Przejdź do zawartości

Pasquale Luiso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pasquale Luiso
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 października 1969
Neapol

Wzrost

177 cm

Pozycja

napastnik (na początku kariery prawoskrzydłowy)

Kariera juniorska
Lata Klub
1984–1986 Pro Calcio Afragolese
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1986–1990 Pro Calcio Afragolese 78 (8)
1990–1994 AS Sora 121 (58)
1994–1995 Torino FC 1 (0)
1994–1995 → Delfino Pescara 1936 (wyp.) 21 (7)
1995 Chievo Werona 0 (0)
1995–1996 US Avellino 36 (19)
1996–1997 Piacenza Calcio 31 (14)
1997–2001 Vicenza Calcio 86 (24)
1998–1999 → Delfino Pescara 1936 (wyp.) 15 (2)
2001–2002 UC Sampdoria 47 (13)
2002–2004 Ancona Calcio 13 (2)
2002–2003 → Salernitana Calcio 1919 (wyp.) 10 (2)
2003 →US Catanzaro (wyp.) 11 (0)
2004 US Catanzaro 0 (0)
2005 AS Sora 12 (2)
2005–2006 Teramo Calcio 32 (6)
2007 Celano FC 10 (6)
2007 CA Priverno 2 (0)
2007–2008 AS Sora 15 (12)
W sumie: 541 (175)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2010–2011 AS Sora
2013–2014 Sulmona Calcio
2014 Unione Triestina 2012
2014–2015 Celano FC
2016– Vicenza Calcio (Primavera)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Pasquale Luiso (ur. 30 października 1969 w Neapolu) – włoski piłkarz grający na pozycji napastnika i trener piłkarski.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Swoją karierę rozpoczął w Pro Calcio Afragolese. Od 1984 grał w drużynie juniorskiej. Po dwóch latach gry w młodzieżówce został włączony do pierwszego zespołu biorącego udział w rozgrywkach Serie C2. Reprezentował ten klub do 1990, grając na pozycji prawoskrzydłowego[1]. W 1990 trafił do AS Sora, gdzie rok później trener Claudio Di Pucchio zaczął ustawiać go jako napastnika, gdyż widział u niego predyspozycje do gry na tej pozycji[1]. Przez dwa lata strzelił w tym klubie 59 goli, co przyczyniło się do jego awansu do Serie C2 w 1992. W sezonie 1993/1994 został królem strzelców grupy Girone C w Serie C2 z 22 bramkami na koncie[2], a Sora awansowała do Serie C1 po barażach[2][3]. W 1994 przeszedł do Torino FC[3], w którym zadebiutował w Serie A[1]. Ponieważ nie był w stanie przebić się do pierwszego składu, w którym pewne miejsce mieli Ruggiero Rizzitelli i Andrea Silenzi w październiku 1994 został wypożyczony do grającej w Serie B Pescary Calcio[4], w której strzelił 7 goli w 21 meczach.

W sezonie 1995/1996 początkowo był zawodnikiem Chievo Werona[1], ale jeszcze przed jego rozpoczęciem przeniósł się do US Avellino[5]. Strzelił dla tej drużyny 19 goli w 36 meczach, ale nie uchroniło jej to przed spadkiem do Serie C1. Został wtedy wykupiony przez Chievo[5], skąd kupiła go Piacenza Calcio[6]. Grał w tym klubie na pozycji środkowego napastnika i strzelił 14 goli, w tym trzy hat-tricki[6], z czego 1 decydujący o zwycięstwie 3-2 z A.C. Milan 1 grudnia 1996, po którym Óscar Tabárez, ówczesny trener mediolańskiego klubu podał się do dymisji, a zastąpił go Arrigo Sacchi[1]. Rozgłos w kraju przyniosło Luiso także tańczenie makareny z kolegami z drużyny po każdym strzelonym przez niego golu[7]. Dzięki jego dobremu występowi w meczu o utrzymanie w lidze z Cagliari Calcio, w którym strzelił 2 gole, Piacenza wygrała mecz 3:1[8]. W 1997 doszło do wymiany między Piacenzą a Vicenzą, w wyniku której Luiso trafił do Vicenzy, a w odwrotnym kierunku przeszedł Roberto Murgita[9]. W swoim pierwszym sezonie w nowym klubie Luiso strzelił 8 goli w Pucharze Zdobywców Pucharów, dzięki czemu został królem strzelców tego pucharu[10]. Mimo to w następnym sezonie został wypożyczony do końca sezonu do Pescary[11], a Vicenza spadła do Serie B. Po okresie wypożyczenia Luiso wrócił do Vicenzy i głównie dzięki niemu już po roku klub ten wrócił do najwyższej klasy rozgrywkowej (13 goli w sezonie 1999/2000). W styczniu 2001 został sprzedany do Sampdorii, a w odwrotnym kierunku trafił Carmine Esposito[12]. W pierwszym sezonie zdobył dla tego zespołu 10 bramek, a Sampdoria zakończyła sezon na piątym miejscu, natomiast w kolejnym sezonie Luiso był autorem 3 goli w 26 meczach. W sierpniu 2002 genueński klub rozwiązał kontrakt z zawodnikiem[13], który niespełna miesiąc później został zatrudniony przez Ancona Calcio[14], z której go dwukrotnie wypożyczono – do Salernitany i w lipcu 2003 do US Catanzaro, które opuścił w listopadzie tego samego roku[15]. W lipcu 2004 ponownie został zawodnikiem Catanzaro[16], lecz klub nie korzystał już z jego usług, więc w styczniu 2005[16] wrócił na kilka miesięcy do Sory, po czym przeniósł się do Teramo Calcio[17]. W styczniu 2007 został zawodnikiem Celano FC[18], dla którego strzelił 6 goli w 10 meczach. Potem był przez pewien czas zawodnikiem CA Priverno, a w listopadzie 2007 wrócił do Sory, w której zakończył karierę.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2010 został zatrudniony na stanowisku trenera AS Sora[19][20]. W pierwszym sezonie pracy zapewnił klubowi utrzymanie w lidze w ostatniej kolejce[21], a w drugim wywalczył awans do Serie D[22][23]. W sierpniu 2011 przedłużył kontrakt z zespołem[24]. W grudniu 2011 Luiso zrezygnował z prowadzenia drużyny, a funkcję trenera objął Fabrizio Perrotti[25]. W grudniu 2013 został szkoleniowcem Sulmony Calcio[26]. W lipcu 2014 objął posadę trenera Unione Triestina 2012[27]. W sierpniu 2014 objął posadę szkoleniowca Celano FC[28], a w lutym 2015 został zwolniony[29]. 1 sierpnia 2016 objął posadę trenera młodzieżowej drużyny Vicenzy Calcio[30].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Pasquale Luiso – Il bomber e la lavatrice. solocalcio.com. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  2. ↑ a b Maurizio Mariani: Italy Championship 1993/94. rsssf.com. [dostęp 2013-11-04]. (ang.).
  3. ↑ a b Spareggi C2, Sora promosso, Trento salvo. „La Repubblica”, s. 46, 1994-06-27. Gruppo Editoriale L’Espresso Spa. OCLC 11003889. (wł.). 
  4. ↑ Calcio news. „La Repubblica”, s. 26, 1994-10-28. Gruppo Editoriale L’Espresso Spa. OCLC 11003889. (wł.). 
  5. ↑ a b Il Piacenza rilancia con Pasquale Luiso. „Libertà”, s. 27, 1996-07-29. Editoriale Libertà s.p.a.. (wł.). 
  6. ↑ a b La rosa 1996/1997. storiapiacenza1919.it. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  7. ↑ Enzo Sasso. Il Piacenza balla la macarena con Luiso. Valencia disobbedisce e sbaglia un rigore. „Corriere della Sera”, s. 42, 1996-10-21. Rcs Quotidiani S.p.A.. ISSN 1120-4982. OCLC 608152148. (wł.). 
  8. ↑ LO SPAREGGIO: CAGLIARI – PIACENZA 1-3. storiapiacenza1919.it. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  9. ↑ La rosa 1997/1998. storiapiacenza1919.it. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  10. ↑ Giancarlo Padovan. Vicenza, nella coppa restano solo lacrime. „Corriere della Sera”, s. 45, 1998-04-17. Rcs Quotidiani S.p.A.. ISSN 1120-4982. OCLC 608152148. (wł.). 
  11. ↑ Dario Di Gennaro: Negri al Vicenza, Luiso in B. rai.it, 1999-01-23. [dostęp 2013-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-18)]. (wł.).
  12. ↑ Scambio Luiso-Esposito. rai.it, 2001-01-04. [dostęp 2013-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-18)]. (wł.).
  13. ↑ Davide Pastore: Luiso svincolato dalla Samp. tuttomercatoweb.com, 2002-08-18. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  14. ↑ Davide Pastore: Ancona: arriva Luiso. tuttomercatoweb.com, 2002-09-08. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  15. ↑ Completed transfers: 1^ Divisione B 2003/2004. footballdatabase.eu. [dostęp 2013-11-04]. (ang.).
  16. ↑ a b Completed transfers: 1^ Divisione B 2004/2005. footballdatabase.eu. [dostęp 2013-11-05]. (ang.).
  17. ↑ Michele Natalini: Teramo, preso Luiso. rivieraoggi.it, 2005-09-12. [dostęp 2016-09-13]. (wł.).
  18. ↑ Stefano Sica: UFFICIALE: Pasquale Luiso e Stefano Bagalini al Celano. tuttomercatoweb.com, 2007-01-31. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  19. ↑ Massimiliano Arrichiello: SORA: IL TORO DI SORA, PASQUALE LUISO E’ IL NUOVO ALLENATORE!. sportinoro.biz, 2010-01-20. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  20. ↑ Pasquale Luiso Nuovo allenatore del Sora Calcio 1907. vitaciociara.it, 2010-01-20. [dostęp 2013-11-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (wł.).
  21. ↑ Alessio Calfapietra: Pasquale Luiso ed il Sora: impresa ad un passo. tuttomercatoweb.com, 2011-05-17. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  22. ↑ Mirko Cervelli: La rivincita di Pasquale Luiso: è il Sora la regina del girone B. Ko la Lupa di Pochesci. calciodellatuscia.it. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  23. ↑ Alessio Calfapietra: Luiso Toro indomabile: Sora promosso. tuttomercatoweb.com, 2011-05-22. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  24. ↑ Giulia Borletto: UFFICIALE: Pasquale Luiso confermato al Sora. tuttomercatoweb.com, 2011-08-04. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  25. ↑ Stefano Sica: UFFICIALE: Sora, via Luiso. Ecco Perrotti. tuttomercatoweb.com, 2011-12-01. [dostęp 2013-11-04]. (wł.).
  26. ↑ Pasquale Luiso nuovo allenatore del Sulmona. ilcentro.gelocal.it, 2013-12-27. [dostęp 2016-09-13]. (wł.).
  27. ↑ Antonello Rodio: La Triestina ha l’allenatore: è Luiso, l’ex “Toro di Sora”. ilpiccolo.gelocal.it, 2014-07-10. [dostęp 2016-09-13]. (wł.).
  28. ↑ Chiara Biondini: UFFICIALE: Celano, Luiso nuovo allenatore e Capaldi amministratore unico. tuttomercatoweb.com, 2014-08-11. [dostęp 2016-09-13]. (wł.).
  29. ↑ Giammarco Giardini: Cambio al Celano, esonerato Pasquale Luiso. ilcentro.gelocal.it, 2015-02-19. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-21)]. (wł.).
  30. ↑ Ritorna il Toro di Sora. vicenzacalcio.com, 2016-07-06. [dostęp 2016-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-28)]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Królowie strzelców Pucharu Zdobywców Pucharów
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–1999
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pasquale_Luiso&oldid=71823103”