Przejdź do zawartości

Rozalia Celakówna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czcigodna Służebnica Boża
Rozalia Celakówna
Rozalia Celak
Apostołka intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa
mistyczka
Ilustracja
Rozalia Celakówna (luty 1941)
Data i miejsce urodzenia

19 września 1901
Jachówka

Data i miejsce śmierci

13 września 1944
Kraków

Czczona przez

Kościół katolicki

Szczególne miejsca kultu

bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie,
ul. Kopernika 26

Przyczyna śmierci

angina Plauta-Vincenta

Miejsce spoczynku

cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

pielęgniarka

Miejsce zamieszkania
  • Jachówka (1901–1924)
  • Kraków (1924–1944)
    • Narodowość

    polska

    Wyznanie

    katolickie

    Rodzice
  • Tomasz
  • Joanna z d. Kachnic
    • Odznaczenia
    Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
    Multimedia w Wikimedia Commons
    Cytaty w Wikicytatach
    Strona internetowa

    Rozalia Celakówna (również Rozalia Celak; ur. 19 września 1901 w Jachówce, zm. 13 września 1944 w Krakowie) – polska pielęgniarka, mistyczka[a], nazywana „apostołką intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa”[b] oraz Czcigodna Służebnica Boża Kościoła katolickiego.

    Życiorys

    [edytuj | edytuj kod]

    Lata dzieciństwa i młodości w Jachówce

    [edytuj | edytuj kod]

    Pochodziła z Małopolski (Beskid Makowski)[1]. Urodziła się 19 września 1901 w chłopskiej[c], religijnej rodzinie jako najstarsza z ośmiorga dzieci[d] Tomasza (syna Jana Celaka i Anny z domu Dudziak) i Joanny (córki Józefa Kachnic i Wiktorii z domu Skupień)[8]. Jej brat Stanisław[9] był pilotem w Dywizjonie 302, zaś najmłodszy Władysław[e] został salwatorianinem. Następnego dnia po urodzeniu (20 września) została ochrzczona w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce[8]. Codziennie w ich domu śpiewano godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, odmawiano Anioł Pański czy różaniec[10]. Uzupełnieniem tych praktyk była lektura: Pisma Świętego, prasy katolickiej czy książek religijnych[10]. Pierwszą nauczycielką prawd wiary była jej matka, która z zapałem troszczyła się o jej religijne wychowanie[8]. Mając sześć lat – jak sama przyznała – zaczęła odczuwać szczególną, mistyczną opiekę Chrystusa[11]. 1 września 1908 rozpoczęła naukę w szkole powszechnej w jej rodzinnej miejscowości, którą ukończyła 30 czerwca 1914, będąc wzorową uczennicą[12][13]. 11 maja 1911 przyjęła w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce pierwszą komunię świętą[12]. Mając trzynaście lat obrała św. Teresę od Dzieciątka Jezus za swoją szczególną patronkę duchową oraz mając czternaście lat św. Józefa[12]. 2 lipca 1917 przyjęła w kościele Matki Bożej Pocieszenia w Budzowie z rąk kard. Adama Stefana Sapiehy sakrament bierzmowania[14].

    W latach 1919–1926 przeszła szczególny okres w życiu duchowym, który w mistyce chrześcijańskiej nazywany jest tzw. „nocą duchową”[14]. Pielgrzymowała do sanktuariów maryjnych, do Częstochowy (Jasna Góra) czy do Kalwarii Zebrzydowskiej[14].

    Pobyt w Krakowie

    [edytuj | edytuj kod]

    27 sierpnia 1924 zdecydowała się opuścić dom rodzinny, wyjeżdżając do Krakowa, w celu wyboru życia konsekrowanego[15]. Pierwszym jej kierownikiem duchowym został jezuita o. Kazimierz Wach SJ, który podpowiedział jej, by poczyniła starania do wstąpienia do klasztoru wizytek przy ulicy Krowoderskiej w Krakowie[16]. Następnie w kościele św. Mikołaja spotkała spowiednika ks. dr. Jana Tobiasiewicza (był m.in. jednym z kierowników duchowych Anieli Salawy, późniejszej błogosławionej), który pomógł jej przełamać problemy „nocy duchowej”, a następnie został jej kolejnym kierownikiem duchowym.

    W kwietniu 1925 rozpoczęła pracę w szpitalu św. Łazarza, początkowo przez miesiąc na oddziale chirurgicznym, a następnie na oddziale dermatologicznym (wenerycznym) jako salowa[15]. Pod wpływem wiary oraz własnych przeżyć religijnych (m.in. adoracji Najświętszego Sakramentu) zaczęła mieć wizje[17]. Za radą kierownika duchowego ks. Tobiasiewicza wstąpiła 15 grudnia 1927 do klasztoru klarysek przy kościele św. Andrzeja przy ulicy Grodzkiej[17]. Trudne warunki bytowe w tym klasztorze były powodem jej problemów zdrowotnych, które spowodowały – po decyzji lekarza – że 1 marca 1928 zmuszona była do opuszczenia tego zakonu, powracając do pracy pielęgniarki w szpitalu św. Łazarza, na izbę przyjęć[18][19].

    15 września 1928 przeniosła się do kliniki okulistycznej, pracując tam na sali operacyjnej, by 30 listopada 1929 powrócić na oddział dermatologiczny[20]. Po kilkumiesięcznym kursie wieczorowym w Okręgowym Szpitalu Wojskowym w Krakowie, 26 marca 1933 zdała egzamin pielęgniarki Polskiego Czerwonego Krzyża[21], a 4 sierpnia 1937 zdała państwowy egzamin pielęgniarski[22]. Były to lata, w których miała kolejne wizje[23], dzięki którym powstała idea poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusa oraz intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa[24]. Za namową swoich kolejnych spowiedników: o. Henryka Jakubca OP – prowincjała dominikanów, o. Władysława Całki CSsR – redemptorysty a zwłaszcza o. Kazimierza Zygmunta Dobrzyckiego OSPPE – paulina, którzy byli jej następnymi kierownikami duchowymi, spisała swoje wewnętrzne doświadczenia[25]. Zwróciła się ona do o. Dobrzyckiego by ten interweniował u prymasa Polski kard. Augusta Hlonda w sprawie intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce[26]. Generał zakonu paulinów o. Pius Przeździecki OSPPE pod wpływem tych sugestii kilkakrotnie rozmawiał i pisał do kard. Hlonda w tej sprawie[27], a w maju 1938 doręczył mu nawet obszerny memoriał na kongresie Eucharystycznym w Budapeszcie[28]. Kard. Hlond zlecił następnie zbadanie jej przez lekarza, pod kątem zdrowia psychicznego, które odbyło się 17 i 21 września 1938 przez dr. Józefa Horodeńskiego w klinice neurologicznej w Krakowie, który wydał stosowne zaświadczenie dla władz kościelnych, informujące o jej zdrowiu[29].

    U schyłku życia

    [edytuj | edytuj kod]

    8 września 1944 w kościele św. Barbary w Krakowie była po raz ostatni w swoim życiu na mszy świętej, po której zapadła na zdrowiu[30]. 10 września przybyły do jej domu lekarz dr Koterla stwierdził anginę Plauta-Vincenta, po czym w wyniku pogorszenia stanu zdrowia 11 września została przewieziona dorożką do szpitala św. Łazarza[30]. Dzień później (12 września) przyjęła z rąk kapelana szpitalnego ks. Jaworka sakrament namaszczenia chorych[30]. Zmarła 13 września o godz. 2:00, we śnie w wyniku komplikacji zdrowotnych spowodowanych anginą Plauta-Vincenta, w obecności czuwających przy niej krewnych, siostry Marii, brata ks. Rafała i koleżanki Marii Żak[30]. Pogrzeb odbył się 15 września, po czym została pochowana na cmentarzu Rakowickim przy licznym udziale m.in. duchowieństwa[31]. W 1946 dokonano ekshumacji, podczas której pierwotną trumnę umieszczono w dodatkowej trumnie dębowej i przeniesiono do nowej mogiły[f][32].

    Grób Rozalii Celakówny na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

    Na mogile umieszczono rzeźbę stylizowanego serca z jej porcelanowym owalnym wizerunkiem, nad którym umieszczono niewielki krzyżyk.

    Tablica przodków

    [edytuj | edytuj kod]
    Tablica rodowodowa[33][34]
    Dziadkowie Jan Celak
    (~1840–?)
    Anna Dudziak
    (~1840–?)    		 Józef Kachnic
    (~1840–?)
    Wiktoria Skupień
    (~1850–?)
    Rodzice Tomasz Celak
    (17.12.1873–10.10.1951)[35]
    Joanna Kachnic
    (5.02.1876–22.09.1959)[36]
    Czcigodna Służebnica Boża Rozalia Celak
    (19.09.1901–13.09.1944)

    Publikacje

    [edytuj | edytuj kod]

    O. Kazimierz Dobrzycki zebrał, przechował i opracował jej pisma, notatki i listy, które następnie zostały wydane w paru pozycjach książkowych[37][38]:

    • Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 1. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2004. ISBN 83-7216-513-0. OCLC 644998617.
    • Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 2. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2005. ISBN 83-7216-571-8. OCLC 749730122.
    • Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomikach. T. 3. Skawina: Stanisław Leniartek Oficyna Wydawnicza „Q.S.D.”, 2005. ISBN 83-922204-2-0. OCLC 749730131.
    • Rozalia Celakówna (oprac. Małgorzata Czepiel): Wyznania z przeżyć wewnętrznych. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007. ISBN 978-83-7318-993-5. OCLC 892610038.
    • Rozalia Celakówna, Małgorzata Czepiel: Pisma. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2008. ISBN 978-83-7505-231-2. OCLC 542263493.

    Proces beatyfikacyjny

    [edytuj | edytuj kod]

    Pięć lat po jej śmierci (1949), z uwagi na opinię o świątobliwości jej życia podjęto pierwsze starania w celu wyniesienia jej na ołtarze. Pierwszym etapem tych starań było zebranie zeznań świadków jej życia[g] oraz spisanie podziękowań za łaski i cuda poczynione za jej wstawiennictwem, których zebrano kilkaset[31]. W okresie 1964–1967 o. Zygmunt Dobrzycki podjął starania w celu otwarcia jej procesu informacyjnego w archidiecezji krakowskiej, do którego przyłączyli się również inni księża, kierując do metropolity krakowskiego kard. Karola Wojtyły, późniejszego papieża i świętego stosowne pisma[39][37]. Starania te zakończyły się jednak niepowodzeniem[37].

    Następnie 28 sierpnia 1996 z inicjatywy Fundacji Serca Jezusa ze Szczyglic zwrócono się do kard. Franciszka Macharskiego z pismem w celu wyniesienia jej na ołtarze[37], który 5 listopada tegoż roku rozpoczął w kaplicy kardynalskiej przy ulicy Franciszkańskiej 3 jej proces beatyfikacyjny[40]. Odtąd przysługiwał jej tytuł Służebnicy Bożej. Powołano z upoważnienia kard. Macharskiego trybunał procesowy w składzie[40]:

    • ks. dr Stefan Ryłko CRL – delegat metropolity krakowskiego
    • ks. dr Józef Rapacz – promotor sprawiedliwości
    • Sylwia Kaczmarek (następnie dr Ewa Wieczorek) – postulator procesu
    • ks. Tadeusz Chromik SJ (następnie Marta Majewska) – notariusz
    • Elżbieta Dębska – notariusz

    Ponadto powołano komisję historyczną z przewodniczącym ks. prof. Ludwikiem Grzebieniem SJ oraz komisję teologiczną w następującym składzie[40]:

    24 listopada 1996 w Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, Fundacja Serca Jezusa w podziękowaniu za rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego ofiarowała dar w postaci złotej korony wykonanej przez krakowskiego artystę Tadeusza Rybskiego[41] dla figury Serca Jezusa, którą uroczyście nałożono w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie[42]. 14 grudnia tegoż roku Stolica Apostolska wydała tzw. nihil obstat dotyczący zgody na rozpoczęcie postępowania beatyfikacyjnego[43].

    Trybunał procesowy zakończył pracę w sierpniu 2000[44]. W związku z wyborem życia konsekrowanego przez postulatorkę Sylwię Kaczmarek i jej rezygnacji, nastąpiła od 7 października 2005 zmiana postulatorki na dr Ewę Wieczorek[45], po czym został nim ks. prof. Władysław Kubik SJ. Na szczeblu diecezjalnym proces zakończył się 17 kwietnia 2007 przez kard. Stanisława Dziwisza w kurii metropolitalnej, po czym akta zostały przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu[46][47]. Zgodnie z życzeniem kard. Dziwisza dalszym przebiegiem procesu wobec Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zajmować się będzie Prowincja Polski Południowej Towarzystwa Jezusowego[47]. 22 grudnia 2012 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, co otworzyło drogę do opracowywania tzw. Positio, które złożono w 2018[43]. 9 kwietnia 2022 decyzją papieża Franciszka podpisano dekret o heroiczności jej cnót[48][49] i od tej pory przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.

    Odznaczenia

    [edytuj | edytuj kod]

    17 sierpnia 1938 została odznaczona brązowym medalem za Długoletnią Służbę[50].

    Upamiętnienie

    [edytuj | edytuj kod]
    Sarkofag Rozalii Celakówny w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie

    Zobacz też

    [edytuj | edytuj kod]

    Uwagi

    [edytuj | edytuj kod]
    1. ↑ Do najcenniejszych należą zeznania o. Piusa Przeździeckiego, generała Zakonu Paulinów na Jasnej Górze, o. Henryka Jakubca, jako długoletniego spowiednika mistyczki (→ Celakówna i Czepiel 2008 ↓, s. 7 (Wprowadzenie))
    2. ↑ W wydawnictwie jezuickim WAM jako pierwsza publikacja na temat Rozalii Celakówny ukazała się książka Wielkie wezwanie Serca Jezusa do narodu polskiego pod redakcją Sylwii Kaczmarek i Anny Matusiak na podstawie publikacji o. Zygmunta Dobrzyckiego OSPPE i o. Sykstusa Szafrańca OSPPE Rozalia Celakówna Apostołka Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa wydanej przez Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa w Chicago w 1994 (→ Bejda 2014 ↓ oraz Celakówna i Czepiel 2008 ↓, s. 7 (Wprowadzenie)).
    3. ↑ Rodzice posiadali niespełna dwa hektary ziemi (→ Wieczorek 2006 ↓, s. 2).
    4. ↑ Rodzeństwo Rozalii to: Anna (1903–1952)[2], Maria (1905–1989)[3], Józef (1907–1955)[4], Franciszek – zmarł w dzieciństwie, Anastazja (1911–1992)[5], st. sierż. pilot Stanisław (1914–1995)[6] i ks. Władysław Rafał SDS (1922–2000)[7] (→ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 225).
    5. ↑ Władysław Celak urodził się 24 kwietnia 1922 w Jachówce. Mając 22 lata wybrał drogę życia konsekrowanego wstępując do salwatorianów. Nowicjat rozpoczął 10 października 1944 w Krakowie (Zakrzówek) przyjmując imię zakonne Rafał. Profesję wieczystą przyjął 11 października 1948. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w tajnym studium salwatorianów w Krakowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie przyjął 5 czerwca 1949 z rąk abp. Michała Godlewskiego. Był wychowawcą kleryków jako prefekt i rektorem salwatorianów. Pełnił obowiązki superiora w salwatoriańskich placówkach w Warszawie, Nałęczowie i Krakowie oraz polskiej prowincji salwatorianów jako sekretarz, ekonom, a następnie jako wikariusz prowincjalny. Był kapelanem sióstr salwatorianek w Goczałkowicach-Zdroju i franciszkanek w Kłodzku. Zmarł 3 lutego 2000 w szpitalu w Krakowie. Spoczywa na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie w grobowcu salwatorianów.
    6. ↑ Lokalizacja grobu: kwatera XLVIII zachodnia, mogiła 9 (→ OpenStreetMap).
    7. ↑ Mając na uwadze opinię o świątobliwości jej życia przesłuchano powołanych świadków. 8 listopada 1947 zeznawała w Krakowie siostra miłosierdzia Bronisława Felicja Bialik SM, współpracownica Rozalii w szpitalu św. Łazarza, 27 października 1950 zeznań udzielił jej brat ks. Rafał Celak. 4 stycznia 1955 najobszerniejsze zeznanie w kurii metropolitalnej w Krakowie złożyła jej koleżanka, pielęgniarka Anna Polak zamieszkała w Krakowie przy ul. Radziwiłłowskiej 8, następnie 28 kwietnia 1960 zeznawała była kierowniczka apteki szpitala św. Łazarza w Krakowie mgr Zofia Sławikowa zamieszkała w Krakowie przy ul. Mikołajskiej 28, potem 6 maja 1960 zeznania złożyła higienistka Stanisława Schneikart zamieszkała w Krakowie przy ul. Blich 3/8 oraz 7 sierpnia 1960 zeznawała ksieni klasztoru sióstr klarysek w Krakowie s. Antonina Janusz OSC (→ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 117–160).

    Przypisy

    [edytuj | edytuj kod]
    1. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 1.
    2. ↑ Ś.p. Celak Anna, [w:] Cmentarz parafialny w Jachówce [online], mogily.pl [dostęp 2022-04-18].
    3. ↑ Szukaj grobu (Imię: Maria, Nazwisko: Celak, Rok śmierci: 1989), [w:] Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-04-20].
    4. ↑ Ś.p. Celak Józef, [w:] Cmentarz parafialny w Jachówce [online], mogily.pl [dostęp 2022-04-18].
    5. ↑ Ś.p. Celak Anastazja, [w:] Cmentarz parafialny w Jachówce [online], mogily.pl [dostęp 2022-04-18].
    6. ↑ Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947 (Celak Stanisław) [online], listakrzystka.pl [dostęp 2022-04-18] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-08].
    7. ↑ Śp. Władysław Celak, [w:] Cmentarz parafialny w Krakowie [online], krakowsalwator.artlookgallery.com [dostęp 2022-04-18].
    8. ↑ a b c Leniartek 2006 ↓, s. 1.
    9. ↑ Brat Rozalii Stanisław Celak, [w:] Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Sekretariat Generalny Archidiecezja Krakowska [online], nspj.jezuici.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-10-04].
    10. ↑ a b Wieczorek 2006 ↓, s. 2.
    11. ↑ Leniartek 2006 ↓, s. 1–2.
    12. ↑ a b c Leniartek 2006 ↓, s. 2.
    13. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 4.
    14. ↑ a b c Leniartek 2006 ↓, s. 3.
    15. ↑ a b Leniartek 2006 ↓, s. 4.
    16. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 5.
    17. ↑ a b Leniartek 2006 ↓, s. 5.
    18. ↑ Leniartek 2006 ↓, s. 5–6.
    19. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 7.
    20. ↑ Leniartek 2006 ↓, s. 6.
    21. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 11.
    22. ↑ Leniartek 2006 ↓, s. 7.
    23. ↑ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 49–85.
    24. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 24–25.
    25. ↑ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 93–98.
    26. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 16.
    27. ↑ Pius Przeździecki, List alarmujący Generała O.O. Paulinów z Jasnej Góry w Częstochowie, Księdza dra Piusa Przeździeckiego do Księdza Kardynała dra Augusta Hlonda Prymasa Polski, sanctus.pl, 20 kwietnia 1939 [zarchiwizowane z adresu 2022-12-03].
    28. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 16–17.
    29. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 17.
    30. ↑ a b c d Leniartek 2006 ↓, s. 8.
    31. ↑ a b Leniartek 2006 ↓, s. 9.
    32. ↑ Dobrzycki i Szafraniec 1998 ↓, s. 88.
    33. ↑ Marek Jerzy Minakowski, Rozalia Celak (ID: sw.637826), [w:] Wielka genealogia Minakowskiego [online], sejm-wielki.pl [dostęp 2022-01-16].
    34. ↑ Kubik 2021 ↓, s. 14.
    35. ↑ Ś.p. Celak Tomasz, [w:] Cmentarz parafialny w Jachówce [online], mogily.pl [dostęp 2022-04-10].
    36. ↑ Ś.p. Celak Joanna, [w:] Cmentarz parafialny w Jachówce [online], mogily.pl [dostęp 2022-04-10].
    37. ↑ a b c d Historia starań o otwarcie procesu S.B. Rozalii Celakówny, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-04-13].
    38. ↑ Celakówna, Rozalia (1901–1944), [w:] Katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych Nukat [online], nukat.edu.pl [dostęp 2017-05-30].
    39. ↑ Wieczorek 2006 ↓, s. 22.
    40. ↑ a b c Grażyna Berger, Relacja z otwarcia procesu kanonizacyjnego, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl, 5 listopada 1996 [zarchiwizowane z adresu 2019-12-28].
    41. ↑ Opis wotum, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-09-03].
    42. ↑ Złota korona dla Jezusa Króla, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-12-06].
    43. ↑ a b ~1944~ (Rozalia Celak) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2016-05-30] (ang.).
    44. ↑ Relacja z zamknięcia procesu kanonizacyjnego, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-03-11].
    45. ↑ Zmiana Postulatora w procesie S.B. Rozalii, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-11-11].
    46. ↑ Zamknięcie procesu kanonizacyjnego S.B. Rozalii Celakówny na szczeblu diecezjalnym, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-04-18].
    47. ↑ a b Komunikat Biura Postulacji Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, [w:] Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Sekretariat Generalny Archidiecezja Krakowska [online], nspj.jezuici.pl, 29 lipca 2012 [zarchiwizowane z adresu 2021-09-21].
    48. ↑ Decreti della Congregazione delle Cause dei Santi, 09.04.2022 [online], press.vatican.va [zarchiwizowane z adresu 2022-10-13] (wł.).
    49. ↑ Robert Więcek, Świętość to miłość – coraz bliżej beatyfikacji Rozalii Celakówny! [online], niedziela.pl, 9 kwietnia 2022 [zarchiwizowane z adresu 2022-05-04].
    50. ↑ Służebnica boża Rozalia Celakówna - życiorys i posłannictwo, [w:] Stowarzyszenie „Róża” [online], gloria.tv, 18 marca 2007 [zarchiwizowane z adresu 2016-11-17].
    51. ↑ Sarkofag, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-12-04].
    52. ↑ Kraków (mapa) 1:1500 [online], pl.mapy.cz [dostęp 2017-05-11].
    53. ↑ Szczyglice (mapa) 1:6000 [online], pl.mapy.cz [dostęp 2017-05-11].
    54. ↑ Stowarzyszenie „Róża”, [w:] Stowarzyszenie „Róża” przyjaciół Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny [online], intronizacja.pl [zarchiwizowane z adresu 2019-07-20].
    55. ↑ Dalsze prace na działce Sł. Bożej Rozalii Celakówny, [w:] Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu [online], nspj.jezuici.pl, 21 czerwca 2014 [zarchiwizowane z adresu 2021-09-21].
    56. ↑ Uroczysta Msza św. w Bieńkówce w 70 lecie śmierci Sł Bożej Rozalii Celakówny, [w:] Dzieło Osobistego Poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu [online], nspj.jezuici.pl, 15 września 2014 [zarchiwizowane z adresu 2022-11-29].
    57. ↑ Izba pamięci służebnicy bożej Rozalii Celakówny w Jachówce [online], nspj.jezuici.pl, 12 lipca 2020 [zarchiwizowane z adresu 2022-11-29].
    58. ↑ Izba pamięci Rozalii Celakówny w Jachówce [online], intronizacjanspj.pl [zarchiwizowane z adresu 2023-09-30].
    59. ↑ Pieśń o Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-04-09].
    60. ↑ Nowenna o uproszenie łask, [w:] Strona poświęcona Służebnicy Bożej Rozalii Celakównie [online], rozalia.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-06-29].

    Bibliografia

    [edytuj | edytuj kod]

    Linki zewnętrzne

    [edytuj | edytuj kod]
    Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rozalia_Celakówna&oldid=74949112”