W turnieju finałowym wystąpiły 24 zespoły: drużyna gospodarzy (reprezentacja Niemiec), 20 drużyn, które walczyły o awans w ramach eliminacji, a także trzy zespoły, które zostały wyłonione na podstawie baraży. 53 federacje członkowskie UEFA zostały podzielone na dziesięć grup: siedem grup po pięć drużyn i trzy grupy z sześcioma drużynami. Losowanie grup eliminacji odbyło się 9 października 2022 we Frankfurcie nad Menem[2]. Czterej uczestnicy turnieju finałowego Ligi Narodów UEFA (tj. reprezentacje Chorwacji, Hiszpanii, Włoch oraz Holandii) zostali przydzieleni do grup z pięcioma zespołami (aby reprezentacje te mogły wziąć udział w turnieju finałowym Ligi Narodów w czerwcu 2023 r.). W fazie eliminacyjnej mecze zostały rozegrane w systemie „każdy z każdym”, a same eliminacje zostały rozegrane w dziesięciu kolejkach spotkań (po dwie kolejki w marcu, czerwcu, wrześniu, październiku i listopadzie 2023 r.). Zwycięzcy i wicemistrzowie z dziesięciu grup zakwalifikowali się bezpośrednio do turnieju finałowego[3].
Po eliminacjach, pozostałe trzy drużyny zostały wyłonione w fazie play-off, która została rozegrana w marcu 2024 roku. Dwanaście drużyn zostało wybranych na podstawie ich wyników w Lidze Narodów UEFA 2022/23. Zostały stworzone trzy ścieżki (A, B oraz C), a w każdej z nich zagrały po cztery drużyny; z każdej ścieżki tylko jedna drużyna zakwalifikowała się do turnieju finałowego. Zwycięzcy grup Lig Narodów A, B i C automatycznie zakwalifikowali się do ścieżki play-off swojej dywizji (chyba że wcześniej zapewnili sobie udział w turnieju drogą "klasycznych" eliminacji). Jeśli zwycięzca grupy Ligi Narodów UEFA ponadto awansował do turnieju finałowego osiągając odpowiedni rezultat w eliminacjach, został zastąpiony przez kolejną najlepiej sklasyfikowaną drużynę w tej samej dywizji Ligi Narodów. Jeśli jednak w tej samej dywizji nie było wystarczającej liczby niezakwalifikowanych drużyn, pierwsze miejsce zajmował najwyżej sklasyfikowany zwycięzca grupy w dywizji D, chyba że ta drużyna zakwalifikowała się już do turnieju finałowego. Pozostałe miejsca są następnie przydzielane następnej najlepszej drużynie w ogólnym rankingu Ligi Narodów. Zwycięzcy grup z lig B i C nie mogą jednak zmierzyć się z drużynami z wyższej dywizji.
Każda z trzech ścieżek play-off obejmowała dwa półfinały (po jednym meczu, bez rewanżów) i jedno spotkanie w finale. W półfinale drużyna mająca najwyższe miejsce w rankingu gościła drużynę z czwartego miejsca, a drużyna z drugiego miejsca gościła drużynę z trzeciego miejsca. Gospodarz finału został wylosowany pomiędzy zwycięzcami par półfinałowych. Trzej zwycięzcy ścieżki play-off dołączyli do dwudziestu drużyn, które już zakwalifikowały się do finałowego turnieju w fazie grupowej[4].
Zgodnie z zasadami, 53 drużyny narodowe zrzeszone w UEFA (oprócz gospodarza turnieju – reprezentacji Niemiec i wykluczonej reprezentacji Rosji), zostało podzielonych na 7 koszyków zgodnie z rankingiem Ligi Narodów UEFA (2022/2023). Dla uczestników turnieju finałowego Ligi Narodów wydzielono osobny koszyk. Miały one zapewnione miejsce w grupach z pięcioma drużynami, z powodu meczów w turnieju finałowym Ligi Narodów. Zespoły te były traktowane jak zespoły z 1. koszyka, więc nie mogły natrafić na zespoły z tego koszyka w grupie[5].
Losowanie grup odbyło się 9 października we Frankfurcie nad Menem. Z uwagi na konflikty polityczne, zespoły Hiszpanii i Gibraltaru, Armenii i Azerbejdżanu, Kosowa oraz Bośni i Hercegowiny, Kosowa i Serbii oraz Białorusi i Ukrainy, nie mogły grać ze sobą w jednej grupie. Dodatkowo, by ograniczyć zbyt dalekie podróże, poszczególne drużyny mogły trafić na maksymalnie jedną z wymienionych reprezentacji – drużyna Azerbejdżanu mogła zagrać z: Gibraltarem, Islandią lub Portugalią, drużyna Islandii z: Cyprem, Gruzją lub Izraelem a drużyna Kazachstanu z: Andorą, Anglią, Francją, Gibraltarem, Islandią, Maltą, Irlandią Północną, Portugalią, Irlandią, Szkocją, Hiszpanią lub Walią. Dodatkowo, w jednej grupie nie mogły znaleźć się więcej niż dwie drużyny, z krajów z ciężkimi warunkami w porze zimowej, do których zostały zaliczone drużyny: Białorusi, Estonii, Wysp Owczych, Finlandii, Islandii, Łotwy, Litwy i Norwegii.
Po zakończeniu fazy grupowej eliminacji, 4 najlepsze drużyny z dywizji A, B i C Ligi Narodów UEFA, które nie zakwalifikowały się w grupie, otrzymają możliwość dalszego walczenia o uczestnictwo w Euro 2024. W każdej dywizji drużyny zostaną rozlosowane na dwa półfinały. Po rozegraniu półfinałów, zwycięskie reprezentacje rozegrają mecze finałowe. Zwycięzcy finałów zagrają w fazie grupowej Euro 2024.
Uwaga: W przypadku, gdy w danej dywizji nie będzie odpowiedniej ilości drużyn, to w pierwszej kolejności dołącza się do niej najlepszą drużynę dywizji D, która nie uzyskała awansu. Jeśli wciąż ilość drużyn nie wynosi 4 to następnie dołącza się kolejne drużyny według rankingu, z zastrzeżeniem, że do wyższej dywizji nie mogą zostać dołączeni zwycięzcy grup Ligi Narodów z dywizji B lub C.
Hiszpania
Szkocja
Norwegia
Gruzja
Cypr
Francja
Holandia
Grecja
Irlandia
Gibraltar
Anglia
Włochy
Ukraina
Macedonia Północna
Malta
Turcja
Chorwacja
Walia
Armenia
Łotwa
Albania
Czechy
Polska
Mołdawia
Wyspy Owcze
Belgia
Austria
Szwecja
Azerbejdżan
Estonia
Węgry
Serbia
Czarnogóra
Litwa
Bułgaria
Dania
Słowenia
Kazachstan
Finlandia
Irlandia Północna
San Marino
Rumunia
Szwajcaria
Izrael
Białoruś
Kosowo
Andora
Portugalia
Słowacja
Luksemburg
Islandia
Bośnia i Hercegowina
Liechtenstein
Niemcy
Rosja
Jonas Wind
Renato Steffen
Filippo Berardi