SM Tb 64F
Torpedowce typu Kaiman w Poli, 1912 - drugi Triton | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki | |
Wodowanie | |
K.u.K. Kriegsmarine | |
Nazwa |
Triton → Tb 64F → Tb 64 |
Wejście do służby | |
Wycofanie ze służby | |
Los okrętu |
złomowany po 1920 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
projektowa 210 t |
Długość |
pełna: 56,9 m |
Szerokość |
5,4 m |
Zanurzenie |
1,4 m |
Napęd | |
2 kotły parowe 1 maszyna parowa o mocy indykowanej 3000 KM | |
Prędkość |
26,2 węzła |
Uzbrojenie | |
4 x armata okrętowa 47 mm L/33 1 x karabin maszynowy 8 mm (od 1915 roku) 3 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm | |
Załoga |
38 |
SM Tb 64F – austro-węgierski torpedowiec z początku XX wieku i okresu I wojny światowej, piętnasta jednostka typu Kaiman. Do 1913 roku nosił nazwę Triton, od roku 1917 sam numer 64 – skrót przed numerem SM Tb oznaczał Seiner Majestät Torpedoboot (torpedowiec Jego Cesarskiej Mości).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Stępkę pod budowę okrętu położono w stoczni Danubius-Werft w Fiume (ob. Rijeka) 26 lipca 1907 roku, kadłub wodowano 18 lipca 1908 roku, a okręt oddano do służby 31 grudnia tego roku[1]. Wraz z budowanym równolegle „Hydra” stanowiły pierwsze torpedowce tego typu zbudowane we Fiume. Początkowo nosił nazwę „Triton” (Tryton), lecz od 1 stycznia 1914 roku zastąpiono ją przez alfanumeryczne oznaczenie 64 F („F” oznaczało, że okręt zbudowano w Fiume)[1]. Rozkazem z 21 maja 1917 roku z oznaczenia torpedowca usunięto ostatnią literę i do końca wojny nosił on tylko numer 64[3].
Okręt brał udział w I wojnie światowej. Po wojnie okręt w ramach podziału floty Austro-Węgier przekazano Wielkiej Brytanii, która sprzedała go w 1920 roku włoskiej stoczni złomowej[3].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Okręt posiadał dwa kotły parowe typu Yarrow i jedną pionową czterocylindrową maszynę parową potrójnego rozprężania. Okręt uzbrojony był w cztery armaty kalibru 47 mm L/33 (po dwie na każdej z burt) oraz trzy wyrzutnie torped kalibru 450 mm. W 1915 roku uzbrojenie wzmocniono pojedynczym karabinem maszynowym Schwarzlose 8 mm[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985, s. 339. ISBN 978-0-87021-907-8. (ang.).
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. Londyn, 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.)