Przejdź do zawartości

Pawica gruszówka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pawica gruszówka
Saturnia pyri
(Denis & Schiffermuller, 1775)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

motyle

Rodzina

pawicowate

Rodzaj

Saturnia

Gatunek

pawica gruszówka

Zasięg występowania
Mapa występowania
Zasięg w Europie Zachodniej

Pawica gruszówka[1] (Saturnia pyri) – owad z rzędu motyli, z rodziny pawicowatych (Saturnidae).

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Pawica gruszówka jest największym motylem Europy; długość jej przedniego skrzydła osiąga 5–7 cm. Na górnej powierzchni obu par skrzydeł znajduje się po jednym dużym "oczku" z czarnym środkiem i obrzeżeniem. Przez tylne i przednie skrzydła biegnie szeroka czarna wstęga ograniczona jasną opaską. Czułki są grzebykowate.

Środowisko, rozmieszczenie i gęstość zasiedlenia

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek zasiedla zarośla, brzegi lasów, parki i zdziczałe sady. W Europie Południowej rozmieszczony jest dosyć regularnie; im dalej na północ tym miejsca jego występowania stają się coraz rzadsze. Najdalej wysunięty w tym kierunku fragment zasięgu gruszówki leży na terenie Dolnej Austrii, a wyspowe stanowiska odnotowano na Morawach, na Węgrzech, w południowych wlotach dolin alpejskich i w zachodniej Szwajcarii. Choć w niektórych latach gruszówka może być częsta, a nawet wyrządzać szkody w sadownictwie, na ogół jest gatunkiem rzadkim, a jej liczebność stale się zmniejsza.

Okres występowania

[edytuj | edytuj kod]

Motyle latają w maju i czerwcu. Wykazują aktywność nocną (samce niekiedy także dzienną). Gąsienice występują od czerwca do sierpnia. Jak wszystkie larwy pawicowatych, posiadają na ciele liczne barwne brodawki; u gruszówki są one błękitne. Do przepoczwarczenia gąsienice budują gęsty, ciemny oprzęd o gruszkowatym kształcie.

Rośliny żywicielskie

[edytuj | edytuj kod]

Gąsienice żerują na drzewach owocowych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zoltán Mészáros, András Vojnits, Motyle i ćmy, Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 282, ISBN 83-01-01078-9.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]