Przejdź do zawartości

Teratyn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teratyn
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

hrubieszowski

Gmina

Uchanie

Liczba ludności (2021)

334[2][3]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-510[4]

Tablice rejestracyjne

LHR

SIMC

0904204[5]

Położenie na mapie gminy Uchanie
Mapa konturowa gminy Uchanie, po prawej znajduje się punkt z opisem „Teratyn”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Teratyn”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Teratyn”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Teratyn”
Ziemia50°53′57″N 23°45′09″E/50,899167 23,752500[1]
Nieoficjalny herb wsi Teratyn

Teratynwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie hrubieszowskim, w gminie Uchanie[5][6].

Integralne części wsi Teratyn[5][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
1026639 Wojnowe przysiółek

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Uchanie[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 391 mieszkańców i była piątą co do liczby ludności miejscowością gminy[8].

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława[9].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o Teratynie pochodzi z 1429 r.[10] Był wówczas miastem, założonym na prawie magdeburskim. Rozwój umożliwiało mu położenie na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych Lublin-Włodzimierz oraz Chełm-Bełz. W 1462 r. król Kazimierz Jagiellończyk nadał miasto Jakubowi i Mikołajowi Koniecpolskim za ich zasługi podczas wojny trzynastoletniej z Zakonem Krzyżackim. Jan Koniecpolski (syn Mikołaja) – sędzia ziemski lubelski, właściciel (ok. 1651 roku) Teratyna, rozbudował tu swój dwór obronny.

Prawdopodobnie wskutek powstania pobliskich Uchań w 1484 r. oraz najazdów Tatarów w latach 16211624 r. Teratyn stracił prawa miejskie w 1629 r. Pozostałością po miejskiej przeszłości jest rynek w centrum wsi z odchodzącymi czterema ulicami z narożników. Od XVI wieku istniał tu murowany dwór, od 1845 r. karczma, a od 1880 r. murowana cerkiew, wzniesiona na miejscu starszej, drewnianej, z XVIII w.[11], przemieniona w 1947 r. na kościół rzymskokatolicki, w którym znajduje się słynący cudami obraz Matki Boskiej Zaturskiej, pochodzący z Zaturzec na Wołyniu. We wsi znajdują się ponadto cmentarze grzebalne: rzymskokatolicki (czynny, założony w 1948) i prawosławny (nieczynny, użytkowany do 1947)[11].

W sierpniu 1972 wieś wizytował Edward Gierek.

Ludzie

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 139421
  2. Wieś Teratyn w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-02-06], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-02-06].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1290 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-11-18]. 
  7. Jednostki pomocnicze gminy Uchanie. Urząd Gminy Uchanie. [dostęp 2015-11-21].
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. Opis parafii stronie diecezji
  10. Bondyra 1993 ↓.
  11. a b D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994, s. 260–261.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]