Wołodymyr Kłyczko
 Wołodymyr Kłyczko (2023) | |||||||||||||
| Pseudonim |
Dr Steelhammer | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 marca 1976 | ||||||||||||
| Obywatelstwo | |||||||||||||
| Wzrost |
198[1] cm | ||||||||||||
| Masa ciała |
109 kg | ||||||||||||
| Styl walki |
praworęczny | ||||||||||||
| Kategoria wagowa |
ciężka | ||||||||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||||||||||||
| Liczba walk |
69 | ||||||||||||
| Zwycięstwa |
64 | ||||||||||||
| Przez nokauty |
53 | ||||||||||||
| Porażki |
5 (4 KO) | ||||||||||||
| Remisy |
0 | ||||||||||||
| Nieodbyte |
0 | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||
Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko[2], ukr. Володимир Володимирович Кличко, Władimir Władimirowicz Kliczko[2], ros. Владимир Владимирович Кличко (ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. W swojej karierze pokonał 23 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej, najwięcej w historii boksu[3][4][5]. Młodszy brat pięściarza Witalija Kłyczki.
Kariera amatorska
[edytuj | edytuj kod]Największym sukcesem Kłyczki w boksie amatorskim był złoty medal w wadze superciężkiej zdobyty na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996 (pokonał reprezentanta Tonga Paeę Wolfgramma). Kłyczko był też pięciokrotnym mistrzem Ukrainy, wicemistrzem Europy z 1996, mistrzem Europy juniorów z 1993 oraz srebrnym medalistą mistrzostw świata juniorów z 1994. Jego bilans walk amatorskich to 112 walk wygranych i tylko 6 porażek.
W latach 90. był zawodnikiem m.in. Gwardii Warszawa[6].
Kariera zawodowa
[edytuj | edytuj kod]Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach.
5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra wbiegł na ring i przerwał walkę[7].
W 1999 wygrał wszystkie siedem walk, w tym z Axelem Schulzem o mistrzostwo Europy.
Kolejny rok był dla Kłyczki bardzo udany. Najpierw pokonał przed czasem trzech kolejnych rywali: Paeę Wolfgramma (nokaut w pierwszej rundzie), Davida Bostice (w drugiej rundzie, wcześniej Amerykanin był cztery razy liczony) oraz Monte Barretta (pięć razy na deskach, techniczny nokaut w siódmej rundzie). W październiku dostał szansę walki o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej, wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty, a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie.
W 2001 Kłyczko stoczył dwie walki w obronie mistrzowskiego pasa. Nie dał w nich swoim rywalom żadnych szans, pokonując technicznym nokautem najpierw Derricka Jeffersona (druga runda)[8], a następnie Charlesa Shufforda (szósta runda)[9].
W 2001 wystąpił również w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra[10].
Następny rok to kolejne trzy udane obrony – z Francois Bothą[11], ponad czterdziestoletnim byłym mistrzem świata Rayem Mercerem[12] oraz z Jameelem McCline’em[13]. Także te walki wygrał przed czasem.
Tytuł mistrzowski stracił 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, z południowoafrykańskim bokserem Corriem Sandersem. Walkę przegrał zaskakująco szybko, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, ale już w pierwszym starciu był dwa razy liczony[14].
Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach w Niemczech Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczką o pas mistrzowski organizacji WBC. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[15].
Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona[16] i Eliseo Castillo[17] Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony[18].
22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie[19]. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem[20].
10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[21], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie[22].
23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[23]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona[24]. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę[25].
20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.
2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki[26]. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jeanem-Markiem Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[27]. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie[28].
Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem Mariuszem Wachem[29]. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.
4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianetę[30].
5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.[31]
26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.
15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie[32].
25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO)[33].
28 listopada 2015 roku przegrał na punkty walkę z Tysonem Furym (115:112, 115:112, 116:111 na korzyść Fury’ego).
29 kwietnia 2017 w Londynie przegrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie z Brytyjczykiem Anthonym Joshuą (19-0, 19 KO). Stawką pojedynku były trzy pasy mistrzowskie federacji IBF, IBO i superczempiona WBA.
30 lipca 2017 ogłosił zakończenie kariery[34].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W roku 2009 bokser zaczął spotykać się z amerykańską aktorką Hayden Panettiere. Dwa lata później para ogłosiła rozstanie. Niespodziewanie w 2013 Kłyczko oświadczył się aktorce[35]. W grudniu 2014 roku przyszła na świat ich córka Kaya Evdokia Kłyczko. W roku 2018 matka aktorki potwierdziła informacje o rozstaniu pary[36]. Córka pozostała pod opieką ojca.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mormeck ma szansę? Tylko z pomocą Kliczki. eurosport.pl, 2 marca 2012.
- ↑ a b Kłyczko Wołodymyr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-06-10].
- ↑ Wladimir Klitschko is plotting a spectacular boxing comeback, and he wants to break an old heavyweight record. Business Insider Singapore. [dostęp 2021-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-10)].
- ↑ Władimir Kliczko wróci na ring? "Jeśli wojna się skończy...". [dostęp 2022-04-28].
- ↑ Fury 'mentally happy' to be in ring, eyes Klitschko-like reign [online], Reuters [dostęp 2021-02-08].
- ↑ Władimir Kliczko obronił tytuł mistrza świata. wp.pl. (pol.).
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ Klitschko retains WBO title. BBC Sport. (ang.).
- ↑ Tom Vosicky: Klitschko vs Shufford: Klitschko stops Charles Shufford in 6. Boxing247. (ang.).
- ↑ źródło.
- ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
- ↑ Tom Vosicky: Wlad is Bad!!!!!! Klitschko destroys Ray Mercer. Boxing247. (ang.).
- ↑ Patient Klitschko passes first major U.S. test. ESPN.com. (ang.).
- ↑ Frank Gonzalez: The Year Of The Upsets. East Side Boxing. (ang.).
- ↑ Frank Lotierzo: Brewster KO’s Wladimir Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
- ↑ Phillip Przybylo: Redemption Waits Another Day for Wlad Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
- ↑ Klitschko too strong for Castillo. BBC Sport. (ang.).
- ↑ Frank Gonzalez Jr.: Peter/Klitschko: Vladimir Klitschko Shows His Quality. East Side Boxing. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Chris Byrd. Fightwriter.com. (ang.).
- ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Calvin Brock. Fightwriter.com. (ang.).
- ↑ Karl Freitag: Klitschko annihilates Austin!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Wolfgang Schiffbauer: Revenge is sweet for Klitschko!. Fightnews.com. (ang.).
- ↑ Matt Richardson, Kurt Wolfheimer: Klitschko Defeats Ibragimov!. Fightnews.com. [dostęp 2008-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-28)]. (ang.).
- ↑ Bill Calogero: Wladimir Klitschko Wins But Still Lacks “Something”. Boxing247. (ang.).
- ↑ Alexey Potapov: Klitschko KOs Rahman!. Fightnews.com. [dostęp 2008-12-23]. (ang.).
- ↑ Karl Freitag: Klitschko defeats Haye. Fightnews.com, 2011-07-02. [dostęp 2011-07-03]. (ang.).
- ↑ Kliczko znokautował Mormecka. Ringpolska.pl. (pol.).
- ↑ Władimir Kliczko – Tony Thompson: ukraiński mistrz obronił cztery pasy – Onet Sport.
- ↑ Władimir Kliczko – Mariusz Wach oficjalnie 10 listopada. onet.pl, 2012-08-23. [dostęp 2012-08-23].
- ↑ Łatwa robota Kliczki i jego jubileuszowe zwycięstwo nad Pianetą. bokser.org. [dostęp 2013-06-28]. (pol.).
- ↑ Władimir Kliczko – Aleksandr Powietkin – Sport.
- ↑ Władimir Kliczko pokonał Pulewa i obronił pas IBF. wp.pl, 15 listopada 2014. [dostęp 2014-11-15]. (pol.).
- ↑ Ciężka przeprawa Kliczki z twardym Jenningsem. Bokser.org, 25 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-26]. (pol.).
- ↑ Decision. KlitschkoOfficial 2017-07-30. [dostęp 2017-08-03].
- ↑ Olga Szarycka, Władimir Kliczko zaręczył się z piękną blondynką [online], styl.fm, 10 października 2013 [dostęp 2022-03-08] (pol.).
- ↑ Hayden Panettiere Dating History – FamousFix [online], FamousFix.com [dostęp 2022-03-08].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Strona internetowa
- Lista walk zawodowych Wołodymyra Kłyczko na BoxRec.com
