Władysław Liro
| |
 podpułkownik piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Władysław Jan Liro |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1891 |
| Data i miejsce śmierci |
20 lipca 1970 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| |
| Odznaczenia | |
      
| |
Władysław Jan Liro (ur. 29 sierpnia 1891 w Krakowie, zm. 20 lipca 1970 tamże) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 29 sierpnia 1891 w Krakowie, w rodzinie Jana i Marii z Ruzawskich[1]. W 1911 zakończył naukę w klasie VIIIb Gimnazjum św. Anny w Krakowie i zdał maturę[2][3]. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[3]. Do wybuchu I wojny światowej ukończył sześć semestrów[3].
1 sierpnia 1914 został powołany do cesarskiej i królewskiej Armii[4]. W październiku tego roku został ranny pod Rudnikiem nad Sanem[5]. Jego oddziałem macierzystym był 2 Tyrolski Pułk Strzelców Cesarskich[6][7]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[8][9]. W armii zaborczej służył do 4 listopada 1918, kiedy to dostał się do włoskiej niewoli[4]. 20 grudnia tego roku wstąpił do Armii Polskiej we Włoszech, a później do Armii Polskiej we Francji[10]. Od 1 kwietnia 1919 służył w 1 pułku czołgów[3]. Został oficerem 6. kompanii czołgów[11]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami dowodził 3. kompanią czołgów[12].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 229. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 59. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].
Z dniem 1 lutego 1927 został przeniesiony do Szkoły Czołgów i Samochodów w Warszawie na stanowisko dyrektora nauk[15][16]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta szkoły, która w następnym roku została przemianowana na Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[3][17]. 24 grudnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień podpułkownika w korpusie oficerów piechoty i 24. lokatą[18][19]. 1 sierpnia 1933 został przeniesiony do 55 pułku piechoty w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[20][21]. W październiku 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Wołkowysk, a trzy lata później przeniesiony do Dowództwa Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Studiów[22][23]. 18 września 1939 przekroczył granicę i został internowany na terytorium Królestwa Rumunii[24]. Od 8 lutego 1941 do 1 kwietnia 1945 przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu VI B Dössel[24][25]. Po uwolnieniu z niewoli do 5 maja 1946 pozostawał w Polskim Obozie Wojskowym w Dössel[24]. 30 maja 1946 został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Kraków Miasto[26].
Zmarł 20 lipca 1970 w Krakowie[27]. Był żonaty ze Stanisławą z Krasuckich, dzieci nie miał[28].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3387[29][1][30]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[31][32]
- Srebrny Krzyż Zasługi[33]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 2 – 19 marca 1933[34]
- austro-węgierskie
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Brązowy Medal Waleczności
- Krzyż Wojskowy Karola
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 63.
- ↑ a b c d e Arkusz ↓, s. 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 646.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 818.
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 261.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 303.
- ↑ Arkusz ↓, s. 2–4.
- ↑ Piwoszczuk 1935 ↓, s. 6.
- ↑ Piwoszczuk 1935 ↓, s. 35, 39, 75, 77, 107, 110, 111.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 41.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 734.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 11 lutego 1927, s. 49.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 122, 174.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23, 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929, s. 439.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 12, w marcu 1939 zajmował 8. lokatę.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 194.
- ↑ Arkusz ↓, s. 3.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 436.
- ↑ a b c Arkusz ↓, s. 3, 4.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-07-10].
- ↑ Arkusz ↓, s. 1, 4.
- ↑ Władysław Liro. Internetowa Encyklopedia Wisły Kraków. [dostęp 2023-07-11].
- ↑ Arkusz ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 10.
- ↑ Piwoszczuk 1935 ↓, s. 118.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933, s. 73.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Liro Władysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.3-231 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-11].
- Arkusz ewidencji personalnej Władysława Jana Liro. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.14867 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-10].
- Sprawozdanie Dyrektora C. K. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1911. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1911.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Michał Piwoszczuk: Zarys historji wojennej 1-go pułku czołgów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1935, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920. OCLC 891303951.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jeńcy Oflagu VI B Dössel
- Komendanci uzupełnień II Rzeczypospolitej
- Ludzie urodzeni w Krakowie
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni odznaką „Znak Pancerny”
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 1 Pułku Czołgów (II RP)
- Oficerowie Armii Polskiej we Francji 1917–1919
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Krzyżem Wojskowym Karola
- Polacy odznaczeni Medalem Waleczności
- Polacy odznaczeni Medalem Zasługi Wojskowej Signum Laudis
- Polacy – oficerowie armii austro-węgierskiej
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zastępcy dowódcy 55 Poznańskiego Pułku Piechoty
- Zmarli w 1970
- Żołnierze Armii Polskiej we Włoszech 1918–1919
- Żołnierze Wojska Polskiego internowani w Rumunii w czasie II wojny światowej