Przejdź do zawartości

Wiktor Sommer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Sommer
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1886
Sokołowo

Data i miejsce śmierci

19 września 1947
Łódź

Narodowość

polska

Edukacja

Szkoła Realna Rontalera

Alma Mater

Politechnika Federalna w Zurychu

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Sommer (ur. 29 listopada 1886 w Sokołowie, zm. 19 września 1947 w Łodzi) – polski inżynier chemik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 29 listopada 1886 w Sokołowie, w powiecie pułtuskim[1][2]. Został absolwentem Szkoły Realnej Rontalera w Warszawie[2]. W 1910 uzyskał dyplom inżyniera chemika na Politechnice w Zurychu[2]. W drugiej dekadzie XX wieku pracował w zakładach produkcji tkanin zarówno na Zachodzie jak na Wschodzie (np. Piotrogród)[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości podjął pracę w ojczyźnie. Od 1918 był zatrudniony w Głównym Urzędzie Zaopatrzenia Armii w sekcji Popierania Przemysłu Chemicznego, od 1923 do 1939 w Ministerstwie Spraw Wojskowych, gdzie pełnił funkcję doradcy technicznego[2]. Działał w biurze założonego w 1921 Związku Zawodowego Wielkiego Przemysłu Chemicznego Państwa Polskiego[3], był członkiem Związku Przemysłu Chemicznego[4], członkiem prezydium[5], w 1939 ponownie wybrany do zarządu[6]. Udzielał się także jako doradca Banku Gospodarstwa Krajowego[2]. Współpracował przy opracowywaniu planów produkcji zakładów chemicznych (Mościce, Pionki, Skarżysko)[2]. Od czasu utworzenia Polskiego Towarzystwa Chemicznego w 1919 przez wiele lat aż do 1939 był skarbnikiem Zarządu Głównego, a od stycznia 1931 również periodyku „Roczniki Chemii”[2][7][8]. W 1931 był członkiem rady nadzorczej spółki akcyjnej Przemysł Chemiczny „Boruta” w Zgierzu[9]. Do 1939 figurował pod adresem Krzywe Koło 2 w Warszawie[10].

W trakcie okupacji niemieckiej był więziony przez Niemców na Pawiaku w 1942[2]. Podczas powstania warszawskiego 1944 odniósł rany, a po jego upadku w grudniu tego roku został osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym w Saksonii[2]. Na wiosnę 1945 powrócił do Polski i osiadł w Łodzi[2]. Został doradcą technicznym Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych[2][11]. Pod koniec tego roku otrzymał stanowisko adiunkta na Wydziale Chemicznym Politechnice Łódzkiej, po czym prowadził zajęcia z chemicznej technologii włókna[1][2]. Objął także funkcję skarbnika w Oddziale Łódzkim PTCh[2]

Zmarł 19 września 1947 w Łodzi po długiej chorobie[1][2][11]. Został pochowany 23 września 1947 w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 294-6-10)[12][1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Wiktor Sommer. Nekrologi. „Dziennik Łódzki”. Nr 261, s. 2, 23 września 1947. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Magdalena Szkudlarer-Żelazko. Historiografia na łamach Roczników Chemii. „Analecta”. Nr 5. Dodatek specjalny, s. 36, 1996.  za: Edmund Trepka. Śp. inż. Wiktor Sommer (1886–1947). Wspomnienie pośmiertne. „Roczniki Chemii”. Tom 2, z. 4/6, s. 92–93, 1947. 
  3. ↑ Z towarzystw naukowych i zawodowych. „Przemysł Chemiczny”. Nr 2, s. 43, 1922. 
  4. ↑ Ogólne zebranie Związku Przemysłu Chemicznego. „Wiadomości Przemysłu Chemicznego”. Nr 6, s. 21, 15 marca 1929. 
  5. ↑ Ogólne zebranie Związku Przemysłu Chemicznego. „Wiadomości Przemysłu Chemicznego”. Nr 6, s. 30, 15 kwietnia 1937. 
  6. ↑ Walne zgromadzenie Związku Przemysłu Chemicznego. „Wiadomości Przemysłu Chemicznego”. Nr 9, s. 35, 1 maja 1939. 
  7. ↑ Antonina Chajkiewicz-Mochniej. Roczniki Chemii w latach 1921–1939. „Analecta”. Nr 1/2, s. 126, 1992. 
  8. ↑ Magdalena Szkudlarer-Żelazko. Historiografia na łamach Roczników Chemii. „Analecta”. Nr 5. Dodatek specjalny, s. 14, 1996. 
  9. ↑ Przemysł Chemiczny „Boruta” spółka akcyjna w Zgierzu. 1931.
  10. ↑ Książka telefoniczna. Warszawa: 1939, s. 395.
  11. ↑ a b Wiktor Sommer. Nekrolog. „Dziennik Łódzki”. Nr 262, s. 2, 24 września 1947. 
  12. ↑ Cmentarz Stare Powązki: STEFANIA SOMMEROWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-10-26].
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 176 „za zasługi dla przemysłu chemicznego w Polsce”.
  14. ↑ Odznaczenia orderem Polonia Restituta. „Kurier Warszawski”. Nr 134, s. 16, 15 maja 1928. 
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Sommer&oldid=74377311”