Przejdź do zawartości

Wojciech Dobija

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Dobija
Adalbert Dobija von Kamieniec
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

21 kwietnia 1859
Rybarzowice

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1933
Lwów

Przebieg służby
Lata służby

1881–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

37 Pułk Piechoty OK
36 Pułk Piechoty OK
PKU 49 pp

Stanowiska

dowódca batalionu
dowódca pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Oficer Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Wojciech Dobija (ur. 21 kwietnia 1859 w Rybarzowicach[1], w pow. bialski, zm. 10 lutego 1933 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Szczepana, właściciela młyna, i Marii. W 1878 ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach. W gimnazjum uczęszczał do jednej klasy z Tadeuszem Zapałowiczem, późniejszym tytularnym generałem dywizji[2]. Następnie rozpoczął studia w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. 18 sierpnia 1881 zawodowy oficer austriackiej piechoty. W latach 1882–1886 instruktor w szkole jednorocznych ochotników, potem pełnił służbę na stanowiskach liniowych. W latach 1889–1903 poza wojskiem – urzędnik pocztowy. Powrócił do służby w stopniu majora. Dowódca II batalionu Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 37 w Baošići (Czarnogóra)[3]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku został dowódcą Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 36 w Kołomyi[4]. Służył w administracji wojskowej, przeważnie na terenach Polski. W czasie służby awansował na kolejne stopnie: podpułkownika (1 maja 1912 roku[5]), pułkownika (1 listopada 1914 roku[6]).

Piotr Stawecki, opierając się na aktach personalnych generała, podał, że pierwszy okres służby Wojciecha Dobija w c. i k. Armii trwał sześć lat (1881-1887); po przeniesieniu do rezerwy studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie pracował. Walczył z Rosjanami na froncie wschodnim; był ciężko ranny; w 1915 został komendantem obozu jenieckiego w Terezinie; później przeniesiony w stan spoczynku; na początku 1918 przez dwa miesiące pozostawał w służbie administracyjnej w Radomiu; od kwietnia 1918 pracował w Starostwie w Zastawnej na Bukowinie. W kwietniu 1917 uzyskał nobilitację, wraz z dodaniem (we wrześniu 1918) predykatu „von Kamieniec”[7] Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej powrócił do Lwowa.

W grudniu 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do rezerwy oficerskiej we Lwowie. Pełnił służbę inspekcyjną w garnizonie Lwów. 21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do I Rezerwy armii, powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 3 września 1919 roku otrzymał przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 49 Pułku Piechoty w Kołomyi[9]. 24 marca 1921 został przeniesiony do Głównej Stacji Zbornej w Krakowie[10]. Z dniem 1 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty[11]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[12].

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Zmarł 10 lutego 1933 we Lwowie. Pochowany w Stanisławowie. Żonaty z Kazimierą z Iwińskich. Miał dwoje dzieci.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jarosław Krutak, Ludwik Dobija (1873-1944) - niezwykłe losy posła z Galicji, „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny” (18), 2015, s. 42–69, ISSN 1505-0181 [dostęp 2024-02-16] (pol.).
  2. Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych ... s. 347.
  3. Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1914 ↓, s. 300.
  4. Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 6.
  5. a b Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1914 ↓, s. 125.
  6. Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1916 ↓, s. 6.
  7. Sławomir Górzyński: Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918. DiG 1997. ISBN 83-85490-88-4.
  8. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 88 z 12 września 1919 roku, poz. 3140.
  9. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3563.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921 roku, s. 690.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 817.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
  13. a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 41.
  14. Odznaczenia w armii Czas 1914 nr 461 z 25 września s. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]