Poporodowe zapalenie tarczycy

Poporodowe zapalenie tarczycy
	Thyreoditis post partum
	Klasyfikacje
ICD-10	O90.5

Poporodowe zapalenie tarczycy (łac. thyreoditis post partum), ciche zapalenie tarczycy – rzadkie^[1], destrukcyjne zapalenie tarczycy o podłożu autoimmunologicznym.

Przebieg jest czterofazowy:

I faza – przejściowa nadczynność z małym wychwytem jodu,
II faza – przejściowa eutyreoza,
III faza – niedoczynność,
IV faza – powrót do eutyreozy.

Zapalenie może wystąpić samoistnie lub w okresie poporodowym^[2].

Definicja

Zaburzenia czynności tarczycy (przemijające lub trwałe) pojawiające się w pierwszym roku po porodzie.

Epidemiologia

Choruje ok. 5% kobiet po porodzie.

Obraz histologiczny^[3]

Podostre limfocytowe zapalenie tarczycy.

Diagnostyka

Poporodowe zapalenie tarczycy rozpoznaje się u ok. 50% kobiet, u których stwierdzono podczas ciąży podwyższony poziom przeciwciał anty-TPO. Jednocześnie, zwiększenie poziomu przeciwciał anty-TPO w czasie ciąży zwiększa ryzyko poronień samoistnych.

Oznaczenie poziomu przeciwciał może być wykorzystywane do ustalania rozpoznania, ale dużej czułości badania (ok. 90%) towarzyszy mała swoistość (ok. 50%). Mniejsze znaczenie diagnostyczne ma oznaczenie stężenia przeciwciał anty-Tg.

Nadczynności tarczycy, wyrażonej laboratoryjnie przez wzrost stężenia FT4 lub obniżenie stężenia TSH, towarzyszy niska jodochwytność i niewielki wzrost OB^[1].

Przebieg naturalny

W większości przypadków przebieg zapalenia jest bezbolesny^[1] i samoograniczający. Uszkodzenie tarczycy prowadzi do zwiększenia poziomu hormonów tarczycy w pierwszych tygodniach^[1]. Nadczynność tarczycy rzadko przechodzi w trwałą niedoczynność. Może współwystępować z depresją poporodową.

Leczenie

W fazie nadczynności stosuje się β-blokery, w cięższych przypadkach – glikokortykosteroidy. Brak wskazań do stosowania leków tyreostatycznych, radiojodoterapii lub leczenia operacyjnego^[4]. Jeśli dochodzi do rozwoju niedoczynności tarczycy stosuje się leczenie substytucyjne L-tyroksyną.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Tab. IV.B.3-4. W: Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011 Podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Wyd. [wersja internetowa]. Medycyna Praktyczna.
↑ Piotr Gajewski: Interna Szczeklika Podręcznik Chorób Wewnętrznych 2014. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2014, s. 1227-1228. ISBN 978-83-7430-404-7.
↑ Andrzej Lewiński: Zapalenia tarczycy. W: Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1157. ISBN 978-83-7430-288-3.
↑ Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1135. ISBN 978-83-7430-288-3.

Bibliografia

Andrzej Lewiński: Zapalenia tarczycy. W: Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1159. ISBN 978-83-7430-288-3.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[tab-1] Tab. IV.B.3-4. W: Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011 Podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Wyd. [wersja internetowa]. Medycyna Praktyczna.

[2] Piotr Gajewski: Interna Szczeklika Podręcznik Chorób Wewnętrznych 2014. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2014, s. 1227-1228. ISBN 978-83-7430-404-7.

[s1157-3] Andrzej Lewiński: Zapalenia tarczycy. W: Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1157. ISBN 978-83-7430-288-3.

[s1135-4] Choroby wewnętrzne Stan wiedzy na rok 2011. Pod redakcją prof. dr. hab. Andrzeja Szczeklika. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2011, s. 1135. ISBN 978-83-7430-288-3.

[1]

[2]

[3]

[4]