Przejdź do zawartości

Michał Cichy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy dziennikarza i publicysty. Zobacz też: Michał Cichy – siatkarz i trener siatkarski.
Michał Cichy
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1967
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski (1993)

Michał Cichy (ur. 10 marca 1967 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz i publicysta związany z „Gazetą Wyborczą”.

W czasach PRL jako uczeń VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (ukończył je w 1985 roku[2]) był jednym z członków 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[3]. Od 1985 był studentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, pracę magisterską Italia 1655. Z diariusza europejskiej peregrynacji o. Bartłomieja Nataniela Wąsowskiego SJ, napisaną pod kierunkiem Antoniego Mączaka obronił w 1993[1]. Był związany z opozycją polityczną w PRL: pracownik kolportażu wydawnictwa „Głos” Antoniego Macierewicza[3]. Współpracował również z „Przeglądem Katolickim”[4].

Od 1989 roku dziennikarz „Gazety Wyborczej”. Najpierw pracował w dziale zagranicznym, później w sekretariacie redakcji, a w latach 1993–1998 jako kierownik działu kultury i nieistniejącego już dodatku „Gazeta o Książkach”. Współtwórca, a w latach 1997–2002 sekretarz, Nagrody Literackiej „Nike”[3].

Najbardziej jest znany z tłumaczonego na wiele języków, m.in. na niemiecki[5] i hebrajski[6], artykułu Polacy – Żydzi: czarne karty powstania z 1994 roku o mordach na Żydach dokonanych przez niektórych żołnierzy AK i NSZ podczas powstania warszawskiego[7]. Po latach, w tekście opublikowanym w „Gazecie Wyborczej” w grudniu 2006 i w wywiadzie dla miesięcznika „Midrasz” z marca 2007 oraz dla „Dziennika” z lutego 2009 przyznał, że – choć artykuł opisywał potwierdzone fakty – jego druk w 50. rocznicę powstania był błędem[8][9]. Skrytykował także polityczne zaangażowanie środowiska „Gazety Wyborczej”, pisząc, że w tym pokoleniowym konflikcie zamiast argumentów zaczęto wymieniać epitety a dziennikarzy zastąpili „cyngle”[3][3].

W roku 1995 związany ze środowiskami prawicy publicysta Leszek Żebrowski opublikował książkę Paszkwil Wyborczej, w której wypowiedział się co do zarzutów Michała Cichego w jego artykule z „Gazety Wyborczej” w sprawie mordowania Żydów przez niektórych żołnierzy AK i NSZ. Analiza materiałów historycznych, które Michał Cichy przytacza w swojej publikacji, miała wykazać, iż dopuścił się on wielu przeinaczeń i manipulacji. Książka, poprawiona i uzupełniona, była wznawiana w latach 2013 i 2015[10][11].

Przez wiele lat współpracował z Amerykańskim Muzeum Pamięci Holokaustu w Waszyngtonie[8], przeprowadzając wywiady z polskimi świadkami Holokaustu[4].

W 2014 roku ogłosił tom prozy Zawsze jest dzisiaj (Wydawnictwo Czarne), za który otrzymał Nagrodę Literacką Gdynia[12]. Od grudnia 2014 r. publikuje felietony w „Skarpie Warszawskiej”[13]. W 2017 wydał tom Pozwól rzece płynąć (Wydawnictwo Czarne)[14], za który otrzymał Nagrodę Literacką ArtRage[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 641, ISBN 978-83-60682-27-2.
  2. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1985. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2020-09-05].
  3. ↑ a b c d e Wojna pokoleń przy użyciu „cyngli”. wiadomosci.dziennik.pl, 20 lutego 2009. [dostęp 2021-07-20].
  4. ↑ a b Agnieszka Warnke: Michał Cichy. culture.pl, marzec 2017. [dostęp 2021-07-20].
  5. ↑ Unbequeme Wahrheiten – Polen und sein Verhältnis zu den Juden. Suhrkamp Verlag, Frankfurt am Main, 20 października 2008. [dostęp 2021-07-20].
  6. ↑ Melech ha Olam, Kidon ha Szem. Aaron Tammuz, 13 czerwca 2009.
  7. ↑ Polacy – Żydzi: czarne karty powstania. cba.pl, 29 stycznia 1994. [dostęp 2021-07-20].
  8. ↑ a b Za co przeprosiłeś powstańców? Z Michałem Cichym rozmawia Stanisław Tekieli. „Midrasz”. 3/2007, 10 marca 2007. ISSN 1428-121X. 
  9. ↑ Przepraszam powstańców. wyborcza.pl, 23 grudnia 2006. [dostęp 2021-07-20].
  10. ↑ „Gazeta Wyborcza” a Powstanie Warszawskie. telewizjarepublika.pl, 24 lipca 2015. [dostęp 2021-07-20].
  11. ↑ Leszek Żebrowski: Paszkwil Wyborczej. Capital, 2013. ISBN 978-83-64037-92-4. OCLC 860486038.
  12. ↑ Nagroda Literacka Gdynia: laureatami Cichy, Wierzbicki, Janicki i Dłuski. wyborcza.pl. [dostęp 2015-09-06].
  13. ↑ Repertuar Ośrodka Kulturalnego Ochoty. „Ochota jako centrum świata” – spotkanie autorskie z Michałem Cichym i jego najnowszą publikacją „Pozwól rzecze płynąć”. informator-stolicy.pl, 19 stycznia 2017. [dostęp 2021-07-20].
  14. ↑ Michał Cichy. „Pozwól rzece płynąć”. czarne.com.pl. [dostęp 2021-07-20].
  15. ↑ Robert Drózd, Art Rage – nagroda jury przyznana – zwycięzcą „Pozwól rzece płynąć”! [online], Świat Czytników, 23 lutego 2018 [dostęp 2024-09-15] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Cichy&oldid=74770782”