Wenera 3
| Inne nazwy |
3MV-3 (no. 1) |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR |
1965-092A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | |
| Apocentrum |
0,99 au[1] |
| Okres obiegu |
277 d[1] |
| Nachylenie | |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
16 listopada 1965 (04:19 UTC) |
| Data lądowania |
1 marca 1966 |
| Koniec misji |
16 lutego 1966 |
| Wymiary | |
| Wymiary |
wysokość ok. 4,2 m; średnica 1,1 m |
| Masa całkowita |
960 kg |
Wenera 3 (ros. Венера, co znaczy „Wenus”) – radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus. Należała do programu Wenera. Lądownik Wenery 3 był pierwszym obiektem zbudowanym przez człowieka, który dotarł do powierzchni ciała niebieskiego innego niż Księżyc, a nastąpiło to 1 marca 1966[2]. W wyniku utraty kontaktu z sondą dwa tygodnie wcześniej, nie odebrano z niego żadnych danych[2].
Cele naukowe
[edytuj | edytuj kod]- Badania promieniowania korpuskularnego i pola magnetycznego między Ziemią a Wenus oraz w otoczeniu Wenus.
- Dostarczenie obrazów Wenus za pośrednictwem aparatury TV.
- Zbadanie gęstości i temperatury atmosfery za pomocą lądownika (lądowanie odbyło się przy użyciu spadochronu).
Opis misji
[edytuj | edytuj kod]Start Wenery 3 nastąpił 16 listopada 1965 o 04:19 GMT z kosmodromu Bajkonur rakietą Mołnia 8K78M. Po osiągnięciu okołoziemskiej orbity parkingowej ostatni człon rakiety – Tyazheliy Sputnik (numer COSPAR 1965-092B) skierował ją w stronę Wenus. Zadaniem sondy było lądowanie na powierzchni Wenus, w związku z czym była wyposażona w oddzielny zespół lądowania, zbudowany w postaci kuli o średnicy 900 mm. Człon orbitalny zawierał silnik służący do korekty orbity, aparaturę radiową, panele z bateriami słonecznymi, szukacze Słońca, Ziemi i gwiazdy Canopus, aparaturę do pomiarów w przestrzeni kosmicznej oraz układy kierujące działaniem poszczególnych zespołów[3].
Lądownik zawierał system łączności, instrumenty naukowe, źródło energii oraz medal z godłem ZSRR. Pokryty był specjalną substancją zabezpieczającą przed działaniem ciepła. Lądownik był również wyposażony w układ spadochronowy do realizacji łagodnego lądowania.
Zespół lądowania to pierwszy próbnik wysłany z Ziemi, który wtargnął w atmosferę Wenus (1 marca 1966 roku). Podczas zbliżania się sondy do planety, wskutek utraty łączności w dniu 16 lutego 1966 roku, nie uzyskano żadnych danych pomiarowych dotyczących samej planety i jej atmosfery. Przeprowadzone później dochodzenie wykazało, że przyczyną awarii było przegrzanie się wewnętrznych komponentów oraz paneli słonecznych[2].
Instrumenty
[edytuj | edytuj kod]Sonda należała do typu 3MV-3 i została zbudowana przez biuro konstrukcyjne OKB-1.
- Eksperyment cząstek energetycznych MSU–TASPD – był jednym z kilku eksperymentów przygotowanych przez Wydział Teoretycznej i Stosowanej Fizyki Kosmicznej przy Instytucie Fizyki Jądrowej im. Skobielcyna Uniwersytetu Moskiewskiego. Instrument ten był również na pokładzie sond Łuna, Zond, Mars, Wega, Fobos, i mierzył cząstki energetyczne (MeV) w ośrodku międzyplanetarnym (wczesne misje np. Zond 1 i 3, prowadziły pomiary powyżej 30 MeV, późniejsze, mierzyły protony o niższej energii i większej ilości miejsc (w okolicach i z dala od Słońca)).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Space 40 (cz.)
- ↑ a b c Asif A. Siddiqi: Deep Space Chronicle, A Chronology of Deep Space and Planetary Probes 1958–2000. NASA, czerwiec 2002. [dostęp 2013-06-19]. (ang.).
- ↑ Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Wyd. II. Warszawa: PWN, 1980, s. 234-235. ISBN 83-01-01083-5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- NSSDC Master Catalog (ang.)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Encyclopedia Astronautica (ang.)
| Program Wenera (1961-1983) | |
|---|---|
| Program Wenera-D (2029-) |
|
