Metro w Sztokholmie
| metro | |
| |
 Zdjęcia sztokholmskiego metra z lat 1933–2011 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Operator |
MTR Corporation |
| Liczba linii |
7 |
| Lata funkcjonowania |
od 1950 |
| Dzienna liczba pasażerów |
1,2 mln(2017, w dzień roboczy) |
| Roczna liczba pasażerów |
353 mln (2017) |
| Infrastruktura | |
| Długość sieci |
105,7 km |
| Rozstaw szyn |
1435 mm |
| Napięcie zasilania |
trzecia szyna =750V (linie: 10 i 11) |
| Liczba stacji |
100[1] |
| Strona internetowa | |
Metro w Sztokholmie (szw. Stockholms tunnelbana) – system metra, zarówno podziemnego, jak i naziemnego, zlokalizowany w Sztokholmie. Metro zostało założone 1 października 1950 roku i jest jedynym systemem komunikacji podziemnej w Szwecji.
Metro liczy 100 stacji, z czego 53 znajduje się na powierzchni ziemi, a 47 to stacje podziemne. Stacje podziemne dzielą się na 2 rodzaje: stacje skalne (wyryte w skale) i stacje betonowe. System składa się z 3 głównych linii oznaczonych różnymi kolorami oraz 7 faktycznych tras, wyróżniających się numerami i stacjami końcowymi. Trasy o numerach 17, 18 i 19 (należące do zielonej linii), 13 i 14 (czerwona linia) oraz 10 i 11 (niebieska linia) prowadzą przez centrum Sztokholmu. Wszystkie linie krzyżują się na stacji T-Centralen. Ponadto, istnieje możliwość przesiadki między zieloną i niebieską linią na stacji Fridhemsplan oraz między zieloną i czerwoną na stacjach Slussen oraz Gamla Stan. Metro w Sztokholmie jeździ w ruchu lewostronnym (podobnie jak koleje w Szwecji).
Linie
[edytuj | edytuj kod]- Tunnelbana 1, zielona linia ma 49 stacji, z czego 9 to stacje betonowe, 3 skalne i 37 powierzchniowych. Ma 41 256 metrów długości.
- Tunnelbana 2, czerwona linia ma 36 stacji, z czego 4 to stacje betonowe, 16 skalnych a 15 to stacje powierzchniowe. Ma 41 238 metrów długości (jest o 18 metrów krótsza od Tunnelbana 1).
- T13 Ropsten-Norsborg
- T14 Mörby Centrum-Fruängen
- Tunnelbana 3, niebieska linia ma 20 stacji, z czego 19 to stacje skalne, a 1 to stacja powierzchniowa. Ma 25 516 metrów długości.
- T10 Hjulsta-Kungsträdgården
- T11 Akalla-Kungsträdgården
Historia
[edytuj | edytuj kod]Decyzję o budowie metra podjęto w 1941 r. W następnych latach, a w niektórych przypadkach wcześniej, niektóre trasy były budowane w standardzie zbliżonym do metra, ale były obsługiwane tramwajami. Należą do nich Kristineberg – Islandstorget, Slussen – Blåsut (w tym najstarszy tunel Slussen – Skanstull z 1933 r.) oraz Telefonplan – Hägerstensåsen. Pierwszy odcinek metra został otwarty 1 października 1950 r. łącząc stacje Slussen i Hökarängen, po konwersji z tramwaju na metro. W 1951 r. otwarto drugą linię ze Slussen do Stureby (która do tej pory była również obsługiwana tramwajami). W 1952 r. otwarto oddzielny odcinek z Hötorget na zachodnie przedmieścia. W 1957 r. obie części zostały połączone za pośrednictwem odcinka biegnącego przez stacje T-centralen oraz Gamla Stan, tworząc zieloną linię. W latach 1950–1960 była ona sukcesywnie przedłużana.
Czerwona linia została otwarta w 1964 roku na odcinku od T-Centralen do Fruängen i Örnsberg przez Liljeholmen. Była stopniowo wydłużana aż do 1978 roku, kiedy dotarła do Mörby centrum za pomocą mostu nad cieśniną morską Stocksundet. Trzecia i ostatnia linia, niebieska, została otwarta w 1975 r. Obie trasy biegną na północny zachód od centrum miasta. Ponieważ wymagania konstrukcyjne z biegiem lat stały się bardziej rygorystyczne, nowsze segmenty mają więcej tuneli niż starsze, a niebieska jest prawie całkowicie położona pod ziemią. Najnowszy odcinek w całej sieci, do stacji Skarpnäck, został otwarty w 1994 roku.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Zielona linia w stronę Hässelby Strand Stacja:T-Centralen -
Wagon typu C6 -
Stacja Kungsträdgården na niebieskiej linii -
Tunel -
Mapa
