Wyższa Szkoła Inżynierii

Wyższa Szkoła Inżynierii (WSInż.) – od 30 czerwca 1939 r. Wojskowa Szkoła Główna Inżynierii^[1] – wojskowa szkoła akademicka Sił Zbrojnych II RP istniejąca w latach 1936–1939.

Historia szkoły

Sprawa zasilenia kadr WP siłami technicznymi była dyskutowana od 1922 r. na najwyższym szczeblu wojskowym. Dyskutowano o utworzeniu od Wyższej Szkoły Artylerii i Inżynierii po Politechnikę Wojskową. W miarę rozwoju broni technicznych w armiach na zachodzie, a także w ZSRR problem stawał się coraz poważniejszy i w końcu zdecydowano o utworzeniu WSInż^[2]. Szkoła została utworzona 1 listopada 1936 roku, na podstawie rozkazu z 20 października 1936 roku o utworzeniu Wojskowej Szkoły Inżynierii w składzie: Wyższa Szkoła Inżynierii i Szkoła Podchorążych Saperów^[3]. Komendanta Szkoły mianował Prezydent RP i który miał do pomocy dyrektora nauk technicznych i dyrektora nauk wojskowych. Pierwszym komendantem został płk sap. Stanisław Arczyński, dyrektorem nauk technicznych prof. dr. A. Pszenicki rektor Politechniki Warszawskiej, a dyrektorem nauk wojskowych mjr dypl. F. Junker. Większość wykładowców technicznych stanowili pracownicy Politechniki. Słuchacze korzystali z laboratoriów i pomieszczeń Politechniki, korzystali też z placów ćwiczeń, laboratoriów i pomieszczeń Szkoły Podchorążych Saperów. Wyszkolenie taktyczne leżało w kompetencjach komendanta Wyższej Szkoły Wojennej, której wykładowcy prowadzili zajęcia ze słuchaczami Szkoły Inżynierii. Zajęcia wojskowe i gry wojenne, ćwiczenia zespołowe i podróże taktyczne były prowadzone razem ze słuchaczami WSWoj^[2].

Szkoła przygotowywała, w cyklu dwuletnim, oficerów wojsk saperskich do pracy w sztabach i kierowania zadaniami fortyfikacyjnymi. Słuchaczy nabierano z jednostek i sztabów, spośród absolwentów Szkoły Podchorążych Saperów, którzy przesłużyli 5 lat i dowodzili pododdziałami. Studia składały się z dwóch jednorocznych kursów, z których pierwszy obejmował problematykę inżynieryjną szczebla taktycznego, drugi – szczebla operacyjnego. Tok studiów obejmował wykłady, ćwiczenia, zajęcia aplikacyjne, podróże taktyczne (wspólnie z Wyższą Szkołą Wojenną), pokazy, lustrowanie placów dużych budów, samodzielne wykonywanie projektów budowlanych i saperskich, wykonywanie referatów i opracowań taktyczno-inżynieryjnych. Absolwenci uzyskiwali tytuły inżynierów. WSInż. wspólnie ze Szkołą Podchorążych Saperów tworzyły Wojskową Szkołę Inżynierii w Warszawie. Pierwsza promocję słuchacze rozpoczęli w listopadzie 1936 r., a ukończyli w lecie 1938 r. Druga promocja rozpoczynała studia w listopadzie 1937 r., a kończyła 15 kwietnia 1939 r. ze względu na zagrożenie niemieckie i konieczność przygotowania teatru działań wojennych do działań operacyjno-taktycznych. Trzecia promocja, która rozpoczęła studia w listopadzie 1938 r., przerwała je w kwietniu 1939 r., a słuchacze zostali skierowani do jednostek^[2].

W WSInż. organizowano kursy fortyfikacyjne oraz kursy przeszkolenia dla oficerów starszych. Pierwszych 28 absolwentów zakończyło naukę 5 listopada 1938 roku. Łącznie szkołę ukończyło 59 oficerów, którzy otrzymali tytuł „inżyniera wojskowego”^[2].

30 czerwca 1939 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 czerwca 1939 roku o Wojskowej Szkole Głównej Inżynierii, na podstawie której dotychczas istniejąca Wyższa Szkoła Inżynierii została przekształcona na wojskową szkołę akademicką pod nazwą „Wojskowa Szkoła Główna Inżynierii”^[1].

Kadra szkoły

Obsada personalna szkoły w marcu 1939^[4]

komendant – płk sap. Stanisław Arczyński
pomocnik komendanta – ppłk sap. Wincenty Krzywiec
adiutant – kpt. sap. Mieczysław Pękala
lekarz – mjr lek. dr Marian Kajetan Śmietański
dyrektor nauk – ppłk dypl. piech. Franciszek Junker
kierownik przedmiotu – mjr sap. Józef Arabski
kierownik przedmiotu – mjr sap. Karol Kleczke
kierownik przedmiotu – mjr sap. inż. Władysław Rakowski
asystent – kpt. sap. Wiktor Otton Fryderyk Zyndram-Kościałkowski
pomocnik komendanta ds. gospodarczych – mjr sap. Kazimierz Krajowski-Kukiel
oficer administracyjno-materiałowy – kpt. sap. Henryk Saturnin Różycki
oficer żywnościowy – wakat
oficer gospodarczy – kpt. int. Bolesław Sławiński
dowódca kompanii gospodarczej – kpt. sap. mgr Stanisław Ciepliński
dowódca plutonu ćwiczebnego – ppor. rez. pdsc Eugeniusz Ginalski
na kursie – por. Antoni Szajta

Przypisy

↑ ^a ^b Dz.U. z 1939 r. nr 57, poz. 368
↑ ^a ^b ^c ^d Chocianowicz 1969 ↓, s. 269-273.
↑ Dodatek Tajny Nr 9 do Dziennika Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych z 20 października 1936 roku, poz. 49.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 482-483.

Bibliografia

Cutter Zdzisław, Szkolnictwo saperskie w Wojsku Polskim 1918-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182.
Mała Encyklopedia Wojskowa, tom III (R – Ż), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1971.
J. P. Erbiński, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1986.
Eugeniusz Kozłowski, Wojsko Polskie 1936-1939. Próby modernizacji i rozbudowy, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, wyd. I, Warszawa 1964.
Wacław Chocianowicz: W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej. Londyn: Nakładem oficerów dyplomowanych na obczyźnie, 1969.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[autonazwa1-1] Dz.U. z 1939 r. nr 57, poz. 368

[CITEREFChocianowicz1969269-273-2] Chocianowicz 1969 ↓, s. 269-273.

[3] Dodatek Tajny Nr 9 do Dziennika Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych z 20 października 1936 roku, poz. 49.

[CITEREFRybkaStepan2006482-483-4] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 482-483.

[1]

[2]

[3]

[4]