Niobian litu
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
LiNbO3 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
147,85 g/mol | ||||||||||||||||||
| Wygląd |
Bezbarwne ciało stałe | ||||||||||||||||||
| Identyfikacja | |||||||||||||||||||
| Numer CAS | |||||||||||||||||||
| PubChem | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||
Niobian litu, LiNbO3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy niobianów, formalnie sól kwasu niobowego i litu; w rzeczywistości nie zawiera jonów NbO−
3, lecz jest mieszanym tlenkiem Li
2O·Nb
2O
5[2]. Jest bezbarwnym ciałem krystalicznym[3], praktycznie nierozpuszczalnym w wodzie[2][3]. Jest ważnym materiałem optyki nieliniowej[4]. Podwaja częstotliwość światła, np. zmienia długość fali 1064 nm lasera Nd-YAG na światło zielone o długości fali 532 nm[5].
Można go otrzymać prażąc tlenek niobu(V) z węglanem litu w proporcjach stechiometrycznych lub z niewielkim nadmiarem Li
2CO
3[3]:
- Nb
2O
5 + Li
2CO
3 → 2LiNbO
3 + CO
2↑[3]
Stosując metodę Czochralskiego można uzyskać go w formie monokryształów[6], które są wykorzystywane jako światłoczuły nośnik danych w pamięciach holograficznych. Stosowany jest też w falowodach i podwajaczach częstotliwości[7], a także jako ferroelektryk[8] i w czujnikach IR[9],
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Crystal technology, Inc: acoustic crystals. [dostęp 2009-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-16)]. (ang.).
- ↑ a b Das Niobium und Tantal, [w:] Arnold F. Holleman, Egon Wiberg, Nils Wiberg, Anorganische Chemie. Band 2. Nebengruppenelemente, Lanthanoide, Actinoide, Transactinoide, wyd. 103, Berlin: Walter de Gruyter GmbH & Co. KG, 2017, s. 1840, DOI: 10.1515/9783110495904, ISBN 978-3-11-051854-2, OCLC 968134924 (niem.).
- ↑ a b c d Georg Brauer, Alkali Niobates and Tantalates, [w:] Georg Brauer (red.), Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, wyd. 2, t. 2, New York: Academic Press, 1963, s. 1323–1324, OCLC 32060538 (ang.).
- ↑ Hyun N. Yoon, Robert A. Norwood, Hong-Tai Man, Nonlinear Optics, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 10, DOI: 10.1002/14356007.a17_541 (ang.).
- ↑ Nonlinear optics, [w:] R.M. Metzger, The physical chemist's toolbox, Hoboken, N.J.: Wiley, 2012, s. 813, ISBN 978-1-118-19559-8, OCLC 784136992.
- ↑ Hans-Günther Unruh, Ferroelectrics, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 10, DOI: 10.1002/14356007.a10_309 (ang.).
- ↑ Ferroelectrics, [w:] François Cardarelli, Materials Handbook, wyd. 2, London: Springer, 2008, s. 537, DOI: 10.1007/978-1-84628-669-8, ISBN 978-1-84628-668-1, OCLC 261324602 (ang.).
- ↑ Ulrich Wietelmann, Richard J. Bauer, Lithium and Lithium Compounds, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 20, DOI: 10.1002/14356007.a15_393 (ang.).
- ↑ lithium niobate, [w:] Richard J. Lewis Sr., Hawley's condensed chemical dictionary, wyd. 15, Hoboken, New Jersey 2007, s. 766, ISBN 978-0-471-76865-4, OCLC 124039624.