Michaił Dienisienko

Michaił Dienisienko
Михаил Иванович Денисенко
	generał major
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1899 ; chutor Tiemczenkow, obwód sumski
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1949 ; Witebsk
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1949
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji,; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Michaił Iwanowicz Dienisienko (ros. Михаил Иванович Денисенко, ur. 12 lipca^?/24 lipca 1899 w chutorze Tiemczenkow (obecnie w obwodzie sumskim), zm. 7 kwietnia 1949 w Witebsku) – radziecki dowódca wojskowy, generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Skończył niepełną szkołę średnią, pracował przy budowie kolei, w maju 1919 został powołany do Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej – w walkach przeciwko armii Denikina. W 1920 jako żołnierz 14 Armii, 12 Armii i 1 Armii Konnej walczył przeciw armiom Petlury i Wrangla oraz w wojnie z Polską, w listopadzie 1920 został politrukiem kompanii, od 1920 należał do RKP(b). W 1925 ukończył szkołę piechoty w Połtawie i został dowódcą plutonu, później był politrukiem kompanii i dowódcą kompanii, w 1936 dowódcą batalionu, od czerwca 1936 do września 1936 szefem sztabu pułku, następnie dowódcą pułku w Samodzielnej Armii Czerwonego Sztandaru na Dalekim Wschodzie. W grudniu 1940 został dowódcą 202 Brygady Powietrznodesantowej na Dalekim Wschodzie, w grudniu 1941 kierownikiem kursów młodszych poruczników Frontu Dalekowschodniego, potem szefem sztabu 10 Korpusu Powietrznodesantowego, a od marca do sierpnia 1942 dowódcą 9 Korpusu Powietrznodesantowego w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od 10 sierpnia 1942 brał udział w wojnie z Niemcami kolejno na Froncie Południowo-Wschodnim, Stalingradzkim, Woroneskim, Stepowym i 3 Ukraińskim. Uczestniczył w bitwie pod Stalingradem i pod Kurskiem, w grudniu 1943 został dowódcą 12 Gwardyjskiej Dywizji Powietrznodesantowej 38 Armii 3 Frontu Ukraińskiego, brał udział w operacji wiedeńskiej i praskiej. Po wojnie nadal dowodził dywizją, od sierpnia 1946 pracował w Głównej Inspekcji Wojsk Lądowych, od listopada 1946 do września 1947 był zastępcą dowódcy 69 Dywizji Piechoty Gwardii, w grudniu 1948 ukończył kursy przy Akademii Wojskowej im. Frunzego i został dowódcą 103 Gwardyjskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Białoruskim Okręgu Wojskowym w Witebsku. Zginął przy wykonywaniu skoku spadochronowego.

W Wołgogradzie jego imieniem nazwano ulicę.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (20 grudnia 1943)
Order Lenina (dwukrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie – 9 marca 1943 i 18 września 1943)
Order Suworowa II klasy (1 listopada 1943)
Order Kutuzowa II klasy (26 kwietnia 1945)
Medal „Za obronę Stalingradu”
Medal „Za zdobycie Wiednia”
Medal „Za wyzwolenie Pragi”
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

Bibliografia

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=3261 (ros.)