Zemianske Kostoľany
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | |||
| Powiat | |||
| Starosta |
Jana Školíková[1] | ||
| Powierzchnia |
12,77[2] km² | ||
| Wysokość |
232[3] m n.p.m. | ||
| Populacja (2023) • liczba ludności • gęstość |
|||
| Nr kierunkowy |
+421 46[3] | ||
| Kod pocztowy |
972 43[3] | ||
| Tablice rejestracyjne |
PD | ||
Położenie na mapie kraju trenczyńskiego  | |||
Położenie na mapie Słowacji  | |||
| 48°41′03″N 18°31′28″E/48,684167 18,524444 | |||
| Strona internetowa | |||
Zemianske Kostoľany – wieś (obec) w powiecie Prievidza w kraju trenczyńskim w zachodniej Słowacji. Liczy 1749 mieszkańców (2016 r.). Powierzchnia 12,77 km², z czego ziemie orne 3,05 km², łąki i pastwiska 2,36 km², lasy 2,53 km², tereny zabudowane 1,43 km².
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Wieś leży w dolnej części Kotliny Górnonitrzańskiej, u podnóży Gór Strażowskich w miejscu, w którym Lazný potok uchodzi (jako lewobrzeżny dopływ) do Nitry. Położona jest ok. 4 km na południe od miasta Nováky i ok. 12 km na południowy zachód od powiatowej Prievidzy. Centrum miejscowości leży na wysokości 236 m n.p.m.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza wzmianka pisemna o wsi Coztulan pochodzi z roku 1331, jednak Dolné Lelovce (dawniej samodzielna wieś, włączona do Kostoľan w 1937 r.) były wzmiankowane (jako Leleuch) już w roku 1232. Z wsią związana jest szlachecka rodzina Kostolányi, którzy w XV w. przybyli tu z Hrádku, a w roku 1600 wznieśli tu swój kasztel. W 1601 r. było w Kostoľanach 55 gospodarstw, z czego 27 szlacheckich, wszystkie były własnością Kostolányich. Od ich nazwiska poszła nazwa wsi. Ród przeszedł na luteranizm i wybudował we wsi artykularny kościół ewangelicki, poświęcony w 1736 r. Dolné Lelovce należały do rodziny Tarnóczych.
Spis z roku 1828 stwierdzał we wsi 73 domy, w których żyło 502 mieszkańców. Zajmowali się oni rolnictwem, hodowlą i różnymi wiejskimi rzemiosłami. Szybszy rozwój wsi zaczął się w okresie międzywojennym, kiedy na drugim brzegu Nitry rozpoczęto budowę obiektów wojskowych, w których utrzymywana była stała załoga (słow. Vojenský technický chemický ústav, sklad delostreleckého streliva a pohonných hmôt). W czasie II wojny światowej załoga ta, pod dowództwem kpt. A. Weinholda, od 1944 r. współpracowała z ruchem oporu, zaopatrując oddziały partyzanckie w broń, amunicję i wyposażenie. Pod koniec sierpnia 1944 r. załoga podjęła jednomyślnie decyzję o przyłączeniu się w całości do Słowackiego Powstania Narodowego i następnie stanowiła jądro sił broniących Kotliny Górnonitrzańskiej.
Po zajęciu miejscowości 10 września 1944 r. przez niemieckich okupantów ofiarami ich terroru padły we wsi 73 osoby. Monumentalny pomnik i dwa mniejsze obeliski upamiętniają śmierć łącznie 171 osób, które poległy w walkach lub zostały zamordowane przez faszystów.
Największym impulsem rozwojowym miejscowości była decyzja o budowie w niej dużej elektrowni cieplnej, spalającej węgiel brunatny i lignit, wydobywane w pobliskich kopalniach. Drugim dużym zakładem produkcyjnym został „Pórobetón”, wykorzystujący popioły z elektrowni do produkcji materiałów budowlanych (w latach 70. i 80. ub. wieku największy wytwórca w całej Czechosłowacji). Powstały bloki mieszkalne i osiedla nowych domów jednorodzinnych, szkoła, kryta pływalnia, placówki handlowe itd. Liczba mieszkańców wzrosła wówczas do ok. 2000.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- Kościół katolicki pw. św. Jana Chrzciciela. Wczesnobarokowy z lat 1699–1701. Murowany, jednonawowy, z wielobocznie zamkniętym prezbiterium, do którego dobudowana jest zakrystia i wieżą na osi. Wyposażenie wnętrza barokowe z XVIII w. Ołtarz główny z roku 1713 z figurą św. Jana Chrzciciela. Ołtarz boczny Wniebowzięcia NMP z ok. 1700 r. Ambona z 1752 r., ozdobiona figurą Dobrego Pasterza i rzeźbami czterech aniołów. Kamienna chrzcielnica z roku 1730. Kościół otoczony jest kamiennym murem obronnym z małymi, narożnymi wieżyczkami[6].
- Kościół katolicki w Dolnych Lelovcach. Pierwotnie gotycki z wątkami romańskimi, przebudowany w stylu renesansowym. Obecnie nieużywany, popada w ruinę. Przy nim pozostałości niezidentyfikowanej budowli średniowiecznej.
- Kościół ewangelicki, barokowy, z 1736 r. Obok kościoła murowana dzwonnica z końca XVIII w. z dachem krytym gontem[6].
- Dwór obronny (kasztel) z ok. 1600 r., zbudowany na starszych fundamentach, później kilkakrotnie przebudowywany. Murowany, dwukondygnacyjny, renesansowy. Pierwotnie czworoboczny, czterowieżowy, otoczony murem obronnym, obecnie zachowana „połówka” z dwoma wieżami.
- Kasztel murowany z I poł. XVII w. Renesansowy, czworoboczny, z okrągłymi narożnymi alkierzami. Przebudowany w końcu XIX w., po II wojnie przebudowany i adaptowany na przedszkole.
- Kasztel murowany z 1727 r., późnobarokowy, przebudowany w 1815 r. w stylu empire, później adaptowany na szkołę.
- Trzy dwory drobnej szlachty zagrodowej z XVII-XVIII w. (późnorenesansowy oraz dwa barokowo-klasycystyczne), częściowo przebudowane w XIX i XX w.
- Spichlerz, pierwotnie renesansowy budynek mieszkalny z 1580 r.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zoznam zvolených starostov a primátorov podľa obcí, miest a mestských častí. Štatistický úrad Slovenskej republiky, 2014. [dostęp 2017-10-05]. (słow.).
- ↑ Statistical Office of the Slovak Republic (www.statistics.sk): Hustota obyvateľstva - obce. www.statistics.sk. [dostęp 2024-03-28]. Ustawienia: om7014rr_obc: 12,77S_SK, om7014rr_ukaz: Rozloha (Štvorcový meter).
- ↑ a b c Statistical Office of the Slovak Republic: Základná charakteristika. 2015-04-17. [dostęp 2022-03-31]. (słow.).
- ↑ Statistical Office of the Slovak Republic (www.statistics.sk): Počet obyvateľov podľa pohlavia - obce (ročne). www.statistics.sk. [dostęp 2024-03-28]. Ustawienia: om7101rr_obc: AREAS_SK.
- ↑ Statistical Office of the Slovak Republic (www.statistics.sk): Hustota obyvateľstva - obce. www.statistics.sk. [dostęp 2024-03-28]. Ustawienia: om7014rr_obc: AREAS_SK.
- ↑ a b Cirkev. [w:] Strona oficjalna wsi [on-line]. [dostęp 2017-11-23]. (słow.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Adamec Vladimír, Jedličková Nora: Slovensko. Turistický lexikon, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1991, ISBN 80-7096-152-X;
- Králik Ivan, Školna Peter, Štrba Jána i in.: Kremnické vrchy. Vtáčnik. Turistický sprievodca ČSSR, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1989, ISBN 80-7096-022-1;
- Vavrík Bartolomej, Vavríková Eta i in.: Strážovské vrchy. Turistický sprievodca ČSSR, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1985;
- Vtáčnik. Horná Nitra. Turistická mapa 1:50 000, 4. vydanie, VKÚ Harmanec 2010;
