Maxime Gremetz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 września 1940 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, działacz związkowy |
| Stanowisko |
deputowany do Zgromadzenia Narodowego (1978–1981, 1986–1988, 1993–2011), poseł do Parlamentu Europejskiego (1979–1986, 1989–1994) |
| Partia | |
Maxime François Gremetz (ur. 3 września 1940 w Canchy) – francuski polityk, działacz komunistyczny i związkowy, deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego I, II i III kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako jedno z dziewięciorga dzieci, jego ojciec był drwalem. Pracował jako robotnik. W 1955 wstąpił do komunistycznej młodzieżówki, następnie do Francuskiej Partii Komunistycznej. Został członkiem związku zawodowego CGT. Na początku lat 60. odbył służbę wojskową. Później zatrudniony na stanowisku ślusarza, w zakładzie pracy tworzył struktury PCF, był zwalniany z pracy. W 1967 kształcił się w szkole partyjnej w Moskwie[1]. Był sekretarzem partii komunistycznej w departamencie Somma, członkiem komitetu centralnego (1972–2000), biura politycznego (1976–1999) i sekretariatu komitetu centralnego (1979–1991). Kierował komunistycznym tygodnikiem „France Nouvelle” oraz partyjnym biurem ds. organizacyjnych, odpowiadał też za relacje zewnętrzne w PCF[1]. Reprezentował skrzydło wspierające ZSRR, popierał m.in. wprowadzenie stanu wojennego w Polsce.
Od 1970 do 1978 zasiadał w radzie departamentu Somme[1]. W 1978 po raz pierwszy wybrany do Zgromadzenia Narodowego, wchodził w skład tej izby do 1981[2]. W latach 1979–1986 i 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego, należał do Grupy Sojuszu Komunistycznego, a w III kadencji do Unii Lewicowej[3]. Ponownie był członkiem niższej izby krajowego parlamentu w latach 1986–1988 i 1993–2011[2], w wyborach z 2007 nie będąc oficjalnym kandydatem PCF. Był członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[4], Zasiadał w radzie miejskiej Amiens (2001–2007) i radzie regionu Pikardia (2004–2010), od 2004 do 2005 był jej wiceprzewodniczącym[1]. Na skutek konfliktów wewnątrz ugrupowania w 2006 znalazł się poza partią. Po wykluczeniu z Francuskiej Partii Komunistycznej w 2007 został liderem lokalnego ugrupowania Colère et espoir[1].
Jego działalność polityczna była wielokrotnie przedmiotem kontrowersji oraz zarzutów o populizm. W 2000 skazany na karę pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania za utrudnianie otwarcia autostrady, orzeczono też zakaz zajmowania stanowisk publicznych na dwa lata (prezydent Jacques Chirac zastosował jednak wobec niego prawo łaski)[1]. W 2011 jako pierwszy parlamentarzysta w historii V Republiki ukarany czasowym wykluczeniem z obrad za zakłócanie dyskusji nad skutkami katastrofy elektrowni jądrowej w Fukushimie[5][6]. Zrezygnował z mandatu w maju 2011[2], wycofując się z działalności politycznej.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Od 1962 żonaty z Françoise, ma troje dzieci[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Julien Cahon: Gremetz Maxime. maitron.fr, 30 lipca 2010. [dostęp 2022-11-23]. (fr.).
- ↑ a b c Maxime Gremetz. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2023-05-27]. (fr.).
- ↑ Maxime Gremetz. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-11-21].
- ↑ M. Maxime Gremetz. Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy. [dostęp 2022-11-22].
- ↑ Maxime Gremetz temporairement exclu de l'Assemblée nationale. nouvelobs.com, 23 marca 2011. [dostęp 2022-11-23]. (fr.).
- ↑ Dérapage raciste à l'Assemblée: la „censure avec exclusion temporaire”, une sanction rarissime. tf1info.fr, 4 listopada 2022. [dostęp 2022-11-23]. (fr.).