Przejdź do zawartości

Pradźńa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Pradźńasanskrycki termin z filozofii indyjskiej, używany również w pismach doktrynalnych religii dharmicznych, odnoszący się do poznania prawdy[1] (odwiecznej mądrości dającej wyzwolenie)[2].

W filozofii indyjskiej

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne upaniszady

[edytuj | edytuj kod]

Stanowi równoważnik pojęcia ćit (myśl) we wczesnych upaniszadach[3], gdzie występuje też w złożeniach jako pradźńa ananda i pradźńa ana lub w:

Termin pradźńa pojawia się we wszystkich czterech księgach Jogasutr Patańdźalego. Najistotniejsze występujące z nim złożenia dotyczą kolejnych odmian samadhi (jogicznych stanów medytacyjnych):

Dla Patańdźalego pradźńa jest czynnikiem bezpośrednio powodującym wyzwolenie u jogina[4]. Źródłem pradźni jest wiwekakhjati (poznanie rozróżniające).

Wedanta

[edytuj | edytuj kod]

Naucznie Gaudapady

[edytuj | edytuj kod]

W komentarzu do Upaniszady Mundaka wedantysta Gaudapada terminem pradźńa określa stan snu bez marzeń sennych (taidźasa, lokottara), gdy umysł pozbawiony jest doznań a pozostaje tylko pradźńana-ghana (masa świadomości). Następnym wyższym jakościowo stanem jest turija, gdzie możliwe staje się poznanie atmana.

Nauczanie Ramakrishny

[edytuj | edytuj kod]

Podobnie do Gaudapady naucza Ramakryszna Paramahansa, który pradźńę ujmuje jako trzeci stan korespondujący do poziomu świadomości karanaśarira (ciała przyczynowego)[5]. Na skutek kontaktu duszy z Absolutem (Brahmanem) doświadczany jest tu stan anandy (błogości).

W filozofii buddyjskiej

[edytuj | edytuj kod]

W filozofii buddyjskiej jest to mądrość powstająca z doświadczenia wglądu i zrozumienia i stanowi jedną z sześciu buddyjskich paramit. Można ją także określić jako zdolność do bezbłędnego rozumienia życia oraz do odróżniania prawdy od fałszu. Jest to najsubtelniejsza i najjaśniejsza mądrość różniąca się od zwykłej inteligencji, a osoby je osiągające zwane są buddami.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Filozofia jogi. W: Leon Cyboran: Klasyczna joga indyjska. Jogasutry przypisywane Patańdżalemu i Jogabhaszja, czyli komentarz do Jogasutr przypisywany Wjasie. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 1986, s. 333, seria: Biblioteka Klasyków Filozofii. ISBN 83-01-05354-2.
  2. Marzena Jakubczak: Prawda. W: Filozofia Wschodu. Beata Szymańska (red.). Wyd. 1. Cz. Bramińskie szkoły filozoficzne: Elementy filozofii jogi. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 71. ISBN 83-233-1487-X.
  3. 2.SACCIDANANDA. W: Ks. Franciszek Tokarz: Z filozofii indyjskiej. Kwestie wybrane. Maciej St. Zięba(przyg.). Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego KUL, 1990, s. 32, seria: Rozprawy Wydziału Filozoficznego (nr 50).
  4. Pramana i kaiwalja, czyli o poznaniu prawdziwym i o wyzwoleniu. W: Agata Świerzowska: Joga. Droga do transcendencji. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2009, s. 149, seria: Mała Biblioteka Religii. ISBN 978-83-7505-192-6. (pol.).
  5. Byt szczególny – człowiek. W: Małgorzata Ruchel: Ramakriszna. Filozof – mistyk – święty. Wyd. 1. Kraków: Zakład Wydawniczy „Nomos”, 2003, s. 82. ISBN 83-88508-40-7.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]