Red (album King Crimson)
Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| King Crimson | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
lipiec–sierpień 1974 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
40:37 (LP) | |||
| Wydawnictwo |
Island, Atlantic, Polydor, E.G., Virgin, Discipline Global Mobile[1] | |||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Red – album studyjny zespołu King Crimson, wydany w 1974 roku przez Island Records Ltd. Po zakończeniu nagrań, we wrześniu zespół zawiesił działalność.
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]1. „Red” (Fripp) 5:58 2. „Fallen Angel” (Fripp/Wetton/Palmer-James) 5:58 3. „One More Red Nightmare” (Fripp/Wetton) 7:07 4. „Providence” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford) 9:22 5. „Starless” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford/Palmer-James) 12:12 40:37
- Red – instrumentalny utwór skomponowany przez Roberta Frippa (razem z utworem „Blue”, który jednak nigdy nie został nagrany)[15][16].
- Fallen Angel – ostatni nagrany utwór King Crimson, w którym Robert Fripp gra na gitarze akustycznej. Na następnych nagraniach można usłyszeć jedynie jego gitarę elektryczną. Piosenkę rozpoczyna krótka, instrumentalna improwizacja wykonywana przez oryginalny skład z lat 1972-74 z Jamiem Muirem i Davidem Crossem. Wcześniejszą wersję utworu, znaną również jako „Improv: Fallen Angel”, można usłyszeć na wydawnictwie King Crimson Collectors’ Club – Live at the Zoom Club (October 13, 1972[17].
- One More Red Nightmare – utwór opowiada historię o mężczyźnie, który zasnął podczas podróży autobusem linii Greyhound (Really safe and sound/Asleep on the Greyhound). Śni, że znajduje się w samolocie a budzi się przed uderzeniem w ziemię. Utwór rozpoczyna się od charakterystycznego gitarowego riffu, by potem przejść w dynamiczną partię wokalną. Całości towarzyszy perkusja Bruforda. W środkowej i końcowej części pojawia się solo saksofonowe[potrzebny przypis].
- Providence – instrumentalny, całkowicie zaimprowizowany utwór nagrany podczas koncertu w Palace Theatre w Providence 30 czerwca 1974 roku. Jest jedyną koncertową pozycją na płycie. Dłuższa wersja utworu jest dostępna na koncertowym 4-płytowym albumie The Great Deceiver (płyta 1, utwór 7)[potrzebny przypis].
- Starless – najdłuższy utwór na albumie. Zaczyna się od dźwięków melotronu, gitary elektrycznej i saksofonu granych w sposób przywołujący „Epitaph” z płyty In the Court of the Crimson King. To wprowadzenie do części wokalnej o standardowej strukturze (zwrotka-refren). Środkowa sekcja utworu przypomina „The Talking Drum” z Larks’ Tongues in Aspic. Rozpoczyna się pojedynczymi brzmieniami zniekształconej gitary, perkusją i gitarą basową. Z czasem gra staje się głośniejsza i bardziej agresywna, mimo że tempo nie ulega zmianie a Fripp gra tylko dwa różne dźwięki. Ostatnia część utworu zaczyna się gwałtownym przejściem do szybkiego, jazzowego, saksofonowego solo ze zniekształconymi dźwiękami gitary prowadzącej i basowej oraz ekspresyjną perkusją Billa Bruforda. Piosenkę kończy krótka powtórka tematu otwierającego utwór[18].
Skład zespołu
[edytuj | edytuj kod]- Robert Fripp – gitary, melotron
- Bill Bruford – perkusja
- John Wetton – gitara basowa, śpiew
oraz
- David Cross – skrzypce
- Marc Charig – kornet
- Mel Collins – saksofon sopranowy
- Ian McDonald – saksofon altowy
- Robin Miller – obój
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ King Crimson – Red. Discogs. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- ↑ a b Bruce Eder: Red – King Crimson. AllMusic. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- ↑ King Crimson – Red. Album of the Year. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
- ↑ Robert Christgau: Robert Christgau: Consumer Guide ’70s: K. robertchristgau.com. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- ↑ Dennis Rieger: King Crimson – Red. laut.de. [dostęp 2024-04-13]. (niem.).
- ↑ Sam Sodomsky: Red: King Crimson. Pitchfork. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
- ↑ Red: King Crimson. Prog Archives. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- ↑ Red by King Crimson. Rate Your Music. [dostęp 2023-01-14]. (ang.).
- ↑ praise jimmy: King Crimson – Red. Sputnikmusic. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
- ↑ (red.) Nathan Brackett, (red.) Christian Hoard: The New Rolling Stone Album Guide. Wyd. 4. New York: Simon & Schuster, 2004, s. 456. ISBN 0-7432-0169-8. LCCN 2004058905. (ang.).
- ↑ Grzesiek Kszczotek. King Crimson: Płyty. „Tylko Rock”. Nr 15, s. 33, listopad 1992. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.
- ↑ Grzesiek Kszczotek. King Crimson. „Tylko Rock”. Nr 12 (76), s. 38, grudzień 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.
- ↑ Jordan Babula. King Crimson. „Teraz Rock”. Nr 8, s. 9, sierpień 2005. Warszawa: Orange Media. ISSN 1730-394X.
- ↑ Rob Young. THE CIRCUS THAT NEVER ENDS: Your guide to King Crimson on record. „Uncut”. Take 182, s. 22, July 2012. London: IPC Media. ISSN 1368-0722. [dostęp 2024-01-13]. (ang.).
- ↑ King Crimson: Red - An Analysis by Andrew Keeling [online], songsouponsea.com [dostęp 2023-12-21].
- ↑ D.G.M. Live, DGM HQ While in the [online], DGM Live, 20 czerwca 2012 [dostęp 2023-12-21] (ang.).
- ↑ King Crimson – Live At The Zoom Club (October 13, 1972). Discogs. [dostęp 2023-10-13]. (ang.).
- ↑ D.G.M. Live, King Crimson, 6th of October 1973 at University Of Texas [online], DGM Live, 8 marca 2004 [dostęp 2023-12-21] (ang.).