Staccato

Staccato (wym. stakkato; wł. oderwany, oddzielony) – technika artykulacji w grze na instrumentach muzycznych, w której kolejne dźwięki są grane oddzielnie, ze skracaniem ich wartości^[1].

W grze na gitarze, harfie czy innych instrumentach strunowych szarpanych staccato wykonuje się poprzez natychmiastowe uciszenie struny po jej szarpnięciu, lub poprzez szarpanie strun już lekko przytrzymanych.^[2]

W przypadku instrumentów klawiszowych staccato polega na szybkim uderzeniu w klawisz i poderwaniu w górę dłoni w nadgarstku.

W instrumentach smyczkowych staccato polega na „puszczeniu” smyczka, żeby się zatrzymał, lub oderwaniu go od struny.

W instrumentach dętych z kolei na skróceniu trwania dźwięku oraz specyficznym ataku (np. na trąbce) przez delikatnie ostrzejszy atak na sylabie ta. Wyróżnia się ponadto dwa rodzaje staccata na instrumentach dętych, umożliwiające szybszą repetycję: podwójne oraz potrójne.

W notacji muzycznej staccato zaznacza się kropką nad lub pod nutą, w zależności od tego, w którą stronę pałeczka jest skierowana.

Przypisy

↑ Willi Apel, Harvard Dictionary of Music (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1960), s. 708.
↑ Michael Kennedy and Joyce Bourne, "Staccato", The Concise Oxford Dictionary of Music (Oxford and New York: Oxford University Press, 1996).

[1] Willi Apel, Harvard Dictionary of Music (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1960), s. 708.

[2] Michael Kennedy and Joyce Bourne, "Staccato", The Concise Oxford Dictionary of Music (Oxford and New York: Oxford University Press, 1996).

[1]

[2]