Tadeusz Parpan

Tadeusz Parpan

Pełne imię i nazwisko	Tadeusz Piotr Parpan
Data i miejsce urodzenia	16 listopada 1919 Kraków
Data i miejsce śmierci	21 kwietnia 1990 Kraków
Obywatelstwo	polskie
Wzrost	186 cm
Pozycja	środkowy pomocnik, stoper
Informacje klubowe
Klub	brak (koniec kariery)
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1934–1939 Łagiewianka Łagiewniki 1945–1950 Cracovia/Ogniwo Kraków 75 (15) 1951–1952 Włókniarz Kraków 6 (0) 1952–1955 Start-Oldboye
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1947–1950 Polska 20 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1954 Ogniwo/Sparta Kraków

Tadeusz Piotr Parpan (ur. 16 listopada 1919 w Krakowie, zm. 21 kwietnia 1990 tamże) – polski piłkarz, środkowy pomocnik, 20-krotny reprezentant Polski (1947–50). Zawodnik Łagiewianki Kraków, Cracovii, i Garbarni Kraków. Mistrz Polski (z Cracovią 1948). W latach 60. kierownik sekcji piłki nożnej.

Życiorys

Grób Tadeusza Parpana na cmentarzu Rakowickim

Urodził się 16 listopada 1919 w Krakowie. Pochodził z typowo piłkarskiej rodziny, z Łagiewnik. Ojciec, Piotr, współorganizował Klub Sportowy Łagiewianka, synowie Tadeusz i Leopold uganiali się za piłką na łagiewnickich łąkach. Podczas okupacji hitlerowskiej peryferyjne Łagiewniki stały się doskonałym miejscem do rozgrywania meczów piłkarskich. W roku 1943 K.S. Łagiewianka zorganizowała turniej na swoim boisku, z okazji 15-lecia klubu, na którym wystąpiły najsilniejsze piłkarskie drużyny Krakowa: Cracovia, Garbarnia i Wisła. Piłkarze z Łagiewnik nie ulękli się magii wielkich nazwisk, przegrywając honorowo po wyrównanej grze z Wisłą 0:3 i Garbarnią 0:2. W meczach tych w składzie Łagiewianki widnieją nazwiska Parpan I (Tadeusz) oraz Parpan II (Leopold). Potyczki w Łagiewnikach obserwowali ludzie Cra­covii, przedwojenny środkowy napastnik, reprezentant Polski i kapitan związkowy PZPN Józef Kałuża, łowca talentów, trener i działacz Ignacy Książek oraz Józef Wilk.

Talent Tadeusza został dostrzeżony i wkrótce założył on pasiastą koszulkę Cracovii, brat Leopold przeszedł za miedzę i występował z powodzeniem na skrzydle w Garbarni. Losy piłkarskiej kariery Tadeusza Parpana i rozkwit talentu nabrały właściwych rozmiarów. Jako zawodnik biało-czerwonych, współtworzył wielką piłkarską Cracovię drugiej połowy lat czterdziestych. Występując na pozycji środkowego pomocnika (w późniejszym systemie gry WM była to rola stopera) obok tej miary graczy, jak bracia Edward i Marian Jabłońscy, Eugeniusz i Sta­nisław Różankowscy, czy Władysław Gędłek. Za­owocowało to wywalczeniem przez pasiaków tytułu mistrza Polski w roku 1948 oraz wicemistrzostwa rok później.

Klasa Tadeusza Parpana była bezsporna, w reprezentacyjnej koszulce z białym orłem na piersiach bronił barw narodowych w latach 1947–50 w dwudziestu meczach, strzelając jedną bramkę należy pamiętać, że reprezentacja Polski w tym czasie nie rozgrywała tak dużej liczby meczów, jak to ma miejsce obecnie. Był piłkarzem szanowanym na boisku i poza nim, o dużym autorytecie. Już po czterech meczach w reprezentacji przyjął opaskę kapitańską. Powojenna Cracovia miała odpowiednią renomę, co powodowało rozliczne kontakty z czołowymi drużynami europejskimi, jak Slavia Praga, IFK Norrköping, Partizan Belgrad, Kispest Budapeszt. Występy w reprezentacji Polski oraz w meczach międzynarodowych stwarzały możliwość pokazania swoich umiejętności w Europie. Rewelacyjna gra Tadeusza Parpana spodobała się specom piłkarskim. Efektem dobrej gry było powołanie na mecz Europa - Wielka Brytania, w którym jednak nie wystąpił, z przyczyn politycznych. Wielkolud z Cracovii, jak go nazywano, miał 186 cm wzrostu i ponad 8O kg wagi. Wyróżniał się doskonałym przeglądem pola i znakomitą grą głową, operował piłką z obu nóg. Kibice mówili o nim, że tak dobrze czyścił przedpole bramki Cracovii, że bramkarze pozostawali bezrobotni.
Tadeusz Parpan rozegrał w barwach Cracovii 229 meczów, występując w pasiakach do roku 1950. W rok później, w wieku 32 lat, zakończył karierę w Garbarni, gdzie występował na boisku wspólnie z bratem. Był przykładem sportowca, który godnie znalazł swoje miejsce w życiu. Z wykształcenia inżynier, pracował na Politechnice Krakowskiej, Związany z Cracovią na dobre i złe, w latach 60. zajmował stanowisko kierownika sekcji piłki nożnej. Zmarł w Krakowie 21 kwietnia 1990 roku. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (pas 33a-płn.-13).

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski, Cracovia. 100 lat prawdziwej historii, Wydawnictwo GiA, Katowice 2006 (10. część cyklu „Kolekcja klubów” tegoż wydawnictwa)