Słownik etymologiczny języka polskiego/buda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
buda, budka (‘żydowska bryczka’), budnik, czes. bouda, budka, z niem. Bude, zastąpiło nam i Czechom także niem. Bau, więc budować (bauen, »książka budująca«, erbaulich, édifiant, aedificans); budowa; budowla (jak torgowla, ruskie); budynek, zamiast budunek, znaczyło ‘budowanie’, dziś ‘budowlę’; budowniczy; budulec (Bauholz). Pomijamy złożenia przyimkowe z za-, wy-, z-, co od 14 w. zastąpiły pierwotne usiedlić, jeszcze w psałterzach istniejące (od siadło; słowiańskie zidati, ‘budować’, nam już obce). Polskie na całą Ruś przeszło; może nawet czes. i słowac. jego wpływowi podpadło; Niemcy przejęli polską czy czeską budę jako Baude (‘chałupa górska’) napowrót na Śląsku.
