Tambja sagamiana

Tambja sagamiana
(Baba, 1955)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Rząd	nagoskrzelne
Podrząd	Doridina
Infrarząd	Doridoidei
Nadrodzina	Polyceroidea
Rodzina	Polyceridae
Podrodzina	Nembrothinae
Rodzaj	Tambja
Gatunek	Tambja sagamiana
Synonimy
Nembrotha sagamiana Baba, 1955

Tambja sagamiana – gatunek ślimaka z rzędu nagoskrzelnych i rodziny Polyceridae. Zamieszkuje pacyficzne wybrzeża Japonii, Korei Południowej i Tajwanu.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1955 roku przez Kikutarō Babę pod nazwą Nembrotha sagamiana. Jako miejsce typowe wskazał on Zatokę Sagami. W 1967 roku przeniesiony został do rodzaju Tambja przez Roberta Burna. W 2006 roku Marta Pola, J. Lucas Cervera i Terrence M. Gosliner dokonali rewizji taksonomicznej rodzaju podając bardziej rozbudowany opis gatunku. Dokonali oni również analizy filogenetycznej, z której wynika, że Tambja sagamiana zajmuje pozycję siostrzaną dla kladu tworzonego przez Tambja verconis i Tambja stegosauriformis.

Morfologia

Forma barwna sfotografowana w Parku Narodowym u wybrzeży wysp Izu

Ślimak o wydłużonym ciele osiągającym do 130 mm długości. Ubarwienie ma niebieskie z licznymi pomarańczowożółtymi, czarno obrzeżonymi plamkami na wierzchu ciała, zielonymi skrzelami oraz pomarańczowożółtą, cienko i czarno obwiedzioną przepaską dookoła nogi. Niekiedy plamkowanie ciała przybiera barwę zielonożółtą. Powierzchnia ciała jest gładka z dużymi, nie łączącymi się ze sobą guzkami na jego wierzchu i bokach oraz mniejszymi i bardziej licznymi guzkami na końcu nogi.

Fałd nakrywający głowową część ciała, zwany welonem frontalnym, zredukowany jest do postaci szerokiej listewki. Rinofory podzielone są wcięciami na około 55 blaszek i mają możliwość kurczenia się do środka wysokich, stożkowatych osłonek. Niewielkich rozmiarów czułki gębowe mają grzbietobrzusznie spłaszczoną formę z poziomym rowkiem. Boki ciała między rinoforami a czułkami gębowymi zaopatrzone są w wyniesione struktury o owalnej, blaszkowatej formie. Warga ma oskórek pozbawiony ząbków. Masa bukalna wyposażona jest w parę długich, szerokich i ziarnistych ślinianek obejmujących przełyk. Tarka ma w jednym szeregu jeden ząb środkowy (osiowy), parę zębów bocznych wewnętrznych i trzy pary zębów bocznych zewnętrznych. Szeregów tych jest 20–26. Zęby środkowe mają kształt znacznie szerszego niż wyższego prostokąta o wciętej przedniej krawędzi i pozbawionego ząbkowania. Zęby boczne wewnętrzne mają po dwa guzki zębowe, z których zewnętrzny jest prostokątny, a wewnętrzny jest rozdwojony na dwa ostre ząbki, z których z kolei górny ma piłkowaną krawędź wewnętrzną. Zęby boczne zewnętrzne są płytkowato spłaszczone, pozbawione guzków, a ich rozmiary maleją ku krawędziom tarki. Skrzela rozmieszczone są w półkolistym wieńcu dookoła stożkowatej brodawki analnej i nie mają możliwości kurczenia się. Kształt ich jest trójpierzasty z głęboko rozwidlonymi gałęziami bocznymi.

Gonopor leży po prawej stronie ciała, w połowie odległości między rinoforami a skrzelami. Triauliczne narządy rozrodcze cechują się wąskim i wydłużonym kanałem preampullatoryjnym rozszerzonym następnie w duży i grubościenny gruczoł obojnaczy (ampullę) o kształcie litery „S”, rozdzielający się na przewód obojnaczy i nasieniowód. Niewielkich rozmiarów prostata ograniczona jest do skręconego odcinka nasieniowodu. Końcowa część nasieniowodu przechodzi w prącie uzbrojone licznymi kolcami. Przewód pochwowy jest krótki i przyłączony do dużej, okrągłej torebki kopulacyjnej. Zbiornik nasienny jest mniejszy od torebki, gruszkowaty w kształcie, połączony krótkim przewodem z pochwą. Jajowód jest smukły i łączy się z odsiebną częścią pochwy. Gruczoł pochwowy jest duży i grubościenny.

Ekologia i występowanie

Gatunek zachodniopacyficzny. Znany jest z wód przybrzeżnych Japonii (od Honsiu po Riukiu), Korei Południowej i Tajwanu. Wchodzi w skład bentosu. Tak jak inni przedstawiciele rodzaju jest drapieżnikiem, żerującym na mszywiołach.