]

[2]

Englingerowie	Eryk VI Zwycięski (970–995) Olaf Skötkonung (995–1022) Anund Jakub (1022–1050) Emund Stary (1050–1060)
Stenkilowie	Stenkil Ragnvaldsson (1060–1066) Eryk VII Stenkilsson i Eryk VIII Poganin (1066–1067) Halsten (1067–1070) Anund Gårdske (1070–1075) Hakan Ryży (1075–1080) Inge I Starszy (ok. 1080–1084) Swen Ofiarnik (1084–1087) Eryk Årsäll (1087–1088) Inge I Starszy (1088–1110) Filip (1110–1118) Inge II Młodszy (1118–1125) Ragnvald Okrągłogłowy (1125–1126) Magnus Silny (1125–1130)
Swerkerydzi i Erykidzi	Swerker I Starszy (1130–1156) Eryk IX (1156–1160) Magnus Henriksson (1160–1161) Karol VII (I) (1161–1167) Knut I (1167–1196) Kol / Bolesław (1167–1173) Swerker II Młodszy (1196–1208) Eryk X (1208–1216) Jan I (1216–1222) Eryk XI (1222–1229) Knut II Długi (1229–1234) Eryk XI (1234–1250)
Folkungowie	Waldemar Birgersson (1250–1275) Birger jarl (regent 1250–1266) Magnus I Birgersson (1275–1290) Birger I Magnusson (1290–1318) Mats Kettilmundsson (regent 1318–1319) Magnus II Eriksson (1319–1364) Eryk XII Magnusson (1356–1359) Haakon Magnusson (1362–1364)
dynastia meklemburska	Albrecht Meklemburski (1364–1389)
okres unii kalmarskiej	Małgorzata (1389–1412) Eryk XIII Pomorski (1396–1439) Engelbrekt Engelbrektsson (regent 1435–1436) Karol Knutsson Bonde (regent 1438–1440) Krzysztof Bawarski (1440–1448) Bengt Jönsson i Nils Jönsson (regenci 1448) Karol VIII (II) Knutsson Bonde (1448–1457) Jöns Bengtsson i Eryk Axelsson (regenci 1457) Chrystian I Oldenburg (1457–1464) Kettil Karlsson Waza (1464 regent) Karol VIII (II) Knutsson Bonde (1464–1465) Kettil Karlsson Waza (1465 regent) Jöns Bengtsson (1465–1466 regent) Eryk Axelsson (1466–1467 regent) Karol VIII (II) Knutsson Bonde (1467–1470) Sten Sture Starszy (1470–1497 regent) Jan II Oldenburg (1497–1501) Sten Sture Starszy (1501–1503 regent) Svante Nilsson Sture (1504–1512 regent) Eryk Trolle (regent 1512) Sten Sture Młodszy Svantesson (regent 1512–1520) Chrystian II Oldenburg (1520–1521) Gustaw Waza (regent 1521–1523)
Wazowie	Gustaw I (1523–1560) Eryk XIV (1560–1568) Jan III (1569–1592) Zygmunt (1592–1599) Karol, książę Sudermanii (regent 1599–1604) Karol IX (1604–1611) Gustaw II Adolf (1611–1632) Krystyna (1632–1654)
Wittelsbachowie	Karol X Gustaw (1654–1660) Karol XI (1660–1697) Karol XII (1697–1718) Ulryka Eleonora (1718–1720)
Dynastia Heska	Fryderyk I (1720–1751)
Oldenburgowie	Adolf Fryderyk (1751–1771) Gustaw III (1771–1792) Gustaw IV Adolf (1792–1809) Karol, książę Sudermanii (regent 1792–1796) Karol XIII (1809–1818)
Bernadotte	Karol XIV Jan (1818–1844) Oskar I (1844–1859) Karol XV (1859–1872) Oskar II (1872–1907) Gustaw V (1907–1950) Gustaw VI Adolf (1950–1973) Karol XVI Gustaw (od 1973)