Zofia Fafius

Zofia Fafius
	; Wizerunek na fragmencie tablicy pamiątkowej znajdującej się na budynku przy ul. Brackiej 5 w Warszawie. Tablica poświęcona jest także Irenie Nowakowskiej
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1907 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	6 stycznia 1988 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	architekt
	Odznaczenia

Zofia Fafius, także Zofia Fafiusowa^[1]^[2] (ur. 18 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 6 stycznia 1988^[3]^[4]^[a] tamże) – polska architektka^[5].

Życiorys

Z domu Kryńska^[3]. Studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[5], który ukończyła z tytułem inżyniera w 1934^[3]^[6]. W 1939 została członkiem oddziału Wybrzeże Stowarzyszenia Architektów Polskich (SARP)^[3]. W 1946 przeszła do oddziału warszawskiego^[3]. W latach 1953–1955 pełniła funkcję sekretarza Zgromadzenia Ogólnego SARP, a w okresie 1957–1959 wchodziła w skład Głównego Sądu Koleżeńskiego SARP^[3].

Zofia Fafiusowa była w skali kraju jedną z prekursorek zastosowania uprzemysłowionego budownictwa z prefabrykatów^[6]^[7]. Kierowała zespołem architektów projektujących osiedle Wierzbno w Warszawie, jedno z pierwszych budowanych w tej, nowej ówcześnie, technologii^[6]. W jego skład weszli też Jerzy Stanisławski, Kazimierz Stasiniewicz, Tadeusz Węglarski, Andrzej Wochna i Janusz Osterman^[3].

W 1960 roku otrzymała Nagrodę m.st. Warszawy „za budowę Stolicy”^[8]. W latach 1961–1969 (III i IV kadencja) była radną Rady Narodowej miasta stołecznego Warszawy^[5]. Uzyskała odznaczenia: Srebrną Odznakę SARP (1954)^[3], Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[9], Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964) i Odznakę „Milionera” (1974)^[3]. Szkoła przy ul. Piaseczyńskiej w Warszawie, którą zaprojektowała, otrzymała tytuł Mistera Warszawy 1967^[2]. W 1980 roku Zofia Fafius uzyskała status architekta twórcy^[3].

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim^[4].

Projekty architektoniczne

Szkoła przy ul. Piaseczyńskiej 114/116 w Warszawie, która uzyskała tytuł Mistera Warszawy 1967

Budynek konsulatu Jugosławii w Warszawie (wybudowany w latach 1948–1958)^[5]
Willa rodziny Oskara Sosnowskiego przy ul. Myśliwieckiej 18 w Warszawie (1949–1952)^[5]^[1].
Dom mieszkalny przy ul. Brackiej 5 w Warszawie (1949–1951)^[5]
Dom mieszkalny przy ul. Kruczej 7 w Warszawie (1949–1952)^[5]
Budynek szkoły tysiąclecia przy ul. Elektoralnej 5/7 w Warszawie (1959) mieszczący Liceum Ogólnokształcące im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego^[2]
Osiedle Wierzbno C w Warszawie (1955–1965, generalny projektant)^[5]^[3]
Osiedle Sielce w Warszawie – część zachodnia (1956–1957, generalny projektant)^[5]^[2]
Dwa budynki mieszkalne na osiedlu Latawiec w Warszawie, przy placu Na Rozdrożu (1960)^[10]
Budynek szkoły tysiąclecia przy ul. Piaseczyńskiej w Warszawie (wraz z Tadeuszem Węglarskim i Adolfem Derentowiczem) na osiedlu Dolna-Sobieskiego (1966–1967, Mister Warszawy 1967)^[5]^[2].

Uwagi

↑ ^a ^b Data urodzin na tablicy pamiątkowej nie jest potwierdzona w źródłach. Datę śmierci – 1989 rok – wskazują encyklopedie PWN i Warszawy, ale 1988 potwierdza m.in. źródło z cmentarza i tablica nagrobna.

Przypisy

↑ ^a ^b Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: „Arkada” Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 250. ISBN 83-908950-0-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 60, 176, 195, 210. OCLC 831027217.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k In memoriam – Pamięci Architektów Polskich – Zofia Fafius. [dostęp 2021-12-01].
↑ ^a ^b Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF HIGERSBERGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-12-01] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j BarbaraB. Petrozolin-Skowrońska BarbaraB. (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 175, ISBN 83-01-08836-2 .
↑ ^a ^b ^c 100 dni od fundamentów do kluczy. Pierwsze w Polsce osiedle z prefabrykatów powstanie na Wierzbnie w Warszawie. „Życie Warszawy”. XII, Nr 10 (3492), s. 1, 1955-01-12. ISSN 0137-9437.
↑ Fafius Zofia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-01] .
↑ BarbaraB. Petrozolin-Skowrońska BarbaraB. (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 521, ISBN 83-01-08836-2 .
↑ Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 1956 r. Lista osób odznaczonych „Medalem 10-lecia Polski Ludowej” M.P. z 1956 r. nr 003, poz. 027.
↑ Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 11–12. ISBN 83-85028-56-0.

[uwaga1-1] Data urodzin na tablicy pamiątkowej nie jest potwierdzona w źródłach. Datę śmierci – 1989 rok – wskazują encyklopedie PWN i Warszawy, ale 1988 potwierdza m.in. źródło z cmentarza i tablica nagrobna.

[les-2] Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: „Arkada” Pracownia Historii Sztuki, 1998, s. 250. ISBN 83-908950-0-5.

[atlas-3] Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 60, 176, 195, 210. OCLC 831027217.

[inmem-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k In memoriam – Pamięci Architektów Polskich – Zofia Fafius. [dostęp 2021-12-01].

[cment-5] Cmentarz Stare Powązki: JÓZEF HIGERSBERGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-12-01] .

[encywaw-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j BarbaraB. Petrozolin-Skowrońska BarbaraB. (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 175, ISBN 83-01-08836-2 .

[zw-7] 100 dni od fundamentów do kluczy. Pierwsze w Polsce osiedle z prefabrykatów powstanie na Wierzbnie w Warszawie. „Życie Warszawy”. XII, Nr 10 (3492), s. 1, 1955-01-12. ISSN 0137-9437.

[8] Fafius Zofia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-01] .

[encywaw2-9] BarbaraB. Petrozolin-Skowrońska BarbaraB. (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 521, ISBN 83-01-08836-2 .

[10] Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 1956 r. Lista osób odznaczonych „Medalem 10-lecia Polski Ludowej” M.P. z 1956 r. nr 003, poz. 027.

[przew-11] Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 11–12. ISBN 83-85028-56-0.

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]